ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΥΠΟ...σε ένα σημαντικο κείμενο για το Γ.ΚΟΥΡΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΗΣ:ΕΝΑΣ ...ΜΗ ΤΥΧΑΙΟΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΗΣ...




ΕΝΤΑΞΕΙ...ΒΡΗΚΕ ΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΎΣ ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ..ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟ ΤΑΨΙ! ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΣΕΤΕ!..Εμείς δεν ξέρουμε για ποιο λόγο ...κρατάει σε απόσταση την σημαδιακή ΑΥΡΙΑΝΗ ΤΟΥ... ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ...ΝΤΟΥ!Ωστε τα οψώνια του ΤΥΠΟΥ..να πάνε στη μπάντα! ΜΑΛΛΟΝ Ο ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΗΣ ..ΘΑ ΓΕΡΑΣΕ!ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΑ ΤΟΥ!

Τρίχες είναι αμφιλεγόμενος άνθρωπος ο Γιώργος Κουρής. Αθεράπευτα πρωταγωνιστής στον ελληνικό Τύπο... από την εποχή που πρωτόβγαλε την ΑΥΡΙΑΝΗ, σακατεύοντας τις υπόλοιπες εφημερίδες που είχαν αποφασίσει ...να κάνουν απεργία! Ο Γ.Κουρής αδίστακτα έσπασε την απεργία, κυκλοφορώντας την ΑΥΡΙΑΝΗ, για να κατακτήσει μέσα σε λίγες μέρες απίστευτα, μοναδικά νούμερα κυκλοφορίας. ..με αποτέλεσμα να καταστεί από τη μια μέρα στην άλλη...super persona!ΣΤΑΡ!

O Κουρής ξεκίνσε ως τυπογράφος-εκδότης εφημερίδας στην Κεφαλονιά... Είναι σαρξ της δημοσιογραφίας... 
Ιδιόμορφος, ιδιότροπος, πεισματάρης ακολουθεί το δικό του αστέρι... και οι άλλοι ...ας πνίγονται... 
Ο Γιώργος Κουρής, πανέξυπνος Κεφαλονίτης, πάνω από 40 χρόνια παίζει παιχνίδια στον  ελληνικό π Τύπο που ενίοτε πονοκεφαλιάζουν κάποιους  άλλους...κλασικούς.
Ένα είναι το σίγουρο.. πως ο Γιώργος Κουρής, με τις ιδιορυθμίες του και τα κεφαλονίτικά κουζουλά που κουβαλάει... είναι, σφραγιστικε ως μεγάλη προσωπικότητα στον ελληνικό Τύπο.
Ανακαλύψαμε τυχαία ένα ρεπορτάζ- μελέτη για την περίπτωσή του, αρκετά σοβαρό ως δομή και ως λόγο για την αφεντιά του...Σας το μεταφέρουμε εδώ, ως ευκαιρία σπουδής.
Σημειώνουμε  δε πως ο σημαντικός-και λοιδωρουμενός-παρεξηγημένος δημοσιογραφικά αυτός τύπος,
Βασικά ο Γ.Κουρής είναι παίκτης, πονηρός και σκληρός.-ιδιότητες που δεν είναι τόσο δημοσιογραφικές... γιατί ο Ψυχάρης ο Σταυράκης .. που κάνει και τον...δημοσιογράφο, ίδια γεύση δεν είναι; ..ή το καλαμπούρι του εκδότη  που λέγεται ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ; Αυτός μάλιστα πουλούσε στην Ελλάδα και τη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια... Ας μη τα σκαλίζουμε με τους ασύστολα τυχοδιώκτες στην Ελλάδα.  ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΜΩΣ Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΟΥΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ..
Τα τσαλιμάκια του στο γίγνεσθαι... είναι μέρος της δομής του ως ανθρώπινης... κατασκευής του.
Διαβάστε και μελετείστε τα πιο κάτω περί αυτού. Είναι ειλικρινά σοβαρώς συγκροτημένα!  








Από το stavros-marinis.blogspot.gr:

Τρία καλοκαίρια πριν, στην ήρεμη παραλία Λιθερό, σε μεγάλη απόσταση από τη μεγάλη αμμουδιά του Λουρδά, η κεφαλλονίτικη παρέα έχει κέφια. Το «κάζο», τα τραταμέντα και τα χορτάτα γέλια πηγαινοέρχονται καθώς η σύναξη μπουρλάρει, κοινώς αστειεύεται....

