ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΝΑΣ....
Της Ελενας Γκόλια
Στην αρχή ψάχνεις τους φίλους, αν άκουσαν για καμιά δουλειά. Επειτα ξεσκονίζεις την ατζέντα για συναδέλφους που έχουν δουλειά, μήπως και υπάρχει κάτι στα Μέσα τους. Στη συνέχεια στέλνεις βιογραφικά, κάτι το οποίο δεν είναι και πολύ συνηθισμένο στη χώρα μας για τον χώρο, καθώς ελάχιστοι εκδότες έδειξαν ότι τα λαμβάνουν υπόψη τους.
Και φτάνεις και σε όποια άλλη «αγγελία» στα ΜΜΕ δέχεται ... βιογραφικά.
Κάποιοι θα σου απαντήσουν ευγενικά στο e-mail ότι αν σε χρειαστούν, θα σε φωνάξουν για μία πρώτη επαφή. Οι περισσότεροι θα αδιαφορήσουν σαν να είναι το mail τους ένας... κουβάς βιογραφικών!
Στη χώρα μας είθισται πρώτα να έρχεσαι σε επικοινωνία, να τά χεις κουβεντιάσει δηλαδή, και μετά το βιογραφικό... Και αν σε προσλάβουν...
Ψάχνεις: Από μια δουλειά με «τα όλα» της μέχρι το... ξεροκόμματο. Και στο τέλος, στη μνημονιακή εποχή, εκεί καταλήγεις… Στο κόκκαλο που θα σου δώσουν να γλύψεις, διότι τα αποθέματά σου έχουν τελειώσει και οι λογαριασμοί τρέχουν.
Αν τυχόν έχεις στεγαστικό δάνειο και δεν είσαι «εντάξει», οι τράπεζες είναι αποφασισμένες να πίνουν κάθε πρωί μαζί σου... τηλεφωνικό καφέ, ώσπου να το χορτάσεις ότι εκτός από εργασία θα πρέπει να αναζητείς και... ένα τσαντίρι.
Και τη στιγμή που χτυπάς πόρτες και παράθυρα, πέφτεις πάνω σε μια αγγελία για συνεργάτη! Τρίβεις μια τα μάτια σου, τα ξανατρίβεις, διότι στην περίοδο των περικοπών, της μείωσης των μισθών, με λίγα λόγια μέσα στην ύφεση και στην ανεργία, νομίζεις ότι σού ΄κατσε λαχείο, όταν μάλιστα ζεις σε ένα αδιέξοδο.
Σε ένα αδιέξοδο, όπου φτάνεις να αμφισβητείς τα πάντα, ακόμη και τον… εαυτό σου. Σε αυτή τη λεπτή κλωστή που ισορροπείς, μπορεί να αντηχήσουν στα αυτιά σου, από το κακεντρεχές που είπε κάποτε ένας εργοδότης όταν ήθελε να σ΄έχει στο τζάμπα και δεν σε πλήρωνε: «Είσαι ανίκανος, ρε, για αυτό δεν μπορείς να βρεις άλλη δουλειά» έως το άλλο, όταν παραιτήθηκες, επειδή διαφωνούσες ή πιεζόσουν, χωρίς να δίνεται λύση στο πρόβλημα: «Είσαι ψυχάκιας, ρε..., ξέρεις σε τι μαγαζί βρίσκεσαι;».
Βλέπεις την αγγελία... Πρωτοφανές, η πρώτη σου σκέψη. Και συνεχίζεις το διάβασμα, για να δεις τι προσόντα ζητούν... Και πέφτεις πάνω στο εξής: Αυτά που χρειάζονται είναι να έχετε εργαστεί ως δημοσιογράφοι, δεν είναι απαραίτητο να είστε μέλος της ΕΣΗΕΑ!
Και το άλλο εκπληκτικό για τον ενδιαφερόμενο (είτε είναι μέλος της Ενωσης είτε δεν είναι) εκτός από το να γνωρίζει πολύ καλά τα αγγλικά (το copypaste από το εξωτερικό είναι πιo σικ), θα πρέπει να στείλει και ένα κείμενο, περίπου 150 λέξεων, για «ένα θέμα της επικαιρότητας» ή «σχόλιό» του, για να δουν το «ύφος της γραφής»!
Και εκεί σου γυρίζουν τ΄ άντερα!
Και εκεί τα καταλαβαίνεις ΟΛΑ!!!
