ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ EINAI ΣΠΟΥΔΑΙΟ!!! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ...ΤΗΛΕΟΠΑΘΗ "ΑΣΤΕΡΙΑ" ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΑΧΝΟΜΕΝΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΥ BLOGGING!

ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ...ΕΝΗΜΕΩΤΗ!

ΣΗΜΕΡΑ  η ΕΙΔΗΣΗ...ΤΟ ΑΠΑΝ! 

4ον ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ (από την Ε.Δ.Μ.)

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ:...για να κοπεί η παραφιλολογία με τη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ- ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (Ε.Σ.Δ.) ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ BLOGGERS βασικά αλλά και σε άλλους εραστές.... 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ 
Η δημοσιογραφία στην πράξη 
( JOURNALISM IN ACTION) ..

***Πρωτοποριακή αποκλειστικότητα της  Ε.Δ.Μ από το 1968 !!!

Τα Δωρεάν ΜΑΘΗΜΑΤΑ θα διαρκέσουν επί 2 μήνες 

( ΑΠΡΙΛΙΟ-ΜΑΪΟ) ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ την ιστοσελίδα αυτή...για να μην χάσετε καμιά παράδοση, κανένα ουσιαστικό σύγγραμμα! Και προσοχή: Στους ενδιαφερόμενους χορηγείται ΔΙΠΛΩΜΑ-ΒΕΒΑΙΩΣΗ ... όχι ότι μόνον παρακολούθησαν το διαρκές ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ, αλλά και πως διεξήλθαν επιτυχώς στις ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ που απαιτεί το εκπαιδευτικό πρόγαμμα:  

Και παρακαλούμε μην επικοινωνείτε μαζί μας τηλεφωνικά ή με e-mail. 

Τα σεμιναριακά ΜΑΘΗΜΑΤΑ εδώ  έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα και δεν είναι όπως τα ορίτζηναλ... ΜΑΘΗΜΑΤΑ... Ψήγματα σας δίνουμε ώστε να κατανοήσετε ..αυτό που κάνετε...ή θα επιθυμούσατε να κάνετε... 

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.. ( JOURNALISM IN ACTION)
Οι σοβαρώς ενδιαφερόμενοι μπορεί να εκδηλώσουν ενδιαφέρον στο γνωστο μας 

e-mail :web.pressunion@gmail.com -και τις εξετάσεις- αν θέλουν... να ξεφύγουν από το λέβελ του ερασιτέχνη ενημερωτή δεν θα τις αποφύγουν... 

ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ...ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ..Ιδού η Ρόδος ιδού και η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ! 

MIA KAINOTOMIA ΣΟΥΠΕΡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε παγκόσμιο επίπεδο... με τη συνεργασία της ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ  ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ πού πρώτη στην Ελλάδα θέσπισε τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ με αλληλογραφια, πολλά χρόνια πριν καν ξεφυτρώσουν οι Πανεπιστημιακές Σχολές...Καταλαβαίνετε ...την απόσταση και την ΟΥΣΙΑ ! 

 ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ  ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ 

ΔΙΝΟΥΜΕ...είτε είστε μέλος της ΕΣΔ είτε  όχι. Η ευκαιρία αφορά ΟΛΟΥΣ που έχουν 

ιστοσελίδες ή γράφουν σε ιστοσελίδες!

                                                                                       

Η ΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ……

Η λέξη είδηση είναι αρχαιότατη και είχε άλλη σημασία απ΄αυτή που της αποδίδουμε  σήμερα. Κατά το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας  του Ιω. Σταματάκου προέρχεται από τα ρήματα είδω, και οίδα, δηλαδή βλέπω, οράω, γνωρίζω, γνώση για κάτι.

Σήμερα σημαίνει πληροφορία, αγγελία, μήνυμα, το αγγελλόμενο γεγονός.

Αντί άλλων θεωριών περί είδησης υιοθετώ πλήρως το κείμενο του ευαίσθητου Γιώργου Καράγιωργα, που με σχεδόν ποιητική έξαρση ζωγραφίζει την «άϋλη» είδηση  παραστατικότατα!

Η είδηση στηρίζει το θεμέλιο αλλά και στολίζει το αέτωμα της μετόπης του ναού της δημοσιογραφίας. Κόρη της αλήθειας, έχει τη δύναμη, την ακτινοβολία, το ακέραιο, το ομοούσιο της αλήθειας. Είναι λατρευτική θεότητα αλλά και Ιέρεια της λατρείας προς την αλήθεια.

Είναι κλειδί, είναι εργαλείο, είναι φως. Ανοίγει δρόμους, γίνεται όπλο, μα είναι και ασπίδα. Είναι ελπίδα και απελπισία. Δίνει χαρά και θλίψη και πένθος, αλλά γίνεται και παρηγοριά και ξεκίνημα και σταθμός.

Χαρίζει την ευλογία της, σκορπάει ευτυχία, μεταβάλλεται σε κατάρα, σε ήττα, σημαίνει το τέλος, αναγγέλλει την αρχή, γέννηση και ανύψωση, σημειώνει πτώση, είναι ουρανός και κόλαση, τραγούδι και γέλιο, μοιρολόγι και παιάνας, ύμνος-προσευχή, όρκος-επιορκία.

Γνωρίζει να τιμά, όπως και να ατιμάζει, ν΄αποθεώνει και να διαπομπεύει, ν΄ ανταμείβει και να εκδικείται. Ταγμένοι στην εξουσία της, ορκισμένοι στο όνομά της οι ρεπόρτερ όλοι της Γης, την τιμούν και τη σέβονται, υπηρέτες αυτής της ιέρειας της αλήθειας.

Στο δικό της όνομα, δίνουν μεταλαβιά στον άρχοντα και στον παρία, στον νικητή και στον νικημένο, στο φτωχό και στον πλούσιο, στο σοφό και στον αναλφάβητο.

Είναι αδυσώπητη, όπως το πεπρωμένο. Ακατανίκητη, όπως η θάλασσα. Και, όπως η θάλασσα, δεν ζητά από κανέναν να την φοβάται. Αλλά αξιώνει απ΄όλους να τη σέβονται.

Μυσταγωγοί του μυστηρίου της, αφιερωμένοι στο όνομα της Αλήθειας που είναι αδιάσπαστη και αδιάφθορη, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ούτε ερμηνεία.

 Οι ρεπόρτερς την ανασύρουν από σκοτεινά βάθη, τη λευτερώνουν από δεσμά, την ψάχνουν στην έρημο, την αναζητούν πίσω από θρόνους δόξας και χλιδής, τη συναντούν στο τραπέζι του αγρότη, στο ρείθρο της φτώχειας, στο στεναγμό του εργάτη, στο παράπονο της πόρνης, στα δεσμωτήρια  της αμάθειας, στα φράγματα της οπισθοδρόμισης, στους μακρινούς ορίζοντες  όταν τους φωτίζει  ανθρώπινη σκέψη, στην προφητεία της έμπνευσης , στη λάμψη της δημιουργίας, στην πραότητα του ανθρωπισμού, στην καλοσύνη της ψυχής του ανθρώπου.

Κι αυτή την Αλήθεια-Είδηση, ο Τύπος-Δισκοπότηρο άγιας Μετάληψης  Γνώσης, με τη δική της φωνή, ξυπνάει από τον λήθαργο όσους υπνώττουν. Τραντάζει όσους πλανώνται.

Δείχνει την κρυμμένη ύφαλο στον αμέριμνο,  την παγίδα στον αφελή, τη διαφυγή απ΄το αδιέξοδο στον παρασυρμένο, τον γκρεμό σε όσους ανυποψίαστους ξεστράτισαν.

                                                           ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΑΣ

                        (“Το Εγκόλπιο του Ρεπόρτερ”, Εκδόσεις ΙΡΙΣ 1995)

_______________________________________

Ο Όμηρος, πρώτος τη τάξει Ρεπόρτερ !

Ο Μέγας Αλέξανδρος, είχε στο περιβάλλον του

τους πρώτους ειδησεογράφους “πολεμικούς Απεσταλμένους”

Ο Ιησούς Χριστός θα ήταν άγνωστος

αν δεν υπήρχαν οι Απόστολοι- Ρεπόρτερς.

Διάφορες εκδοχές περί ειδήσεως, και πάντως:

Η είδηση είναι το μάνα, η θεία κοινωνία γνώσης και πλεύσης.

Αρχιερέας και Μύστης της είδησης ο δημοσιογράφος.

______________________________________________

Ο Μέγας Αλέξανδρος, παρά το ότι ακόμη δεν είχε επινοηθεί, θεσμοθετηθεί η έννοια της δημοσιογραφίας, όπως την ξέρουμε στους καιρούς μας, συνοδευόταν, εν τούτοις, στις εκστρατείες του από “ειδησεογράφους”!

Έργο τους ήταν η λεπτομερής καταγραφή των ευκλεών κι άλλων στιγμών των εκστρατειών του μεγάλου στρατηλάτη.

ΞΕΝΟΦΩΝ

Από τότε, δηλαδή, είχε συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της καταγραφής, της γραπτής αναφοράς, (Report) αφήγησης των γεγονότων.

Με άλλα λόγια, η κουστωδία των γραμματικών-ειδησεογράφων που ακολουθούσε τον Μέγα Αλέξανδρο, θα έλεγε κανείς ότι, ήσαν οι πρώτοι ρεπόρτερς και μάλιστα οι πρώτοι “πολεμικοί απεσταλμένοι”.***

(΄Οπου αστερίσκοι,  λεπτομέρειες στην μεθεπόμενη σελίδα)

Και προγενέστερα, ο Ξενοφών,  αντίστοιχο ρόλο δημοσιογράφου της εποχής διαδραματίζει με τα έργα που μας άφησε.

Ομοίως μια μεγάλη πλειάδα ΄Ελληνων αρχαίων συγγραφέων  υπήρξαν κυρίως συγγραφείς ειδήσεων, δηλαδή ρεπόρτερς, αφού μετέφεραν γεγονότα που έζησαν οι ίδιοι ή που τους αφηγήθηκαν άλλοι.

_____________________________________________________

ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ...ΡΕΠΟΡΤΑΖ  ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΩΣ ! ( Ο μέγιστος Όμηρος, ο Ξενοφών, οι ειδησεογράφοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Απόστολος Παύλος κ.α

 

OΜΗΡΟΣ..Ο ΠΡΩΤΟΣ...ΡΕΠΟΡΤΕΡ_

_________________________________________

Και πιο αργότερα, ο Απόστολος Παύλος μαζί και οι άλλοι ΄Απόστολοι, άνετα μπορεί να θεωρηθούν πρωτεργάτες, πιονέροι της δημοσιογραφίας, αφού μέλημά τους , πάθος  τους ήταν η μετάδοση όλων των πληροφοριών που σχετίζονταν με το γεγονός της έλευσης και ανάστασης του Θεανθρώπου.

Χωρίς τους ρεπόρτερς αυτούς, που ενημέρωναν τα πλήθη  γραπτώς η δια ζώσης, είναι απολύτως βέβαιον, ότι Χριστιανισμός δεν θα υπήρχε, η δε περίπτωση του Ιησού, θα περνούσε στα “ψιλά” ως μια περιπέτεια σε κάποια συνοικία της Ιουδαίας.

Και μόνο από το απλό αυτό, που επικαλούμαστε, μπορεί κανείς να προσμετρήσει τις δυναμικές που εκλαμβάνει ένα γεγονός από τη στιγμή που θα γίνει είδηση.***

Yπάρχουν πολλές απόψεις και θεωρίες περί της “ταυτότητος” της ειδήσεως, όλες όμως τελικά συγκλίνουν προς το αξίωμα:

Είδηση είναι το καταγεγραμμένο γεγονός.

Υπάρχουν πολλά γεγονότα που δεν γίνονται ποτέ είδηση, που ποτέ δεν μαθεύονται, είτε γιατί δεν τα επεσήμανε ο δημοσιογράφος, είτε γιατί δεν υπάρχει άλλη μαρτυρία περί αυτών.

Αν ένας τσομπάνος καταπλακωθεί στις βουνοπλαγιές του Ολύμπου, από χιονοστιβάδα (από τις τόσο συχνές που συμβαίνουν στο Θεοβάδιστον ΄Ορος), και δεν υπάρχει κανείς  να μιλήσει γι αυτό, τότε έχουμε μεν ένα  γεγονός, αλλά όχι και είδηση. ΄Ετσι  δικαίως οι περισσότεροι υποστηρίζουν:

**Μια είδηση δεν είναι είδηση, αν δεν δημοσιευτεί.

**Είδηση είναι κάθε τι επίκαιρο που ενδιαφέρει έναν αριθμό προσώπων, η δε καλύτερη είδηση είναι εκείνη που προκαλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε όσο το δυνατό πολυπληθέστερο  αριθμό ατόμων.

Σ.Σ. Δεν είναι αναγκαίο πάντα το γεγονός να είναι συμβατό με την επικαιρότητα. Μπορεί ένα γεγονός να “γεννήθηκε” σε άλλη χρονική περίοδο, αλλά να γίνει επικαιρότητα πολύ αργότερα.

_____________________________________________________

Ειδήσεις με πολλές παραλλαγές - όπως τις αντιλαμβάνεται ο καθείς-

Καλόν είναι να  γνωρίζετε τι έχουν πει σημαντικοί άνθρωποι!

*** Οι διώξεις των δημοσιογράφων είναι μόδα.

Εκπηγάζει από δημόσια πρόσωπα, που τάχα θέλουν να προασπιστούν

την αξιοπρέπειά τους, που ούτε ζωγραφιστή την ξέρουν!

Απλά , επειδή δεν την έχουν επιδιώκουν, να την ... εξασφαλίσουν  με δικαστική απόφαση σε βάρος του δημοσιογράφου!

Παρακρουστικές καταστάσεις... που όμως ο δημοσιογράφος τις δέχεται και δεν  έχει ακόμη τιμωρήσει, δια παντός... τους επαγγελματίες διώκτες του!

__________________________________________________________

Επανερχόμαστε στο παράδειγμα της χιονοστιβάδας, που έθαψε τον τσομπάνη.

Κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός. Έτσι, ο χαμός του ποτέ δεν γίνεται είδηση, τη συγκεκριμένη εκείνη, επίκαιρη στιγμή.

Ωστόσο, έξι μήνες αργότερα, και με το λιώσιμο των πάγων, κάποιος ανακαλύπτει τον άτυχο τσομπάνη και τότε αρχίζει ο θόρυβος.

Η είδηση  αγκαλιάζει ολόκληρη την επικαιρότητα.

Ποιά όμως επικαιρότητα; Το κατεψυγμένο γεγονός, μαζί με το επίσης κατεψυγμένο θύμα;

Στην ειδησεογραφία συμβαίνει το εξής περίεργο.΄Ενα γεγονός, θεωρητικά έχει αξία την στιγμή που γίνεται ή έγινε. Το γεγονός, όμως , αυτό αποκτά σάρκα κι οστά, σημασία, από τη στιγμή που θα δημοσιοποιηθεί, θα γίνει είδηση. Η εναρκτήρια ημερομηνία του, η ληξιαρχική πράξη γέννεσής του δεν είναι ο χρόνος που “ετέχθη”, αλλά χρόνος της δημοσίευσής του.

Λένε ακόμη, μεταξύ των οποίων ξένοι και ΄Ελληνες μελετητές:

**Είδηση είναι η εξιστόρηση του περιστατικού και όχι το περιστατικό.

**Είδηση είναι κάθε  πληροφορία περί ενός γεγονότος, την οποία μαθαίνει κάποιος για πρώτη φορά. (καθηγητής Adam Lagich 1960).

**Είδηση είναι, κατά τη δημοσιογραφική διάλεκτο, η λεπτομερής, ή σύντομη εμφάνιση πρόσφατου γεγονότος ή συμβάντος της ημέρας στις στήλες της εφημερίδας. (Γ. Βαβαρέτος 1966).

** Η είδηση είναι κάθε πληροφορία περί ενός γεγονότος (Αγγ.Μεταξάς 1966).

**Είδηση είναι η γνώση ενός γεγονότος, οποιαδήποτε πληροφορία περί ενός προσώπου, πράγματος ή γεγονότος, η και η αναγγελία ενός γεγονότος, ή οποιαδήποτε λεπτομέρεια που αφορά  πρόσωπα, γεγονότα ή θέματα. (Κ.Παπα-λεξάνδρου).

Αυτά και πολλά άλλα έχουν λεχθεί και θα συνεχίσουν να λέγονται εις τους αιώνας.

Πάντως, το γενικώς παραδεκτό είναι ότι “είδηση είναι το γεγονός που καταγράφεται, δημοσιεύεται, δημοσιοποιείται”.

Ωστόσο, κατά την Νομική άποψη, “είδηση είναι η ανακοίνωση που γίνεται για πρώτη φορά πάνω σ΄ ένα γεγονός, το οποίο πληροφορήθηκε εκείνος που προβαίνει στην ανακοίνωση. Εάν η ανακοίνωση του γεγονότος δεν γίνεται για πρώτη φορά, τότε δεν έχουμε είδηση, αλλά ιστορία”.

Επιστρατεύουμε κι αυτή (η πιο πάνω παράγραφος) την αλλόκοτη, εκδοχή, όχι γιατί ερμηνεύει σωστά την είδηση, αλλά διότι, τέτοιες ερμηνείες νομικίστικες τις συναντά ο δημοσιογράφος στα δικαστήρια, διωκόμενος ασυστόλως, αναιδώς και συνήθως από αχαμνά άτομα που υπεραμύνονται της “τιμής και αξιοπρέπειάς τους” , που δήθεν προσέβαλε  ο δημοσιογράφος, μα που οι ίδιοι, την τιμή και την αξιοπρέπειά τους ,...ούτε σε ζωγραφιά την έχουν!

AYTO TO ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ  ΣΗΜΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΌΝΟΝ
ΕΔΏ! ΣΤΗΝ Ε.Σ.Δ -ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ  ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
ΤΗΣ!Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΠΛΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ! 

Σημείωση προς γνώση των φιλοδοξούντων να γίνουν δημοσιογράφοι: Οι μηνύσεις προς δημοσιογράφους πέφτουν σύννεφο, από καρικατούρες-κυρίως- πρόσωπα του δημόσιου βίου,  τα οποία παρεμπιπτόντως, κατέστησαν “γνωστά”- ...δια της δημοσιογραφικής γραφίδας-.

Αυτά τα ομιχλώδη άτομα (είναι: σταθερά καλλιτέχνες, πολιτικοί, δικηγορίσκοι) είναι συνήθως ΑΥΤΟΊ που σέρνουν τον δημοσιογράφο ως κατηγορούμενο στα δικαστήρια!

Θαρσείτε! Μην δίνετε σημασία! Να κάνετε αυτό που νομίζετε ως ορθόν δημοσιογραφικά. Μην σκιάζεστε! Επιδιώκουν τον εκφοβισμό σας! Για να μην γράφετε τα όσα τους ενοχλούν! Κι αν μπορείτε τσακίστε τους μηνυτές σας, τους διώκτες του Τύπου!

Συμπερασματικά.Η είδηση είναι το μάνα, όχι εξ ουρανού αλλά εκ ζωής και εξ ανθρώπων δια τον άνθρωπον. Ιερότης! Κοινωνία γνώσης και πλεύσης.

Αρχιερέας και Μύστης της είδησης ο ρεπόρτερ, ο δημοσιογράφος.

Μαντατοφόρος  καλών και δεινών. Πλάστης  ζωής, από το χάραμα ίσαμε την ώρα που μας παίρνει ο ύπνος, το βράδυ.

Και την άλλη, το πρωί, αρχίζουμε τη μέρα μας, με το “καλημέρα” και το “τί νέα, τι χαμπέρια σήμερα;”

«Tι νέα, τι χαμπέρια σήμερα;» Μέσα σ΄αυτή την ερώτηση, βρίσκεται όλη η μυσταγωγία της είδησης, της ζωής!

 

 

O Μέγας Αλέξανδρος, σε εφηβική ηλικία. (προτομή του στο Μουσείο Κωνσταντινούπολης). Ο πρώτος ηγέτης, που είχε μαζί του και... ρεπόρτερς! Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες τους κουβαλάνε σε κάρα κι αεροπλάνα για να καταγράφουν τα περισπούδαστά τους. 

_____________________________________________

Tα 4 Ευαγγέλια (καλές- αγγελίες-αγγέλματα  ειδήσεις)

είναι ορίτζηναλ ρεπορτάζ!

Το γεγονός που μετατρέπεται σε είδηση, μπορεί να έχει τόσες εκδοχές διατύπωσης- σύνταξης,

όσες κι οι αυτόπτες μάρτυρές –Οι ασφαλιστικές δικλείδες του Ρεπόρτερ.

• ACTA GIURNA –ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Tα (ACTA GIURNA) των Ρωμαίων ήσαν ανακοινώσεις αυστηρά ειδησεογραφικές, λιτές και σύντομες. Σε μια τέτοια ρωμαϊκή “εφημερίδα” του έτους 168 π.Χ. διαβάζουμε:

“Ο του ύπατος Λοκίνιος ανήλθεν επισήμως σήμερον στα ανάκτορα και ανέλαβεν την αρχήν”.

“ Το απόγευμα σήμερον εξέσπασε σφοδρά καταιγίς. Κεραυνός έπεσε στα πέριξ του Βελιακού λόφου και κατέκαυσε δρύν”.

Κι άλλη:

“Εσταυρώθη υπό του Λεγάτου Νέρβα, ο συλληφθείς αρχιληστής Δημοών”.

Και το απαραίτητον, όπως θα λέγαμε σήμερα, “αστυνομικό Δελτίο”:

“Εις το οινοπωλείον “Κρανοφόρος ΄Αρκτος”, παρά τους πρόποδας του λόφου Ιανού, έγινε συμπλοκή μεταξύ θαμώνων και του ιδιοκτήτου, ο οποίος ετραυματίσθη επικινδύνως.”

Όπως φαίνεται, από τα λίγα αυτά παραδείγματα, οι Ρωμαίοι, “δημοσιογράφοι”-συντάκτες του καιρού εκείνου, τηρούσαν αυστηρά του κανόνες σύνταξης της είδησης που ισχύουν σήμερα. Κι αυτό είναι τόσο χαριτωμένο όσο και σημαντικό για τις ρίζες τους σύγχρονης θεάς , της δημοσιογραφίας, που μερικοί πιστεύουν εσφαλμένα πως δήθεν είναι... “προϊόν” των τελευταίων αιώνων!

**Οι εφημεριδογράφοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήσαν κυρίως ο Ευμένης, ο Καρδιανός και ο Διόδοτος, οι οποίοι και συνέτασαν ένα είδος ημερολογίου για τα αξιόλογα γεγονότα των εκστρατειών του,  σημειώνει ο ιστορικός Δρόϋζεν.

Αξιόλογες είναι οι πληροφορίες που δίνει επ΄αυτού και ο Λουκιανός, ο οποίος αναφέρει πως την εποχή εκείνη , εφημερίδες “μπορούσαν να εκδίδουν ακόμη και οι στρατιώτες και οι τεχνίτες”.

Η ύπαρξη των εφημεριδογράφων στις βασιλικές αυλές ή στα επιτελεία των στρατηγών  κατά τις εκστρατείες τους επισημαίνεται από πολλούς, μεταξύ των οποίων ο Ανδριανός και ο Πλούταρχος.

***Αναφερόμενοι, έτσι εν συντομία, στους Αποστόλους, δεν πρέπει να  διαφεύγει  ότι οι τέσσαρες Ευαγγελιστές, με τα ισάριθμα Ευαγγέλια που μας κληροδότησαν, είναι από κάποια άποψη πρωτοπόροι “δημοσιογράφοι” και χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής. Διότι, αν καλοπροσέξει κανείς, τα “Ευαγγέλια” τους  είναι ολοκληρωμένα ρεπορτάζ , όπως αυτό προσδιορίζεται με τη σημερινή συνταγογραφία της δημοσιογραφίας .

Οι “δημοσιογράφοι” αυτοί, Λουκάς, Μάρκος, Ματθαίος, Ιωάννης, έζησαν, είδαν, άκουσαν και κατέγραψαν με  επαγγελματική δημοσιογραφική φιλοτιμία,πιστότητα,   τα όσα σχετίζονταν με τον Ιησού.

Εκείνο δε που κάνει εντύπωση από τα Ευαγγέλια-“ρεπορτάζ” αυτά των τεσσάρων Ευαγγελιστών- συντακτών, είναι ότι δεν υπάρχουν μεταξύ των κειμένων τους σημαντικές διαφορές στις πληροφορίες που τους μεταδίδουν,-για το ίδιο γεγονός:

 -  Ο Απόστολος Παύλος άνετα μπορεί να θεωρηθεί ως εκ των πρωτοπόρων της δημοσιογραφίας, μαζί και με τους 4 Ευαγγελιστές.

___________________________________

Δηλαδή τη ζωή και τα έργα του Θεανθρώπου.

Πρόκειται για επίτευγμα και δίδαγμα συνάμα, το πως τέσσαρες διαφορετικοί άνθρωποι, προσέγγισαν το γεγονός με τόση πιστότητα!.. Εκτός κι αν ισχύει η «υβριστική» υποψία-θεωρία κάποιων πως τα Ευαγγέλια γράφτηκαν από το ίδιο χέρι 70-150 χρόνια μετά την ανάστασή του... Πάντως όποια χειρ έγραψε  τα Ευαγγέλια, υπήρξε ..δημοσιογραφικά σωστή, άψογη.. Οι Ευαγγελιστές-ρεπόρτερς σεβάστηκαν την ακρίβεια των γεγονότων πού έζησαν... και μετέδωσαν.

Κι αυτό είναι κατόρθωμα  αφού ...είναι γνωστόν το αξίωμα στη δημοσιογραφία, αλλά και στη ζωή γενικότερα, πως σε ένα γεγονός, οι αυτόπτες μάρτυρες, το εμφανίζουν με διαφορετική εκδοχή ο καθένας τους, ανάλογα από τη οπτική γωνία που το παρακολουθούσαν!

Μπορείτε να το επιβεβαιώστε: Δεν έχετε παρά να παραβρεθείτε σε ένα τροχαίο και να ρωτήσετε τους συνωστιζόμενους εκεί, κι αμέσως θα καταλάβετε το πόσον οι απόψεις τους , πληροφορίες τους δυίστανται κι ότι ο ένας λέει το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του.

Το θέμα είναι χρόνιο και βασανιστικό. Ταλανίζει τη δημοσιογραφία, η οποία βεβαίως έχει επινοήσει ασφαλιστικές δικλείδες και περιγράφει το συμβάν κατά το δυνατόν πληρέστερα. Ωστόσο δεν μπορεί να αποφύγει δυσμενείς σχολιασμούς από το κοινό, το οποίο με μεγάλη ευκολία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “οι εφημερίδες γράφουν ψέματα” κ.λ.π.

  

ΠΡΟΣΟΧΗ Η ΦΩΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ...ΑΠΛΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ!

   

Δείτε προσεκτικά αυτή τη γκραβούρα του Δεκέμβρη 1783, χρονολογία της πρώτης  πτήσης αεροστάτου από τον Ζακ Σάρλ όπου οι Παριζιάνοι σπεύδουν προς υποδοχή του.

Αν σας καλέσουμε να μας πείτε τι σας εντυπωσιάζει από τη γκραβούρα αυτή, είναι βέβαιον ότι ο καθένας θα πει διαφορετικά. ΄Ολα αληθινά, αλλά διαφορετικά !(ΒΙΒΛΙΟΘHKH LIFE)

ΜΗΝ Ξεχνάτε ότι κάθε συμβάν έχει πολλές όψεις. Οι παρατηρητές του, και εν προκειμένω οι ρεπόρτερς, μεταδίδουν αυτό που βλέπουν.

Δεν είναι πανόπτης ο ρεπόρτερ, η εφημερίδα όμως είναι! Διότι χρησιμοποιώντας πολλούς ρεπόρτερς για το ίδιο συμβάν, αποκτά τη δυνατότητα να έχει μια ευρύτερη θεώρηση του γίγνεσθαι.

Άρα, λοιπόν, οι δυσμενείς κρίσεις προς τον Τύπο, μάλλον είναι ανεδαφικές, αφού οι κρίνοντες, έχουν παραστάσεις μόνον από τα δικά τους μάτια, ενώ μια εφημερίδα έχει πολλά μάτια για το ίδιο πράμα!  

Όταν, στο παράδειγμα με το τροχαίο, έχουμε  μεταξύ δέκα αυτοπτών μαρτύρων και δέκα διαφορετικές εκδοχές του συμβάντος, τότε για ποιό λόγο από τον κανόνα πρέπει να εξαιρεθεί ο δημοσιογράφος, ο οποίος μάλιστα στα περισσότερα γεγονότα δεν είναι ούτε καν αυτόπτης; Τότε πώς γράφει τάχα ψέματα;

Το πάν, πάντως, είναι η οπτική γωνία απ΄όπου βλέπει κανείς ένα συμβάν.

Άλλα βλέπει αυτός που είναι πίσω από το τρακάρισμα δύο αυτοκινήτων , άλλα αυτός που είναι μπροστά, κι άλλα αυτοί που είναι πλαγίως.

΄Ολοι, όμως, είδαν το τρακάρισμα(γεγονός) αλλά από κει και πέρα ο καθένας κάνει τις δικές του εκτιμήσεις, ερμηνεύοντάς το πάντοτε από τη σκοπιά-οπτική γωνία- που το αντιλήφθηκε..

Τα Ευαγγέλια (καλές  αγγελίες, νέα ), ωστόσο,  καταφέρουν να αφηγηθούν-οι τέσσαρες Ευαγγελιστές- τα διαδραματισθέντα περί τον Ιησούν, σαν ένας “ρεπόρτερ”, με μερικές παραλλαγές συμπληρωματικές μεταξύ τους.

Εμείς δεχόμενοι την παγιωμένη κατάσταση πως οι συγγραφείς των Ευαγγελίων ήσαν τέσσαρες, τους... χορηγούμε και Δελτίο Δημοσιογραφικής ταυτότητας!

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΛΕΙΔΕΣ

Δεν ήλθε ακόμη η στιγμή, που θα αναπτύξουμε το πως κειμενογραφικά διατυπώνεται η είδηση. Αφορμής δοθείσης όμως, με το ρεπορτάζ  των  Ευαγγελίων, όπου και οι 4  Ευαγγελιστές συμπίπτουν στις αφηγήσεις τους, μιλήσαμε ήδη πιο πριν για τις ασφαλιστικές δικλείδες του ρεπόρτερ.

Ναι όλοι μας το ίδιο συμβάν το βλέπουμε με διαφορετικό μάτι.

Ο δημοσιογράφος, επειδή δεν μπορεί να είναι πανταχού παρόν σε όλα τα γεγονότα ακολουθεί το σίγουρο μονοπάτι: Το: “Ρωτώντας φθάνεις και στην Πόλη”.

Ρωτάει, ξαναρωτάει. Διασταυρώνει. Συγκρίνει. Ζυγιάζει τις πιθανές αλήθειες κι αποβάλει τις φαντασιώσεις, φλυαρίες, καυχησιολογίες, γενικά κάθε σκαρτούρα που συλλέγει. Είναι δε τόσο ασκημένος, ώστε αμέσως να μπαίνει στην ουσία του θέματος που χειρίζεται. Τελικά και μέσα από απίστευτες ταχύτητες έχει στα χέρια του το όλο “στόρυ”με την καλύτερη δυνατή προσέγγιση ως προς την πραγματικότητα. 

--------------------------------------------------------------------------------------------

Ιωάννης -Ιάκωβος Μάγερ, πρωτοπόρος

της ελληνικής δημοσιογραφίας , αν και ξένος!

Ι.Ι. ΜΑΓΕΡ!

“ Η είδηση είναι η μόνη θρησκεία του δημοσιογράφου.

Ο Δημοσιογραφός  είναι δέκτης μεγάλης ευαισθησίας

και πομπός υψηλής πιστότητας.

“Όταν ο Τύπος υποκύπτει ο λαός εξανδραποδίζεται”!

ΠΕΡΙ ΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΙ ΑΛΛΑ....

Η πεισματική επιμονή μας να τέμνουμε τα θέματα, σε όσο γίνεται μεγαλύτερο βάθος, πηγάζει από τη διαπίστωση ότι πολλά απ’ αυτά δεν είναι επαρκώς φωτισμένα. Θα μπορούσαμε, επί παραδείγματι, να ξεμπερδεύαμε με το κεφάλαιο είδηση, με μια απλή, μεστή παράγραφο.

Θα ήταν, εντούτοις, επιπόλαιο κι επιστημονικά ανεπαρκές.

Η είδηση είναι μια ζώσα αενάως κατάσταση, μια σπονδυλωτή λειτουργία στην εφημερίδα, στο περιοδικό, στον  Τύπο γενικώς και ειδικώς. ΄Εχει πολλά πρόσωπα και απρόβλεπτες πτυχές. Πολλά έχουν γραφτεί και περισσότερα ακόμη λέγονται, κατ΄ ιδίαν ή δημοσίως, από πρωταγωνιστές, κορυφαίους ρεπόρτερς. Δείτε:

.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΑΣ :Τον επαναλαμβάνουμε συχνά τον Καράγιωργα.Για πολλούς λόγους. Υπήρξε διαμάντι ρεπορτερ... στοχαστής και πεντακάθαρος ΡΕΠΟΡΤΕΡ. Ε, και φίλος  μια και δουλέψαμε στις ίδιες εφημερίδες...ΓΡΑΦΕΙ σημαδιακά: 

“Τί είναι η είδηση; Η ανεπηρέαστη αλήθεια, η αντικειμενική πραγματικότητα, η άμεση επικαιρότητα. Αυτή η τρίμορφη έννοια είναι και η μοναδική θρησκεία του δημοσιογράφου. Ό,τι για κάθε άλλον είναι καθήκον, για τον δημοσιογράφο είναι ανάγκη. Να βγάλει την είδηση, να αναγγείλει πρώτος το νέο. Ο ρεπόρτερ ζει από το συμβάν, γίνεται ένα με τα γεγονότα. Στην εργασία του, που στηρίζεται πάντοτε σε αντικειμενικές παρατηρήσεις. θυσιάζεται σχεδόν πάντοτε η χαρά της αισθητικής απόλαυσης  ενός καλοχτενισμένου κειμένου. Η φιλολογία σκοτώνει την είδηση Και η εφημερίδα σκοτώνει τον λογοτέχνη.Το ρεπορτάζ δεν είναι κάτι περιορισμένο. Είναι απέραντο και αξεπέραστο... Η ζωή, ο χρόνος, ο κόσμος σε όλες τις μορφές, ανήκουν στο ρεπορτάζ. Το οξύ βλέμμα του δημοσιογράφου εισδύει  ανάμεσα απ΄ όλα τα ρομαντικά και συμβολικά περιβλήματα και φθάνει στο πραγματικό γεγονός.

 Ο δημοσιογράφος καταγγέλλει αθλιότητες, ενισχύει αξίες, καταδικάζει την ανικανότητα. Περιγράφει ζωντανά, άμεσα, λαχανιασμένα εκείνο που είδε, που άκουσε, που έζησε. Είναι ένας δέκτης μεγάλης ευαισθησίας, ένας πομπός υψηλής πιστότητας. Πάντοτε έτοιμος, πάντοτε προορισμένος να μάχεται ενάντια στον φρικτό μαύρο ήλιο του σκοταδισμού, με την ψυχή του, το οξύ βλέμμα του, με την γραφίδα του.

...Σήμερα στις στήλες των εφημερίδων περιλαμβάνονται εκτός από τις ειδήσεις, κάθε είδος γραψίματος: Ιστορία, φιλοσοφία, πολιτική, επιστήμη, τέχνες.

Οι συντάκτες πρέπει να έχουν πολυμερή ευρυμάθεια, να έχουν μεγάλη πείρα, να κατέχουν ξένες γλώσσες, να είναι επιστήμονες και να μπορούν να παρέχουν πνευματική τροφή στους αναγνώστες, να συντελούν  στην μόρφωση του κόσμου, και να είναι κριτές εκείνων που διαχειρίζονται τα κοινά.

 Η αγιοτέρα δε αποστολή του δημοσιογράφου είναι η περιφρούσιση της Ελευθερίας, από κάθε απόπειρα προς επιβουλή ολοκληρωτικών μεθόδων.

Αποδείχτηκε ιστορικά πως όταν ο Τύπος υποκύπτει, ο λαός εξανδραποδίζεται. Κι όταν ο ρεπόρτερ συνθηκολογεί, η εφημερίδα ...πεθαίνει.

Δεν είναι συμπτωματικό ότι στους πολέμους, στις εξεγέρσεις εναντίον της βίας, πρώτα θύματα είναι οι δημοσιογράφοι. Ακόμα κι όταν δεν υπηρετούν υπόθεση της πατρίδας τους. Αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα. Στη χώρα μας το πιο φωτεινό παράδειγμα είναι  του Μάγερ, που έπεσε στο Μεσολόγγι, στην έξοδο. Τελευταία πράξη του ήταν να διαλύσει το τυπογραφείον του και να θάψει τα στοιχεία βαθειά στο χώμα. ΄Υστερα έπεσε.

“ Η αλήθεια είναι, γράφει ο Δροσίνης, ότι δεν έφερε (ο Μάγερ) μόνο κοντύλι και μαχαίρι, καθώς τραγουδάει ο Παλαμάς, ούτε του Γουλιέλμου Τέλλου το βέλος, καθώς μεγαλοφωνεί ο Βίκτωρ Ουγκώ. ΄Εφερε τη νεότητα του, τη ζωή του, την ψυχή του και τα εθυσίασε όλα για το Μεσολόγγι και την Ελλάδα”.

Μ΄αυτά, τα ίδια, και σήμερα,  όπλα ρίχνεται στη μάχη ο δημοσιογράφος” καταλήγει ο Καράγιωργας.

ΛΥΧΝΟΣ

“ΠΕΡΙ ΕΙΔΗΣΕΩΣ” κι από έναν άλλον σπουδαίο, τον Γεράσιμο Λυχνό. Γράφει στα 1974  στο βιβλίο του, “Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ”:

“Υπάρχουν πολλοί ορισμοί της είδησης. Κατά τον καθηγητή  Μάϋλε Σπένσερ του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον , είδηση είναι κάθε συμβάν, κάθε ιδέα, ή κάθε γνώμη που είναι επίκαιρη,  που ενδιαφέρει ένα μεγάλο αριθμό προσώπων  σε μια κοινωνία. Για τους δημοσιογράφους, ειδήσεις είναι εκείνες που ο διευθυντής τους νομίζει πως είναι νέα. Και για το κοινό πάλι ειδήσεις είναι όσες τυπώνονται στην εφημερίδα.

Νέο, είδηση είναι το ασύνηθες και το απρόσμενο, είπε ο Ντέϊβιντ Μπρίνκλεϋ της Ν.Β.Ο ( Εθνικός Οργανισμός Ραδιοφωνίας των ΗΠΑ).

Τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά της ειδήσεως είναι η επικαιρότης, η σημασία, η νωπότης κι η αλήθεια. Η τέχνη του δημοσιογράφου, η όσφρυσή του, βρίσκεται στο να καταλαβαίνει τι θα προσέξει μια ορισμένη μερίδα των αναγνωστών της εφημερίδας σε μια ορισμένη στιγμή και να δημοσιεύει αυτή την είδηση αντί μιας άλλης.”

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ...

Δαμόκλειος σπάθη.

___________________________________________

*Ποιός καθορίζει τι ενδιαφέρει τον αναγνώστη;

*Πόσο ο αναγνώστης επηρεάζει την εφημερίδα;

*Γιατί γεγονότα αξιοποιούνται από κάποιες εφημερίδες, ενώ άλλες τα “θάβουν”;

*Μπορεί κάποιος που επιθυμεί ψαρόσουπα, να του σερβίρεις αρνάκι, άσπρο και παχύ, επί σούβλας κρεμάμενο;

____________________________________________

Ύστερα από τα γενικά αυτά, περί ειδήσεως, ας περάσουμε τώρα στα πιο ειδικά και σύνθετα που την χαρακτηρίζουν.

Είπαμε πως “είδηση είναι το γεγονός που δημοσιεύεται” και πως όλα τα γεγονότα δεν έχουν την ίδια τύχη, το ίδιο προνόμιο.

Ξεφυλλίζοντας 2-3 διαφορετικές εφημερίδες της ίδιας ημέρας, θα διαπιστώσετε πως και οι τρείς εφημερίδες, έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. ΄Αλλη μεν δημοσιεύει ένα γεγονός κι ή άλλη το αγνοεί παντελώς. ΄Αρα στη μία, το ίδιο αυτό γεγονός αποτελεί είδηση, αλλά στην άλλη καλύπτεται από αδιαφορία, ρίχνεται στον κάλαθο των αχρήστων, γενικώς “θάβεται”, όπως λένε στη δημοσιογραφία.

Τι ακριβώς συμβαίνει;  Μπορεί ένα γεγονός να είναι είδηση για μια εφημερίδα και στην άλλη όχι;

Ένα γεγονός, αφού είναι γνωστό στον δημοσιογράφο, πως γίνεται αυτός να το παρακάμπτει αδιαφορώντας; Η μία εφημερίδα το αναδεικνύει κάνοντάς το λάβαρο κι η άλλη ούτε καν του δίνει προσοχή;

Σοβαρό το ερώτημα , που σε μερικούς αδαείς κι άγευστους των εσωτερικών λειτουργιών της εφημερίδας, (Ή άλλο Μ.Μ.Ε) κάποτε φαντάζει σαν ανοσιούργημα, κατάφορη αδικία, απαράδεκτο, γενικώς ειδεχθές έγκλημα.

Το φαινόμενο της “δυσφορίας” αυτής είναι ιδιαίτερα έντονο σε εκείνες τις ανθρώπινες ομάδες -ιδιαίτερα πολιτικές, κυρίως τις ισχνότερες- οι οποίες σταθερώς στηλιτεύουν τον Τύπο, “διότι, ενώ στέλνουν πληροφορίες για τη δράση τους, οι εφημερίδες ή οι περισσότερες απ΄ αυτές, τις περιφρονούν προκλητικά και “αντιδεοντολογικά”, όπως λένε με στόμφο!

Συχνά φτάνουν στο επίπεδο, εξ αιτίας της αποσιώπησης των “νέων” τους, να κατηγορούν τις εφημερίδες, για απροκάλυπτη σκόπιμη εχθρότητα!

Δεν έχουν, όμως, έτσι τα πράγματα.

Κατ΄ αρχήν, αυτό που θεωρείς εσύ ως “σημαντικό γεγονός” είναι ασήμαντο κι ανούσιο προς τον δημοσιογράφο, που καλείς να το αξιοποιήσει. Εξάλλου, από πουθενά δεν προκύπτει ότι η εφημερίδα έχει -όπως νομίζουν μερικοί- υποχρέωση να δημοσιεύει όλα τα γεγονότα. Προς τι τότε ο κλαυθμός και ο οδυρμός και η διαμαρτυρία και οι βολές κατά του Τύπου;

Ομοίως, μέσα στα ίδια πλαίσια επιθετικής κριτικής, υπάγεται και το  συνηθισμένο παράπονο της “υποβάθμισης”, υποτίμησης, το “πνίξιμο” της είδησης από τις εφημερίδες. Δηλαδή κι αν ακόμη, αυτές, δημοσιεύσουν το.. γεγονός, κρίνουν, ωστόσο, ότι πρέπει να το βάλλουν στα “ψιλά, θεωρώντας το ως λιγότερο ενδιαφέρον και σημαντικό από όσο εκτιμούν οι ενημερωτές τους. Κι εδώ  οι ενστάσεις είναι αναπόφευκτες. Αλλά και σ΄ αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς φυσική διαδικασία, χωρίς να  αποκλείουμε την όποια σκοπιμότητα του συντάκτη.

Είναι φυσικό στους ανθρώπους , το ίδιο γεγονός, άλλοι να το θεωρούν ως σημαντικό κι άλλοι όχι. Γιατί λοιπόν αυτό το τόσο απλό και φυσικό, δικαίωμα του καθενός, να αποστερείται από τον δημοσιογράφο;

Ας δούμε και μια άλλη παράμετρο-κλειδί- για τον όγκο των γεγονότων που “επιλέγονται” να γίνουν ειδήσεις.

 

Αν υποτεθεί ότι, εκτός αυτών που αναφέραμε πριν, “είδηση είναι επίσης, αυτό που ενδιαφέρει τον αναγνώστη”, τότε έχουμε ενώπιον μας ένα σταθερό κριτήριο, μια βάση εκτίμησης των γεγονότων μέχρις ότου κάποια από αυτά εξελιχθούν σε είδηση.

Είναι δυνατόν η εφημερίδα να σερβίρει ψαρόσουπα, την ώρα που γνωρίζει ότι ο πελάτης της-αναγώστης- επιθυμεί αρνάκι στη σούβλα; Δεν είναι λογικό ο πελάτης να εγκαταλείψει το εστιατόριο-εφημερίδα και  να αναζητήσει άλλο, όπου θα ικανοποιηθούν  ορέξεις του;

Μπορεί πράγματι ένας δημοσιογράφος να γνωρίζει για το τι ακριβώς ενδιαφέρεται  ο αναγνώστης και ποιό “μενού” ταιριάζει στις επιθυμίες , τα γούστα του;

Συχνότερα ναι. Μια τέτοια γνώση τον οδηγεί στο να του προσφέρει ειδησεογραφική τροφή αρεστή και επιθυμητή  αποφεύγοντας να ερεθίζει το στομάχι του αναγνώστη, με άλλα εδέσματα-γεγονότα, που του προκαλούν δυσεντερία κι ανακατωσούρες.

Δηλαδή, πως μπορεί μια εφημερίδα αριστερής απόχρωσης να γράψει επαινετικούς σχολιασμούς για μια απόφαση κόμματος δεξιάς απόκλισης ή μια δεδηλωμένη “Ολυμπιακάκιας” Αθλητική εφημερίδα να βγει χειροκροτώντας τον Παναθηναϊκό;

Δεν θα σηκωθούν οι τρίχες των αναγνωστών της και την επομένη κανείς δεν θα την διαβάζει;

Υπάρχει στα 1964  ένα χτυπητό  τέτοιο παράδειγμα,  της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, 

( ανω φωτο) που χιλιάδες οπαδοί του Γεωργίου Παπανδρέου, έκαψαν τα φύλλα της, μπροστά στα γραφεία της, επειδή , αν και “Παπανδρεϊκή”, η εφημερίδα, έκρινε προς στιγμής, να κλίνει προς πολιτικές απόψεις, αντίθετες προς τις πεποιθήσεις των αναγνωστών της!  

Το φαινόμενο αυτό ανεξαρτήτως, αν σκανδαλίζει τους ρομαντικούς ιδεολόγους της δημοσιογραφίας, παραμένει υπαρκτό και μάλιστα, μέσα στα χρόνια, έχει πάρει τεράστιες εξελικτικές δυναμικές. ΄Ετσι  τα περισσότερα των εντύπων, έφθασαν να πρεσβεύουν το άκοψο, πλην πρακτικό-χρηστικό και παγιωμένο εν πολλοίς,  αντιδημοσιογραφικό αξίωμα:

 “Δώστε στον αναγνώστη αυτό που θέλει!!!”

Ασφαλώς, οι θεωρητικοί της άποψης -τάσης αυτής, εξασφαλίζουν υπέρ αυτών οικονομικά οφέλη, αλλ΄ όμως η δημοσιογραφία σαν αποστολή και ιδέα χάνει την αξιοπιστία της, γι αυτό και λοιδορείται ενίοτε σκληρά και απαξιωτικά.

*Καθοριστικός ο ρόλος του εργοδότη-εκδότη

στη διαμόρφωση καίριων (ιδίως) ειδήσεων

*Ιδεολόγοι κομμουνιστές δημοσιογράφοι

σε πόστα δεξιών... εφημερίδων! Αλλά αντίστοιχο φαινόμενο δεν θα βρείτε σε αριστερες εφημερίδες...να διευθυνόνται από Δεξιούς δημοσιογράφους!!! ( Αυτό κάτι λέει...)

*Ο δημοσιογράφος στο φαγητό της ειδησεογραφίας

μόνο “μπαχαρικό” μπορεί να βάλλει!

_____________________________________________

Πάντως, η εκτίμηση-αξιολόγηση, διαβάθμιση ενός συμβάντος είναι έργο του δημοσιογράφου και μόνον.

Κατά τη διαδικασία της αξιολόγησης υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες, όπως: Η ίδια η προσωπικότητα του δημο-σιογράφου, ο οποίος και προσωπικές παρορμήσεις έχει, και απωθημένα και παιδικές ασθένειες έχει περάσει και ιδεοκαταληψίες έχει και πάσης φύσεως νοσήματα-φρονήματα περί των πάντων.

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΙ ΕΑΥΤΟΝ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ !

Κοντά σ΄αυτά προσθέσετε την πολιτική γραμμή της εφημερίδας όπου εργάζεται, η οποία “γραμμή είναι ατελεύτητος, άπειρος” και απαραβίαστος επί ποινή απολύσεως.

Οι δημοσιογράφοι αυτό το γνωρίζουν λίαν καλώς και προσέχουν, αυτολογοκρινόμενοι μην και στραβοπατήσουν! Μπορεί να διαφωνούν, αλλά συμβιβάζονται, υποτασσόμενοι στις αρχές που έχει θεσπίσει ο εκδότης-εργοδότης τους!

Δεν ευθύνεται ορισμένως ο εκδότης, ο οποίος παράγει ένα δημοσιογραφικό προϊόν με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δικαίως θέλει οι “εργάτες” που να μην κάνουν του κεφαλιού τους, αλλά το δικό του και μόνο: Να παράγουν το προϊόν του, όπως ο ίδιος έχει θεσμοθετήσει, προσδιορίσει, σχεδιάσει τις προδιαγραφές του... Ο εκδότης δεν βάζει τα ιερά χρήματα του για την ψυχή της μάνας του! Και προ παντός για να κάνει το κέφι του, ή την ιδεοδιαστροφική πλάκα του ο άγνωστός του δημοσιογράφος-εργάτης, που προσέλαβε ! Πού ξανακούστηκε αυτό; Παρά-ακούγεται, ωστόσο, από κάποιους αιθεροβάμονες! Και θα το δείτε στο διάβα σας!

Ο εργάτης, μπορεί να έχει ιδεολογήματα, απόψεις, οράματα, δεν παύει, όμως, να είναι “εκτελεστικό” όργανο, του αφεν-τικού, χρηματοδότη  και τελικά εμπνευστού του προϊόντος, έστω κι αν αυτό λέγεται εφημερίδα, έντυπο. Ο εργάτης προσλαμβάνεται, για τις ειδικές αξιοσύνες που έχει για την κατασκευή του όποιου προϊόντος και όχι φυσικά για τα ωραία του μάτια, ούτε και να κάνει, του κεφαλιού...πέραν των καθορισθέντων  προδιαγραφών από το κεφάλι –κεφάλαιο- του αφεντικού!. Δεν μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει. Βαρύ γλυκό θέλει το αφεντικό, ο ιδιοκτήτης του Μέσου ενημέρωσης! Πάει και τέλειωσε.

Μια τέτοια εργασιακή σχέση δεν είναι ανέντιμος και ισχύει σε κάθε παραγωγική ανθρώπινη διαδικασία. Ο Τραπεζικός υπάλληλος οφείλει να τηρεί τους κανόνες που έχει θέσει η διοίκηση της Τράπεζας και ουδέν πέραν αυτού. Παρακλήσεις δεν χωράνε. Ο βιομήχανος έχει σχεδιάσει μια κατσαρόλα με τα δείνα χαρακτηριστικά, που αρέσει στην πελατεία του. Πως, λοιπόν, μπορεί να του βγει “εργάτης” που θα τολμήσει να κάνει “αλλαγές” στην αρχιτεκτονική, αισθητική ή άλλη λειτουργική δομή της κατσαρόλας του;

Και επειδή αυτά τα “λογικά” γίνονται έτσι,  ο δημοσιογράφος, αποδέχεται το σύστημα της κατσαρόλας και μαγειρεύει μέσα σ΄αυτήν το φαγητό που επιθυμεί πρώτα ο εργοδότης του κι αν περισσέψει κατιτίς, κάνει και το δικό του, (με κανένα μπαχαρικό) χωρίς να διανοηθεί  ποτέ-αν είναι εντάξει- να ξεφύγει από το μαντρί  και τον κανόνα του εργοδότη του !

Φυσικά, κατά καιρούς διατυπώνονται πολλά φιλολογικά, κι αλαφροϊσκιωτα επιτοπίως και διεθνώς, πως τάχα ο δημοσιογράφος είναι ανεξάρτητος, ελεύθερος  κ.λ.π!!!

Μα δεν είναι ελεύθερος, δεν είναι ελευθερόστομος  ο δημοσιογράφος, δεν είναι πνευματικά, ανυπότακτος άνθρωπος;

Και είναι και δεν είναι! Από την ώρα που δέχεται να ενοικιάσει τον εαυτό του, έναντι τιμήματος, στο “αφεντικό” η ανεξαρτησία του πρέπει απαραιτήτως να συμβαδίζει, να είναι συμβατή με την ανεξαρτησία του εργοδότη του,-που είναι και η κυρίαρχος- η υπέρτατη Αρχή του ψωμιού  της οικογένειάς του. Υπάλληλος δεν είναι; Και υπάλληλος θα πει ότι είναι υπό τη σκέπη ...άλλου. Υπό, ...όχι Υπέρ άλλου! !

.

Αυτός, ο εργοδότης-εκδότης, πέραν της βασικής “γραμμής”

( κυρίως πολιτικής χροιάς) που έχει δώσει στους υπαλλήλους του-δημοσιογράφους, αποδεικνύεται ότι έχει κι άλλες “γραμμές” καθοριστικές στην άσκηση των καθηκόντων των υποτακτικών του εργατών- δημοσιογράφων.

Για παράδειγμα, αν ένας ρεπόρτερ φέρει ένα “λαυράκι” στην αρχισυνταξία, τούτο  μπορεί να  πάει στην ψαροκασέλα των αχρήστων , επειδή σ΄αυτό ενέχεται ένας φίλος του εκδότη-αφεντικού!.

Το γεγονός δεν γίνεται ποτέ είδηση ή αν διαλάθει και δημοσιευτεί, εκείνο που περιμένει τον συντάκτη, την επομένη, είναι η απόλυση από την εφημερίδα!

Θυμάμαι όταν ανέλαβα την Γενική διεύθυνση του ΤΗΛΕΑΣΤΥ, ο Γιώργος Καρατζαφέρης μου είπε:

--Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά μην μου πειράξεις τον Μητσοτσοτακέϊκο!  ΄Εχω δεσμούς φιλίας!

Υπάκουσα κανονικά, προς το αφεντικό! Άλλωστε δεν είχα και λόγους να πάω κόντρα, μια και δεν είχα προηγούμενα  με τον Μητσοτάκη.

΄Εφυγα, ωστόσο, αργότερα από το κανάλι... κατόπιν απαιτήσεως  του ευγενούς Βύρωνα Πολύδωρα, με τον οποίο ο Καρατζαφέρης συνδέονταν επίσης δια φιλίας κι έκρινε να μην του χαλάσει το χατήρι, ...έτσι απλά επειδή ο Βύρων είχε προηγούμενα μαζί μου, μια και από άλλο μέσο είχα ξεσκεπάσει το τι σοϊ  φούσκα αντιπροσώπευε αυτός στην πολιτική σκηνή!

Αναρίθμητα τα τέτοια ξετσίπωτα περιστατικά, τα οποία βιώνουν συχνά οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ !

Χαρακτηριστικό και ξεχωριστό είναι το φαινόμενο, πλήρους υποταγής  κομμουνιστών δημοσιογράφων  στα κελεύσματα εκδοτών δεξιών εφημερίδων. Επιβεβαιώνεται έτσι ο κανόνας της απόλυτης δικαιοδοσίας του εργοδότη να κάνει αυτός ό,τι θέλει σε σημείο να εξευτελίζει τον κομμουνιστή Αρχισυντάκτη  του... που τον πειθαναγκάζει να υμνολογεί τις δεξιές θέσεις μέσα από την εφημερίδα του!

Πρόκειται για την ανατροπή των ανατροπών! Ως γνωστόν σε  εκείνη την εποχή 1960-70 δεξιές εφημερίδες διευθύνονταν- κι επιτυχώς μάλιστα- από κομμουνιστές δημοσιογράφους. Και οι οποίοι μάλιστα υπερφαλάγγιζαν σε ζήλο κι εμπνεύσεις κι αυτούς ακόμη τους ορίτζηναλ δεξιούς συντάκτες τους.    

Ο Ηλίας Ηλιού, κομμουνιστής, αρχηγός της ΕΔΑ το λέει κάθετα:

«Μπουκώσαμε τον ελληνικό Τύπο με κομμουνιστές δημοσιογράφους!»

Αυτό, ορισμένως, φαίνεται αλλόκοτο! Κομμουνιστής δημοσιογράφος,  όχι μόνο  υπηρετεί Δεξιά εφημερίδα, μα και  υπερφαλαγγίζει, ως δεξιότερος του δεξιού, θέσεις, που στο ιδεολογικό του υπόβαθρο μισεί θανάσιμα! Ωστόσο έτσι είναι.

Μα είναι δυνατόν;

Παραείναι, αν και τελευταία, μετά τη μεταπολίτευση (1974), κανείς εκδότης δεν φαίνεται να διανοηθεί να προσλάβει διευθυντή στην εφημερίδα του, με ξένη προς αυτόν ιδεολογική ταυτότητα...εκτός κι αν έχει αποκηρύξει την κόκκινη ιδεολογία του... ο υπό πρόσληψη συντάκτης.

Ωστόσο, όμως από τη μεταπολίτευση έως σήμερα ο Τύπος έχει κατακλειστεί από αριστερόφρονες συντάκτες, ειδικά δε στα κρατικά κανάλια με ασύστολους διορισμούς επί κυβερνήσεων-κυρίως- ΠΑΣΟΚ... με  όλα τα γνωστά αποτελέσματα  στην σαλατοποίηση της ελληνικής κοινωνίας... με γιαλαντζή ιδεοληψίες ... 

Από την άλλη, κανείς δεν τολμά   να “εργαστεί”,  σε εφημερίδα “δημοκρατική”-αριστερή- προοδευτική... αν ιδεολογικά, κομματικά δεν είναι συγγενής, ομογάλακτος.

Και οφείλει να συμφωνεί... προς τις ιδεογραφικές κονσέρβες που  έχει υιοθετήσει...η αριστερόφρενη και χαζοπροοδευτική  εφημερίδα  Π.Χ.

Τον τ.βασιλέα Κωνσταντίνο πρέπει να τον αποκαλεί ως Γλύξμπουργκ, εν γνώσει του, ότι οι βασιλείς δεν φέρουν επίθετα! Το προσωνύμι “Κοκό”, δεκτό, ως πειρακτικό παρατσούκλι ,  το Γλύξμπουργκ  είναι δημοσιογραφικά ανήθικο και ευτελές!

Μ΄άλλα λόγια, δημοσιογράφοι, παραπληροφορούντες,  σώνει και καλά, θέλουν να φορμάρουν επίθετο σε βασιλιά.Με το στανιό! Παρασπονδούν εν γνώσει τους... προσφέροντας φόλες προς το πόπολο!

_____________________________________________

Η είδηση, με τους ρυθμούς που διάγουμε έχει καταντήσει, σκόπιμη, και προβάλλεται με κομματικά ή εμπορικά επιχρίσματα.

Ο δε δημοσιογράφος, διακονεί “τα καλά και συμφέροντα” της τσέπης του εργοδότη του ή του όποιου άλλου “ταϊστή” του.

Οι αριστεριστές με το πές-πες πέρασαν δια του Τύπου  την αντίληψη πως είναι δα και ... προοδευτικοί!

Από που και πως έχει γίνει τέτοια κουφή  διάγνωση;

Η δημοσιογραφική αυτή  πρακτική, αποκλειστικής έμπνευσης αριστερών,  συνεπικουρείται και από πολιτικούς που για τους ίδιους  “δημοκρατικούς”  λόγους, και φτηνής αντίθεσης προς την μακαρίτισσα Μοναρχία, προκειμένου το πόπολο να το εμπεδώσει ..Και το εμπεδώσαμε, όπως αποδεικνύεται μετά 50 χρόνια... χάρις στις άοκνες αριστερίστικες ευτελείς, δημοσιογραφικές προσπάθειες.

Εκτός από τον “Κοκό” είναι και το άλλο αχαμνό που παράγεται, πάλι ασεβέστατα, από την κομματική  δημοσιογραφική γραφίδα: Πώς οι αριστεροί γενικώς, είναι “γκαραντί”, ντάλε κουάλε,“προοδευτικοί” άνθρωποι!”; Είναι και δημοκρατικές, προοδευτικές... δυνάμεις, έτσι επειδή έχουν ενύπνια οράματα; Αυτοπροσδιοριζόμενοι, (από το πες-πες) το φαιδρό τους περνάει στον άσκεπτο κοσμάκι, ο οποίος  κάποτε δέχεται να το ασπαστεί! Αν δεν δηλώσει αριστερός, με καμιά δύναμη δεν είναι προοδευτικός!..

Τα ίδια αυτά κομματικά κυκλώματα παράγουν αβέρτα κλισέ και ταμπελίτσες που κολλάνε προς τους αντιπάλους τους.. ΔΕΞΙΟΙ, ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΧΟΥΝΤΙΚΟΙ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΝΑΖΙΣΤΕΣ ...όλοι οι άλλοι. Ενώ οι ίδιοι παραμένουν ακλόνητοι στις φαντασιώσεις του  ανύπαρκτου προοδευτισμού τους.

Μιλάμε για τελείως τρελές καταστάσεις, που θάλλουν στον ελληνικό δημόσιο βίο  δια της γραφίδας γκρίζων υποκειμένων  που θέλουν να κάνουν τον δημοσιογράφο.

Αλλά το είπαμε: Τέτοια είναι η κατσαρόλα των  εκδότων αυτών. Ο δημοσιογράφος και υπάλληλος τους, οφείλει υποταγή και συμμόρφωση !

Η τάση πάντως, σήμερα στα 2002, εποχή που γράφτηκε η σελίδα αυτή- -αλλά και τώρα το 2012,  είναι ότι ο δημοσιογράφος, πρέπει “ιδεολογικά-πολιτικά”  να είναι προσκείμενος, συγγενής της ιδεολογίας του  εκδότη. Ο εκδότης είναι η μόνη αρχή, η μοναδική ιδέα!  Διότι:

“Αυτός μας δίνει ένα κομμάτι ψωμί”.

΄Ετσι, έχουμε την άνθιση ενός ερμαφρόδυτου  δημοσιογραφικού φρούτου, - που  ποιεί, ή προσποιείται τον δημοσιογράφο, ο οποίος είτε εξ ιδίων κινούμενος είτε εφαρμόζων προσταγές άλλων, επιχειρεί σταθερά  να διαστρεβλώνει  αλήθειες, δημιουργώντας μια απέραντη σύγχυση στο λαό. Ακόμη και η λεγόμενη “ξύλινη γλώσσα” είναι κατόρθωμα αυτού του θολού, γκρίζου δημοσιογράφου.

Και μη θεωρηθεί ότι οι διαπιστώσεις αυτές  απορρέουν από κάποια πολιτική τάση. Θα είμουν ο αθλιέστερος όλων- όντας μη ενταγμένος και απόλυτα λεύτερος μια ολάκερη ζωή-, να σας περάσω αθλιότητες που κοσμούν άλλους που κατακρίνω. 

Δυστυχώς η φλόγα αυτών των «στρατευμένων» δημοσιογράφων, να υπηρετήσουν τον λαό, είναι καλουπωμένη στα κελεύσματα του κόμματος. Ό,τι ευτελέστερο και προστυχότερο  στη δημοσιογραφία.

Χωρίς περιστροφές το ξαναλέμε: Δημοσιογράφος, που ανήκει κάπου, που είναι ενταγμένος σε κάποιο  πολιτικό σχήμα, αυτός, δεν είναι δημοσιογράφος! Είναι οργανοπαίκτης! Σκέτος, με βούλα και υπογραφή!

Ο αληθινός δημοσιογράφος δεν ανήκει πουθενά!  Δεν μαντρώνεται σε κανένα κόλπο, ξένη σκοπιμότητα. !  

 Μπροστά στην είδηση, βάζει στη μπάντα, τις προσωπικές του συμπάθειες ή αντιπάθειες, και εκτιμά το αντικείμενο του με απόλυτη ψυχρότητα!

Δεν επηρεάζεται ούτε από τη μάνα του, ούτε από φιλίες. Αν παρασπονδίσει προς τη αρχή αυτή, είναι προδότης του λαού του. Του εαυτού του. Της δημοσιογραφίας!

Και τέτοιοι ρεπόρτερς στον σημερινό ελληνικό Τύπο  υπάρχουν αρκετοί.

Για λίγα αργύρια και για λίγα εύσημα και ένσημα συμπάθειας από αυτούς ,«τους δικούς του» που γλύφει με την πέννα του και την ιδιοφυία του! 

Οι διευθυντές , Αρχισυντάκτες και οι επιτελείς των Μ.Μ.Ε, είναι οι Βεζίρηδες , οι αυλικοί κι εκτελεστές των εντολών του αφεντικού που πρέπει να εφαρμόζουν πιστά, οι άλλοι μη αξιωματούχοι δημοσιογράφοι... Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι μόνο το αφεντικό , ο ιδιοκτήτης που επιβάλει κανόνες  ελεγχόμενης ελευθερίας στους δημοσιογράφους του, αλλά έχει δίπλα του τα μαντρόκυλα του , τους διορισμένους από τον ίδιο επί κεφαλής της εφημερίδας  του, του Μ.Μ.Ε,  συμπτωματικά... δημοσιογράφους. Οπότε εξ ιδίων τα βέλη . Δημοσιογράφοι στραγγαλίζουν την ελευθεροφροσύνη  δημοσιογράφων , συναδέλφων τους.

Η διοίκηση του Μ.Μ.Ε. είναι ανάλογη εκείνης των καπεταναίων στα καράβια.

Συνεπώς ο αποκλειστικός αφορισμός της ιδιοκτησίας  αποτελεί εθελοτυφλία κι αφέλεια. Το αφεντικό έχει τους πραιτοριανούς του ,τα μαντρόσκυλά του που φυλάγουν το μαντρί  με τα πρόβατα –δημοσιογράφους.

Συνεπώς το πρόβλημα είναι δραματικά οξύτερο... και βαθύτερο! Και το οποίο προόρισται να διαιωνίζεται!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΕΩΣ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΪΟΥ.. θα ακολουθήσουν οι εξετάσεις όσων εξεδήλωσαν ενδιαφέρον και μετά η απονομή ΠΤΥΧΙΩΝ!