...Στην ομήγυρη καταφθάνει αιφνιδίως και ο συντοπίτης τους Γιώργος Κουρής με μαύρο μαγιό, μαύρο γυαλί και μαύρο πέδιλο πάνω σε ένα μπλε βεσπάκι.
«Καλώς τον γαιοκτήμονα», τον υποδέχεται σκωπτικά η θερινή παρέα με τη θυμηδία που της χαρίζει η κατανάλωση άφθονης ρομπόλας. Χείμαρρος ο εκδότης με το θορυβώδες και παρορμητικό ύφος του, δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω. «Εγώ, ρε μπαγάσες, δεν είμαι ούτε γαιοκτήμονας, ούτε εργολάβος. Αλλοι είχαν το Μέγαρο, τον Πανελλήνιο και τα διόδια για να ξεσκάνε. Εγώ έφτιαξα ένα ευλογημένο μποστάνι που βγάζει φράπες ίσαμε χειμωνιάτικα καρπούζια για να μου τα κλέβετε τις νύχτες», τους απαντάει περιπαικτικά. Σε όλους, άλλωστε, είναι γνωστό ότι σε μια τεράστια έκταση στην κατάφυτη περιοχή αναπαλαίωσε μεσαιωνικά κτίρια και εκκλησίες ενώ έφτιαξε και μια αχανή φυτεία με δέντρα περγαμόντου προκειμένου να αναδείξει και να εμπορευθεί τα προϊόντα του σπάνιου αυτού εσπεριδοειδούς, όπως το λικέρ και το γλυκό του κουταλιού. Δεν είναι ακόμα κρυφό ότι δεκάδες πολιτικοί όλων των κομμάτων έχουν κατά καιρούς επισκεφθεί το κτήμα του, ενώ λέγεται πως ο μακαρίτης Χρήστος Λαμπράκης εντυπωσιασμένος του χάρισε ένα μεσαιωνικό μαρμάρινο λιοντάρι από την προσωπική του συλλογή.
Με αφορμή τη δωρεά, η παρέα τον κογιονάρει για να κάνει γούστο με την αντίδραση του πολυμήχανου εκδότη. «Κοίτα, Γιώργο, μη σε μπλέξουνε σε καμιά αρχαιοκαπηλία και μας καντάρεις τη σερενάδα σου πίσω από τα κάγκελα», του λένε. Διαολισμένος ο Κουρής, που σε άλλες εποχές θα εκλάμβανε το «δούλεμα» ως φιλοφρόνηση, τους πετάει ένα βιαστικό «ρε μόμολα, οι φυλακές είναι για τα κορόιδα». Καβαλάει αμέσως το βεσπάκι και χάνεται στο σκονισμένο μονοπάτι καθώς ο ήλιος του απομεσήμερου πυρώνει τη γυμνή του πλάτη. Οκτώ μήνες αργότερα, τον Μάιο του 2011, το πρωτοσέλιδο της «Αυριανής» γράφει: «Ο Γιώργος Κουρής πούλησε 400 στρέμματα παραλία, 12 βίλες στην Κεφαλλονιά και υποθήκευσε δύο κτίρια 15.000 τετραγωνικών μέτρων, πήρε 9 εκατ. ευρώ και τα έβαλε όλα στο ALTER για να το γλιτώσει». Στην ιδιαίτερη πατρίδα του αρκετοί αμφισβητούν την ουσία και αμφιβάλλουν για το μέγεθος των εκποιήσεών του, αλλά όπως και να ’χει τελικά, ο εκδότης ούτε την εφημερίδα γλίτωσε, ούτε το κανάλι, ούτε, κυρίως, τον εαυτό του από της φυλακής τα σίδερα.
Το χειρότερο για τον ίδιο είναι ότι έσυραν σε αυτή τη δοκιμασία και τον αγαπημένο του γιο, Ανδρέα, που ακολουθεί τον δικό του διακριτό δρόμο στα ΜΜΕ. Βαρύ, αν όχι προσβλητικό, για τον άνθρωπο που επί 30 και πλέον χρόνια η εκδοτική και όχι μόνο πιάτσα έλεγε ότι κανείς δεν μπορεί να τον πιάσει κορόιδο.
Είχε τον τρόπο του ο προφυλακισμένος σήμερα στο Ναύπλιο εκδότης να σερφάρει στην κόψη του κύματος και να επιπλέει στις φουρτούνες. Επιπλέον, έχει την κεφαλλονίτικη μούρλια του, το νευρώδες ταμπεραμέντο ενός εκρηκτικού, οξύθυμου, συγκρουσιακού πραματευτή και ταυτόχρονα την ευελιξία, τον ρομαντισμό και τη σβελτάδα του επιτήδειου καταφερτζή. Μα πάνω απ’ όλα, λένε οι φίλοι του, έχει το ταλέντο να διαπιστώνει προκαταβολικά προς τα πού φυσάει ο άνεμος, να μυρίζεται έγκαιρα το τι ενθουσιάζει και ξεσηκώνει την κοινωνία, να διαβλέπει ποιου ισχυρού άντρα «περνάει η μπογιά» και για πόσο. Δεν είναι προφανώς αφελής, ούτε άγιος, ισχυρίζονται οι ίδιοι, μάλλον ξεροκέφαλο και θεοσεβούμενο τον λένε κι ας παραδέχονται ότι φωνάζει, απειλεί, βλαστημάει. Με αυτά τα κλισέ ωραιοποιούν το προφίλ ενός ανθρώπου που συμβολίζει όσο κανείς άλλος μια εποχή που χαρακτηρίστηκε από έλλειψη ορίων και κανόνων στις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και επιχειρηματικές συμπεριφορές - λένε οι αντίπαλοί του. Σημασία, ωστόσο, έχει πώς περιγράφει τον εαυτό του ο άνθρωπος που κανείς δεν έχει δει ποτέ με κουστούμι και γραβάτα. Η σκηνή εκτυλίσσεται πριν από αρκετά χρόνια, της εποχή της παντοκρατορίας του, και η στιχομυθία είναι πέρα για πέρα αυθεντική.
Ο Γιώργος Κουρής καθυστερεί υπερβολικά σε ένα ραντεβού του και όταν φτάνει δέχεται τη συγκρατημένη δυσφορία του ανθρώπου που έστησε. Δικαιολογεί την αργοπορία του λέγοντας: «Ημουν τρεις ώρες στον προθάλαμο ενός υπουργού. Δεν ήθελε να με δει με τίποτα, αλλά του έσπασα τα νεύρα και τελικά με δέχθηκε». Και θέτει το καίριο ερώτημα στον συνομιλητή του: «Ξέρεις ποιο είναι το πλεονέκτημά μου έναντι όλων των άλλων εκδοτών και επιχειρηματιών; Οτι εγώ δεν έχω… αξιοπρέπεια!». Η αφοπλιστική ανυποκρισία συνδυασμένη με την ιδιόμορφη κομπορρημοσύνη του αφήνουν τον άλλο εμβρόντητο. Οσο ακριβώς αφήνει με ανοιχτό στόμα εκείνον που τον ρωτάει γιατί έχει στη δούλεψή του κακοπληρωμένους υπαλλήλους. Η απάντησή του μάλλον κυνική: «Οι πιο έξυπνοι έτσι κι αλλιώς με κλέβουν και είναι ικανοποιημένοι. Οι άλλοι είναι βλάκες και δεν αξίζει να τους πληρώνω»! Θλιβερός αστεϊσμός από έναν άνθρωπο που διαθέτει πηγαίο χιούμορ ή τόσο ανυπόφορα ειλικρινής ώστε δεν εμπνέει εμπιστοσύνη; Από ατάκες πάντως σκίζει.
Στο απόγειο της δόξας του Είναι η εποχή που ο εκδότης έχει φτάσει στο απόγειο της δόξας του. Που μπορεί από κάποιους να θεωρείται πλεονέκτης και βουλιμικός ως ξιπασμένος αγροίκος, αλλά ταυτόχρονα να είναι και λαϊκός ήρωας. Είναι ισότιμος συνομιλητής κυβερνητικών στελεχών, μπαινοβγαίνει στα γραφεία τους, ενώ μαζεύει μαεστρικά «ράμματα για τη γούνα» του καθενός, τα οποία με υπονοούμενα τα αφήνει να κρέμονται στο αέρα. Αλλωστε όλοι τους υποθέτουν ότι έχει αποκτήσει προνομιακές προσβάσεις στις πηγές της πληροφόρησης και ως εκ τούτου «μασάνε». Είναι η θρυλική περίοδος που ο αυτοδημιούργητος Κουρής γιγαντώνεται, ασκεί πιέσεις, δεν διστάζει, λέγεται, να βάλει τα κλάματα μπροστά στον Ανδρέα Παπανδρέου προκειμένου να τον πείσει να μην προτείνει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, καταφέρνει να συνδυάσει το αδιανόητο: να γίνει το μοναδικό «αποκούμπι» του ΠΑΣΟΚ και παράλληλα το «υιοθετημένο» χρυσό αγόρι του συστήματος. Ο,τι μοιάζει απαγορευτικό να διατυπωθεί από τα «σοβαρά» και «ευυπόληπτα» μέσα ενημέρωσης, αναλαμβάνει να το πει και να το γράψει -συχνότατα με τα ίδια του τα χέρια- στα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας του, της «Αυριανής». Γίνεται έτσι χρήσιμος, αλλά και «αντάρτης» αφού το ιδιόμορφο προσωπικό του στυλ δεν καταγράφεται ως σφραγίδα ενσωμάτωσης στην εξουσία αλλά ως κατατεθέν «λαϊκής γνησιότητας».
Αυτό το πλασάρισμα του λαϊκού βιοπαλαιστή, του απλού ανθρώπου που αρέσκεται στα λίγα, που κυκλοφορεί με παπάκι «όπως όλος ο κόσμος», παραμένει ανέγγιχτος από το σύστημα και τα πλούτη, κατακρίθηκε με επιθετικότητα από εκείνους που ο ίδιος αποκαλούσε περιφρονητικά «κουλτουριάρηδες». Και τι δεν του φόρτωναν: ότι παριστάνει πως απεχθάνεται τα κοσμικά και την καλοπέραση, ότι κατ’ επιλογήν δεν ήταν άνθρωπος των σαλονιών και της επιδειξιμανίας, ότι υποδυόταν πως δεν ήθελε να γίνει σαν αυτούς που κατέκρινε. Κατά βάθος, όμως, έλεγαν ότι ήταν ένας φοβικός και ακαλλιέργητος επαρχιώτης που δεν μπορούσε να σταθεί σε κανονικές κοινωνικές συνάξεις. Και τι έγινε; Αυτός περηφανευόταν γι’ αυτό. Και επειδή είχε μια μίνιμουμ αυτογνωσία, αντί να μπαίνει από την μπροστινή πόρτα, προτιμούσε να χώνεται από την κουζίνα. Γιατί ναι μεν ως αφεντικό δαιδαλωδών επιχειρήσεων στο λιτό γραφείο του στον Ταύρο δεν είχε ούτε υπολογιστή και έκανε μπακαλίστικους λογαριασμούς σε τεφτέρια με ένα μικρό μολυβάκι, αλλά από την άλλη διέθετε ένα κτήμα 40, μπορεί και 60 στρεμμάτων ως εξοχικό με πολυπληθές προσωπικό στον Μαραθώνα. Χώρια, λένε, την κατοικία του στην Πλάκα με το ανθεκτικό γυάλινο πάτωμα της αυλής που εμφανώς επικαλύπτει κάποια αρχαία ευρήματα.

Το ατού της επιτυχίας
Λίγοι, ωστόσο, αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο μαεστρικά επιμελημένος δυϊσμός του Γιώργου Κουρή είναι και το ατού της επιτυχίας του. Από τη μια η απρόκλητη διαχυτικότητα, οι αγριοφωνάρες, τα αδιάκριτα πειράγματα, η εκνευριστική οικειότητα, η ενοχλητική κολακεία -ανάλογα με την περίσταση, ενίοτε και όλα μαζί σε ένα- μπορεί να μην τον έκαναν αγαπητό, ωστόσο του άνοιγαν πόρτες. Πήγαινε στα γραφεία με πεσκέσια φραντζόλες χωριάτικο ψωμί, «ζυμωμένο στον δικό μου φούρνο» όπως έλεγε, και καλάθια με «καλούδια» από τα κτήματά του, επαναφέροντας μνήμες από σκηνές παλιών ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών, με τους «μαυρογιαλούρους», τους «γκρούεζες» και τους «ψευτοθόδωρους».
Από την άλλη, πλάι σε αυτές τις παρωχημένες τακτικές δημοσίων σχέσεων ξεδίπλωνε τις αρετές ενός αποτελεσματικού μάνατζερ που γνώριζε τι θέλει, πότε και από ποιον, αποφεύγοντας επιμελώς την ανάμιξή του σε κάθε διαδικασία όπου υπεισερχόταν το πώς το θέλει. Φτάνει να ικανοποιούνταν οι απαιτήσεις για ευνοϊκή ρύθμιση θεμάτων που αφορούσαν τις επιχειρήσεις του, η ικανοποίηση αιτημάτων κάθε λογής, τα ανταλλάγματα για την παροχή υπηρεσιών. Οσα, δηλαδή, βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη των προτεραιοτήτων του. Η συμπεριφορά του, θα πουν αργότερα πολλοί από τους συνομιλητές του που κουμαντάριζαν τα δημόσια πράγματα της χώρας κατά την περίοδο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα αλλά και Σημίτη, «χαρακτηριζόταν από ανυποχώρητη πίεση». «Σιγά τους βαρόνους», έλεγε, τότε, από μέσα του ο εκδότης που τους έβλεπε να παρελαύνουν από το γραφείο του για καφέ κάθε που ζύγωναν εκλογές. «Μην είναι, μάτια μου, στο Libro d’Oro και δεν το ξέρω;» αναρωτιόταν ενδόμυχα όταν οι πολιτικοί που προσέτρεχαν σε αυτόν ζητώντας στήριξη άφηναν για λίγο το τουπέ τους έξω από την πόρτα του. Και αυτό γιατί ήξερε από πρώτο χέρι την παλιά, αυστηρή βενετσιάνικη κοινωνική κατάταξη που ίσχυε στην Κεφαλλονιά, με τις παρεπόμενες διακρίσεις και την περιφρόνηση που επιφύλασσε στους ταπεινής καταγωγής πολίτες. Ομως γι’ αυτό που κάποτε έπεφτε πολύ βαρύ στον εγωισμό, τον χαρακτήρα και τις πραγματικές του δυνατότητες είχε φτάσει η ώρα να πάρει ρεβάνς. Ο εναγκαλισμός του με το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου τον εκτόξευε επιχειρηματικά, έστω και αν ο στροβιλισμός του προς τη στρατόσφαιρα εκδηλωνόταν με λαοπλάνες «παραφωνίες». Η αλήθεια είναι ότι στα τέλη των 80s μεσουρανούσε. Θα φανταζόταν, βέβαια, κανείς ότι υπό τη μέθη της εξουσίας η απώλεια ελέγχου θα έφτανε γρήγορα για τον εκδότη. Ωστόσο όποιος προσδοκούσε τότε τη σύντομη κατάρρευσή του θα έπεφτε έξω τουλάχιστον καμιά 25αριά χρόνια. Γιατί ο Γιώργος Κουρής αποδείχθηκε πιο πονηρός επιχειρηματικά από τις καντρίλιες της εκάστοτε εξουσίας. Ηταν ανά πάσα στιγμή έτοιμος να «δει το φως το αληθινό» και να αλλάξει προσανατολισμό αν δεν εξασφάλιζε τα ανταλλάγματα που επιθυμούσε. Ετσι άλλωστε είχε πορευθεί σε όλη του την καριέρα στον Τύπο. Πατώντας πότε στη μία και πότε στην άλλη βάρκα, τόσο πολιτικά όσο και επιχειρηματικά, με την ίδια θαυμαστή ισορροπία.
Η εποχή της τηλεόρασης
Οταν έφτασε κάποτε η στιγμή της φθοράς στα έντυπά του και οι εφημερίδες του άρχισαν να ψυχορραγούν κυκλοφοριακά, ο πάντα διορατικός Κουρής ρίχνει το βάρος στην τηλεόραση. Το δέσιμό του με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του έχει εξασφαλίσει ένα από τα πρώτα κανάλια που απέκτησαν άδεια πανελλαδικής εμβέλειας, από το 1990 κιόλας. Το βαφτίζει Κανάλι 29, όνομα που το παίρνει από τη συχνότητα που εξέπεμπε (29 UHF) και μέσω της εικόνας του απευθύνεται προς συμπαράσταση στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που είναι παραζαλισμένος κατά την περίοδο της δίκης στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η λειτουργία και μόνο του καναλιού αποτελεί αναβάθμιση του εκδότη σε καναλάρχη. Αλλο επίπεδο. Οι λαβυρινθώδεις και σκονισμένοι χωματόδρομοι της περιοχής των εγκαταστάσεών του στον Ταύρο αλλάζουν και αυτοί όψη. Εκεί όπου κάποτε καραδοκούσαν περιπολικά για να συλλάβουν τον εκδότη και άλλοτε συνέρρεαν αναγνώστες της «Αυριανής» για να ανταλλάξουν το κουπόνι της εφημερίδας με ένα τάλιρο, τώρα πλημμυρίζουν από βαν τηλεοπτικών συνεργείων, δημοσιογράφους και καλεσμένους των εκπομπών. Η νέα επιχειρηματική κατηγορία, ωστόσο, απαιτεί και μεγαλύτερα ποσά χρηματοδότησης. Και κάπως έτσι ξεκινάει ο κύκλος των δανειοδοτήσεων. Μόνο που οι παχιές γελάδες αρχίζουν πλέον να σπανίζουν και με την είσοδο στη δεκαετία του ’90 οι ανάγκες του εκδότη και καναλάρχη πλέον διογκώνονται. Μολονότι το ΠΑΣΟΚ είναι ήδη κυβέρνηση από το 1993 οι πρώτες σοβαρές τριβές στις σχέσεις τους εκδηλώνονται τότε που ο ίδιος ανοίγεται στην τηλεοπτική αγορά και επιδίδεται μετά μανίας στο εμπόριο συχνοτήτων. Συμμετέχει στο τέλος του 1993 στη μετεξέλιξη του Καναλιού 29, καθώς ο σταθμός αγοράζεται από την εταιρεία ΝΕΑ Τηλεόραση Α.Ε. και στη συχνότητά του εκπέμπει το STAR. Εναν χρόνο αργότερα εγκαινιάζει στο γειτονικό κτίριο το Κανάλι 5. Κάπου εκεί δημοσιοποιείται και η συνάντηση του εκδότη με τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Γιώργο Μίρκο, παρουσία του τότε γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Ακη Τσοχατζόπουλου και του διευθυντή της εφημερίδας «Το Βήμα» Σταύρου Ψυχάρη. Το συγκεκριμένο πάνελ με εκπροσώπους του τραπεζικού συστήματος, της πολιτικής εξουσίας και του εκδοτικού κατεστημένου ενισχύει την αξιοπιστία του Γιώργου Κουρή, ο οποίος πυρετωδώς προετοιμάζει την επόμενη κίνησή του.

Η ευκαιρία του Χρηματιστηρίου 

Προς το τέλος της δεκαετίας του ’90 με την όσφρηση λαγωνικού που διαθέτει οσμίζεται την καινούρια ευκαιρία. Το Χρηματιστήριο σημειώνει απίθανες πιένες και ζωγραφίζει όνειρα πάνω σε απίθανες αποδόσεις και αλλεπάλληλα λίμιτ απ. Ακριβώς τότε ξεπροβάλλει με το παραδοσιακό του βεσπάκι ο Κουρής και ορμάει σαν τον γκέκα από το καρτέρι στο θήραμα. Το επιχειρηματικό δίδυμο του Θανάση Αθανασούλη και του Γιώργου Βαλσαμίδη, θεμελιωτές της εταιρείας Altec, έχει ήδη μέσα σε μια δεκαετία χτίσει τον εγχώριο κυρίαρχο πόλο στον τομέα της πληροφορικής. Από τα αγαπημένα παιδιά του ΠΑΣΟΚ κατά την περασμένη δεκαετία, αποκομίζουν πλέον τα οφέλη της σκληρής τους πρωτοποριακής δουλειάς αλλά και της χρηματιστηριακής συγκυρίας.
Ο επίσης εργασιομανής Κουρής διαβλέπει σωστά την όρεξή τους να επεκταθούν στον χώρο των μίντια. Οι αμοιβαίες επιθυμίες τους συναντιούνται κάπου στη μέση. Ο εκδότης τούς πουλάει το 50% του Καναλιού 5 αντί περίπου 1,5 εκατ. ευρώ. Τον επόμενο χρόνο, με την είσοδο της νέας χιλιετίας το κανάλι μετονομάζεται σε ALTER και ξεκινάει την καινούρια του σταδιοδρομία στις τηλεοπτικές οθόνες. Μόνο που η συνέχεια έρχεται να επιβεβαιώσει το παλιό άσμα που λέει πως «ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο». Οταν τρία χρόνια αργότερα οι δύο συνεταίροι τού ζητούν να τους παραχωρήσει και το υπόλοιπο 50%, αρχίζει μια αμείλικτη σύγκρουση. Ο Κουρής αρνείται, αντιμετωπίζει πιέσεις και «αμύνεται» με την παραδοσιακή συνταγή της εξαπόλυσης ολοκληρωτικού πολέμου. Το άλλοτε ακαταμάχητο υπερόπλο που λέγεται «Αυριανή» δεν εξαπολύει πια θανατηφόρα πυρά αλλά τη δουλειά της την κάνει ακόμα. Τα απανωτά πρωτοσέλιδα χτυπήματα εναντίον του επιχειρηματικού διδύμου σκορπίζουν σύγχυση στα χαρακώματά του μέχρι που τους ανάγκασε πρώτα να υποχωρήσουν και κατόπιν να αποχωρήσουν. Ο εκδότης αναβιώνει μέρες δόξας του παρελθόντος αφού επανακτά πλήρως το ALTER, ενώ παράλληλα πουλάει ένα ακόμα κανάλι που έχει περιέλθει στην κυριότητά του, το EXTRA, στον Φίλιππο Βρυώνη. Νικητής και τροπαιούχος ο αενάως αντισυμβατικός Γιώργος Κουρής επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά τον μύθο του.

«Ακόμη μια άστοχη κίνηση»
Επτά χρόνια αργότερα σε ένα τοπίο που αλλάζει, αν δεν σμπαραλιάζεται, ο ίδιος επιθυμεί να παραμείνει ενεργός. Σε μια περίοδο που σύρεται από δικαστήριο σε δικαστήριο, με λουκετιασμένο το ALTER και κλειστή την «Αυριανή», δημιουργεί το Kontra Channel δίνοντάς του τη μορφή του αντιμνημονιακού καναλιού. Μια ακόμα άστοχη κίνηση, λένε οι επικριτές του. Δείγμα ότι σχεδόν παρασύρεται από τον ίλιγγο μιαςς δύναμης που ξέφτισε, πράγμα που είχε αποφύγει σε ενδοξότερες μέρες. Δεν είναι μόνο ότι κατηγορείται πως έχει επιλέξει αδιαφανείς οικονομικές πρακτικές στη λειτουργία μερικών εταιρειών του, επιβαρύνεται ακόμα με ανοιχτές και ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις που αρκεί μια «στραβή» για να τον εξουθενώσει. Το κυριότερο, όμως, δείχνει σχετική αμεριμνησία σε αυτό που ορμητικά, απειλητικά, δυσοίωνα καταφθάνει και εμπιστεύεται ένα σύστημα που όφειλε να είχε διαγνώσει ότι χρεοκοπεί. Ο άνθρωπος που μυρίστηκε, προέβλεψε και συνέβαλε προς όφελός του κατά το παρελθόν σε αυτό που θα διαμορφωνόταν, δεν υποψιάζεται τον όλεθρο που κουβαλάει μαζί της η έλευση της οικονομικής κρίσης. Ισως επειδή γερνάει, πιθανόν επειδή εμπιστεύθηκε τρίτους, ενδεχομένως γιατί κάποιοι τον «έριξαν». Σίγουρα δεν είναι ο μόνος επιχειρηματίας που δεν αντιλήφθηκε προκαταβολικά τις συνέπειες του σκασίματος της φούσκας. Δεν είναι ο μοναδικός για τον οποίο η κατάρρευση της διαφημιστικής αγοράς αποκάλυψε το μέγεθος των χρεών και των προβλημάτων των εταιρειών του. Είναι όμως εκείνος που δεν θέλησε ποτέ να πιαστεί κορόιδο....
...Διαβάστε περισσότερα στο stavros-marinis.blogspot.gr
Πηγή: http://pressarismenos.blogspot.com/2013/04/blog-post_4091.html#ixzz2bdxF0Xk8