Οχι απαραίτητα μέλος της ΕΣΗΕΑ!
Της Ελενας Γκόλια
Στην αρχή ψάχνεις τους φίλους, αν άκουσαν για καμιά δουλειά. Επειτα ξεσκονίζεις την ατζέντα για συναδέλφους που έχουν δουλειά, μήπως και υπάρχει κάτι στα Μέσα τους. Στη συνέχεια στέλνεις βιογραφικά, κάτι το οποίο δεν είναι και πολύ συνηθισμένο στη χώρα μας για τον χώρο, καθώς ελάχιστοι εκδότες έδειξαν ότι τα λαμβάνουν υπόψη τους.
Και φτάνεις και σε όποια άλλη «αγγελία» στα ΜΜΕ δέχεται ... βιογραφικά.
Κάποιοι θα σου απαντήσουν ευγενικά στο e-mail ότι αν σε χρειαστούν, θα σε φωνάξουν για μία πρώτη επαφή. Οι περισσότεροι θα αδιαφορήσουν σαν να είναι το mail τους ένας... κουβάς βιογραφικών!
Στη χώρα μας είθισται πρώτα να έρχεσαι σε επικοινωνία, να τά χεις κουβεντιάσει δηλαδή, και μετά το βιογραφικό... Και αν σε προσλάβουν...
Ψάχνεις: Από μια δουλειά με «τα όλα» της μέχρι το... ξεροκόμματο. Και στο τέλος, στη μνημονιακή εποχή, εκεί καταλήγεις… Στο κόκκαλο που θα σου δώσουν να γλύψεις, διότι τα αποθέματά σου έχουν τελειώσει και οι λογαριασμοί τρέχουν.
Αν τυχόν έχεις στεγαστικό δάνειο και δεν είσαι «εντάξει», οι τράπεζες είναι αποφασισμένες να πίνουν κάθε πρωί μαζί σου... τηλεφωνικό καφέ, ώσπου να το χορτάσεις ότι εκτός από εργασία θα πρέπει να αναζητείς και... ένα τσαντίρι.
Και τη στιγμή που χτυπάς πόρτες και παράθυρα, πέφτεις πάνω σε μια αγγελία για συνεργάτη! Τρίβεις μια τα μάτια σου, τα ξανατρίβεις, διότι στην περίοδο των περικοπών, της μείωσης των μισθών, με λίγα λόγια μέσα στην ύφεση και στην ανεργία, νομίζεις ότι σού ΄κατσε λαχείο, όταν μάλιστα ζεις σε ένα αδιέξοδο.
Σε ένα αδιέξοδο, όπου φτάνεις να αμφισβητείς τα πάντα, ακόμη και τον… εαυτό σου. Σε αυτή τη λεπτή κλωστή που ισορροπείς, μπορεί να αντηχήσουν στα αυτιά σου, από το κακεντρεχές που είπε κάποτε ένας εργοδότης όταν ήθελε να σ΄έχει στο τζάμπα και δεν σε πλήρωνε: «Είσαι ανίκανος, ρε, για αυτό δεν μπορείς να βρεις άλλη δουλειά» έως το άλλο, όταν παραιτήθηκες, επειδή διαφωνούσες ή πιεζόσουν, χωρίς να δίνεται λύση στο πρόβλημα: «Είσαι ψυχάκιας, ρε..., ξέρεις σε τι μαγαζί βρίσκεσαι;».
Βλέπεις την αγγελία... Πρωτοφανές, η πρώτη σου σκέψη. Και συνεχίζεις το διάβασμα, για να δεις τι προσόντα ζητούν... Και πέφτεις πάνω στο εξής: Αυτά που χρειάζονται είναι να έχετε εργαστεί ως δημοσιογράφοι, δεν είναι απαραίτητο να είστε μέλος της ΕΣΗΕΑ!
Και το άλλο εκπληκτικό για τον ενδιαφερόμενο (είτε είναι μέλος της Ενωσης είτε δεν είναι) εκτός από το να γνωρίζει πολύ καλά τα αγγλικά (το copypaste από το εξωτερικό είναι πιo σικ), θα πρέπει να στείλει και ένα κείμενο, περίπου 150 λέξεων, για «ένα θέμα της επικαιρότητας» ή «σχόλιό» του, για να δουν το «ύφος της γραφής»!
Και εκεί σου γυρίζουν τ΄ άντερα!
Και εκεί τα καταλαβαίνεις ΟΛΑ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου