ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

 

01/02/2009   «Δημοσιογραφία είναι η επαγγελματική έκφραση της ελευθερίας του λόγου…» 


ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΝ ΠΡΑΞΕΙ! 


H Τράπεζα Τύπου διατυπώνει έναν καταλυτικό λόγο για την "εφαρμογή στην πράξη της δημοσιογραφίας... Και ξάφνου ανακαλύψαμε τον έμπειρο Παντελή Καψή να διατυπώνει ανάλογες ..."θεωρίες" .. Χαιρόμαστε για την "ταυτοποίηση"!Η συνέντευξή που έδωσε στην  Κατερίνα Βουτσινά ( αλήθεια ποιανού Βουτσινά είσαι; από μεριά ... ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.. του Γιάννη; , ποιανού;)είναι εξαιρετικά διδακτική επί πολλών δημοσιογραφικών...  "Η εφημερίδα έχει μια σχέση με τον αναγνώστη της, μια σχέση επικοινωνίας και πάνω σε αυτό το στοιχείο μπορείς να «χτίσεις» πάρα πολλά πράγματα."." "Υπάρχουν και ερασιτέχνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν είναι λιγότερο δημοσιογράφοι από τους υπόλοιπους." Ο Παντελής Καψής γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια δημοσιογραφική οικογένεια. Δημοσιογράφος 3ης γενιάς ο ίδιος, ποτέ δεν εγκατέλειψε τον χώρο εδώ και 28 χρόνια. Βαθιά πολιτικοποιημένος, αρθρογραφούσε ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια και γοητευόταν από το να παρακολουθεί τις εξελίξεις βρισκόμενος ήδη στο επίκεντρό τους. Υπέρμαχος της πολυφωνίας, της υπευθυνότητας στην δημοσιογραφία και φυσικά των καινοτομιών, που θα βοηθήσουν τον Τύπο να επιβιώσει σε ένα κόσμο εικόνων και πολυμέσων είναι σήμερα εκδότης της πρώτης σε κυκλοφορία καθημερινής εφημερίδας, των «Νέων».  Το @ τον συνάντησε στο γραφείο του και συζήτησε μαζί του για τα «Νέα», την λογοκρισία στο πολιτικό ρεπορτάζ, τους φοιτητές δημοσιογραφίας και την στρατηγική επιλογής ή χρωματισμού ενός πρωτοσέλιδου τίτλου.
 Προέρχεστε από μια οικογένεια δημοσιογράφων και είστε ο ίδιος δημοσιογράφος 3ης γενιάς. Πως ασχοληθήκατε με την δημοσιογραφία; Ήταν κάτι το οποίο σπουδάσατε;
 Όχι, έχω σπουδάσει Οικονομικά και όταν ήρθα για πρώτη φορά στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ήταν για ασχοληθώ με τα Οικονομικά. Παράλληλα, ήμουν στην συντακτική ομάδα ενός φοιτητικού, νεολαιίστικου περιοδικού. Ουσιαστικά, παρότι στις εφημερίδες αισθανόμουν λίγο σαν το σπίτι μου γιατί από πιτσιρίκι πήγαινα και έβλεπα τον πατέρα μου, ήξερα τι είναι πιεστήριο – όλα αυτά ήταν σαν χώροι μυθικοί – στη δημοσιογραφία μπήκα μέσα από ένα περιοδικό, τον «Θούριο». Ανήκε σε μια αντιδικτατορική οργάνωση, την οργάνωση του Ρήγα Φεραίου. Εκεί γνώρισα από πιο κοντά τη δουλειά σε έντυπα, σιγά – σιγά πέρασα στην εφημερίδα και ακολούθησαν 28 χρόνια από τότε…


Μερικές φορές τα επαγγέλματα δεν τα επιλέγουμε, μας επιλέγουν. Ήταν κάτι που μου άρεσε να κάνω, να γράφω. Για έναν νέο, η δημοσιογραφία είναι μια πολύ ωραία πρόκληση. Ιδίως για έναν νέο σαν και εμένα, που ήμουν τότε πολιτικοποιημένος και νόμιζα πως μέσα από την δημοσιογραφία θα άλλαζα – λίγο – τον κόσμο. Η δημοσιογραφία - και σήμερα υποθέτω – σε έναν νέο που παρακολουθεί τις εξελίξεις, δίνει τη δυνατότητα να είναι στο επίκεντρο των γεγονότων ή ενδεχομένως να τις επηρεάσει. Αλλά ακόμα και να τις παρακολουθεί είναι γοητευτικό. Αυτή είναι η περιπέτεια της ενημέρωσης, που ασκεί γοητεία σε όλους. Τότε δεν υπήρχε η λογική, που ίσως υπάρχει σήμερα, της καριέρας, των χρημάτων και αυτού που ονομάζουμε «σταρ – δημοσιογράφοι». Αυτό δεν υπήρχε. Δεν ήταν «σταρ» οι δημοσιογράφοι. Οι εφημερίδες ήταν το βασικό Μέσο. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μπορεί να είναι και το «σταριλίκι», που προσελκύει, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: Η δυνατότητα του να παρακολουθείς από κοντά τις εξελίξεις, το οποίο και είναι γοητευτικό.
Τι υπηρετεί τελικά η δημοσιογραφία; Είναι μήπως κάτι περισσότερο από ενημέρωση της κοινής γνώμης;

Πιστεύω ότι η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα και το λέω αυτό όσο πιο αυστηρά γίνεται. Γι’ αυτό και τη θεωρώ πάρα πολύ σημαντική. Δηλαδή, ο  δημοσιογράφος υπηρετεί την ενημέρωση και αυτό γίνεται με μια αυστηρή διαδικασία: τι θεωρεί είδηση, πως επιλέγει την είδηση, πως μεταφέρει την είδηση. Νομίζω πως όσο καλύτερα κάνουμε την δουλειά μας, τόσο θα βοηθήσουμε να εξυγιανθεί και αυτό που λέγεται χώρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Είναι ένα πολύ σημαντικό και αυστηρά προσδιορισμένο επάγγελμα. Σήμερα, πάρα πολλοί συνάδελφοι το αντιμετωπίζουν σαν κάτι άλλο και όχι σαν επάγγελμα. Αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί. Συνεπώς, η εικόνα που είχατε σαν νέος δημοσιογράφος για τον χώρο έχει αλλάξει προς το χειρότερο.
 Όχι προς το χειρότερο. Καθόλου. Ίσως η αρχική εικόνα να ήταν κάπως πιο ρομαντική. Όμως, όσο περνάει ο καιρός τόσο λιγότερο εμπιστεύομαι τους δημοσιογράφους, οι οποίοι πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική μέσα από την δημοσιογραφία και τόσο περισσότερο εμπιστεύομαι τους δημοσιογράφους, οι οποίοι θεωρούν ότι κάνουν ένα επάγγελμα και ανταποκρίνονται στις επαγγελματικές απαιτήσεις της δημοσιογραφίας. Αυτοί που κάνουν πολιτική κάνουν κακή δημοσιογραφία. Νομίζουν ότι θα εξυγιάνουν τον κόσμό, αλλά δεν υπηρετούν την ενημέρωση. Εξ’ ου και οι χειρότερες εφημερίδες είναι τα κομματικά όργανα. Παρόλα αυτά, οι καλές, μεγάλες εφημερίδες σήμερα έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο επαγγελματισμού, το οποίο τις κάνει σωστά όργανα ενημέρωσης.

Υπήρξατε πολιτικός ρεπόρτερ. Ποια πιστεύετε ότι είναι σήμερα η θέση του πολιτικού ρεπόρτερ στην ιεραρχία των δημοσιογράφων;
 Παραδοσιακά το πολιτικό ρεπορτάζ είναι το κορυφαίο ρεπορτάζ σε μια εφημερίδα και για τις πολιτικές εφημερίδες εξακολουθεί να είναι στην κορυφή. Όμως, σιγά – σιγά οι εφημερίδες «σπάνε τα στεγανά». Ένας καλός δημοσιογράφος μπορεί πια να προκύψει από όλα τα ρεπορτάζ, να κάνει εξίσου αισθητή την παρουσία του και μάλιστα πιο εύκολα απ’ ότι στο παρελθόν.
 Πόσο πιστεύετε ότι η κρίση αξιοπιστίας που περνά το πολιτικό σύστημα μπορεί να επηρεάσει το πολιτικό ρεπορτάζ;
Στο μέτρο που οι δημοσιογράφοι είναι μέρος του συστήματος – επειδή οι πληροφορίες που παίρνεις προέρχονται από πολιτικούς -  τους αγγίζει και αυτούς η κρίση και υπάρχει μια αμφισβήτηση της αξιοπιστίας και των Μέσων Ενημέρωσης. Σήμερα, βέβαια, ο κόσμος σήμερα δε συμμετέχει και τόσο στα κοινά, τείνει να αμφισβητεί συνολικά τους θεσμούς, άρα να αμφισβητεί και εμάς. Όμως μερικές φορές όλη αυτή η συζήτηση γίνεται πάρα πολύ υποκριτικά και εμφανίζονται σε ρόλο κατηγόρου άνθρωποι, οι οποίοι δεν θα έπρεπε να είναι. Για να χρησιμοποιήσω ένα ακραίο παράδειγμα, είδαμε στην Ιταλία πως χρησιμοποιήθηκε η κρίση της πολιτικής για να αποδομηθεί το πολιτικό σύστημα. Νομίζω ότι πολλοί υπερτονίζουν την έννοια αυτής της κρίσης με στόχους πολύ πιο πεζούς.

Τα «Νέα» εντάσσονται σε μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη. Οι πολιτικοί σας συντάκτες λογοκρίνονται, αυτολοκρίνονται ή δεν λογοκρίνονται καθόλου;
Το αν αυτολογοκρίνονται οι συντάκτες δεν μπορώ να το ξέρω. Σίγουρα δεν λογοκρίνονται. Επειδή, είναι σαφές ότι τα «Νέα» είναι μια εφημερίδα η οποία εγγράφεται στον χώρο της προοδευτικής παράταξης και είναι φιλική προς το ΠΑΣΟΚ  -  και αυτό δεν το κρύβουμε, το λέμε – είναι ωραίο στοιχείο να δοκιμάσει κανείς την έννοια του επαγγελματισμού. Ποια είναι η έννοια του επαγγελματισμού; Ότι εάν συμβεί κάτι στο ΠΑΣΟΚ, όσο αρνητικό και αν είναι, η εφημερίδα θα το καλύψει πλήρως ανεξαρτήτως από το αν η θέση της στην ερμηνεία αυτού του πράγματος είναι λιγότερο ή περισσότερο φιλική προς το ΠΑΣΟΚ. Όταν για παράδειγμα είχαμε την υπόθεση Πάχτα η εφημερίδα μας ήταν πολύ επικριτική προς την Κυβέρνηση Σημίτη. Αυτό δεν σήμαινε ότι έπρεπε να φύγει η Κυβέρνηση. Κάναμε όμως μια πολύ έντονη κριτική στους χειρισμούς της. Και σε τέτοιες περιπτώσεις νομίζω ότι δοκιμάζεται ο επαγγελματισμός μας σαν δημοσιογράφων, αλλά και η ενημερωτική επάρκεια μιας εφημερίδας. Σήμερα τα «Νέα», παρότι υπήρξαν για περισσότερα από 20 χρόνια υποστηρικτικά προς το ΠΑΣΟΚ, παραμένουν η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα ακριβώς γιατί εκπληρώνουν κάποιους όρους δημοσιογραφικής επάρκειας, τους οποίους νομίζω πως εκπληρώνουν και καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα.

Θα μπορούσαν τα «Νέα» να φιλοξενήσουν απόψεις ενός εκπροσώπου της Άκρας Δεξιάς;
Να φιλοξενήσουν απόψεις, όχι. Να καλύψουν ειδησεογραφικά όμως ένα θέμα, ναι. Υπάρχει ένα όριο στις γνώμες που φιλοξενούμε. Δηλαδή θα έπρεπε να μας αποδείξει κανείς με πολύ σοβαρά επιχειρήματα γιατί να δώσουμε τις στήλες μας σε κάποιον, που εκπροσωπεί ρατσιστικές απόψεις ή σε κάποιον άλλον, που είναι φανατισμένος με κάτι. Από την άλλη, οι στήλες που φιλοξενούμε ασφαλώς έχουν ένα εύρος πολύ μεγαλύτερο από το πολιτικό υπόβαθρό με το οποίο στην συνείδηση του κόσμού είναι ταγμένη η εφημερίδα.

 Πώς και κατά πόσο μπορεί ένας τίτλος στο πρωτοσέλιδο ενός φύλλου να επιτρέψει την πολιτική ή άλλη «απόχρωση»;
Υπάρχουν δύο απαντήσεις σε αυτό. Πρώτον, η εφημερίδα δεν είναι μόνο τίτλος. Περιέχει χιλιάδες άλλα πράγματα. Άρα όταν μιλάμε για «αποχρώσεις», μιλάμε για το σύνολο της εφημερίδας. Δεύτερον, ακόμα και ο τίτλος μπορεί ανάλογα με το πώς τον επιλέγεις είτε να είναι απόλυτα καταδικαστικός και σε έντονους τόνους (π.χ. «Καταδικάζουν τους Έλληνες να κολλήσουν γρίπη») ή χιουμοριστικός, καυστικός και ελαφρύς. Στο ίδιο θέμα θα μπορούσες να πεις: «Ζαλισμένο κοτόπουλο η Κυβέρνηση». Συμπεριλαμβάνεις έτσι τη διάσταση του χιούμορ, κάνεις το θέμα λιγότερο ανησυχητικό και κοροϊδεύεις ταυτόχρονα τη Κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο τίτλος, σου αφήνει πολλά περιθώρια να «παίξεις» και να φωτίσεις διαφορετικές πλευρές του ίδιου θέματος.



Με ποια κριτήρια επιλέγετε το θέμα, το οποίο θα εμφανιστεί σαν τίτλος, σαν «πρώτο θέμα» στο καθημερινό σας φύλλο; Ακολουθείτε κάποια ιεράρχηση των ειδήσεων;



Κάθε εφημερίδα έχει μια στρατηγική, η οποία είναι συνάρτηση τόσο του αναγνώστη που έχει όσο και του αναγνώστη που θέλει. Αυτή η στρατηγική είναι ένα συμβόλαιο. Νομίζω ότι ξέρω τους αναγνώστες των «Νέων». Ενδιαφέρονται για την πολιτική, έχουν κατά 80% πάρει στεγαστικό δάνειο, κάποια στιγμή θα θελήσουν να αλλάξουν το αυτοκίνητό τους και ασχολούνται με τους υπολογιστές. Όλα αυτά προσδιορίζουν ένα εύρος στάσεων ζωής, ενδιαφερόντων και προτιμήσεων. Η εφημερίδα προσπαθεί σε αυτή τη λογική να καλύψει στον αναγνώστη της τα ενδιαφέροντα, τις προτιμήσεις, τις απόψεις. Έχει σημασία πάντως και σαν αναγνώστης να καταλάβει κανείς τι σημαίνει στρατηγική μιας εφημερίδας, γιατί έτσι μπορεί να την παρακολουθήσει καλύτερα. Αλλιώς είναι όλα ακατανόητα.
Πού θα καταλήξει ο ανταγωνισμός των DVD και των δώρων κατά πόσο ανακόπτει την δημιουργική πορεία μιας εφημερίδας, την κριτική, το ρεπορτάζ;
Η εφημερίδα δεν είναι ένα μονοδιάστατο, αλλά ένα πολυδιάστατο προϊόν, το οποίο στο τέλος καταλήγει να τυλίγει μαρίδες. Μέσα σε ένα φύλλο έχουμε από τους κινηματογράφους μέχρι τα αθλητικά ή ακόμη και συνταγές μαγειρικής. Η εφημερίδα έχει μια σχέση με τον αναγνώστη της, μια σχέση επικοινωνίας και πάνω σε αυτό το στοιχείο μπορείς να «χτίσεις» πάρα πολλά πράγματα. Είναι κακό να προσφέρεις μια καλή εγκυκλοπαίδεια ή ένα καλό φιλμ; Γιατί δεν λέτε: «Γιατί η τηλεόραση βάζει μαζί με τις ειδήσεις και ταινίες;». Θεωρείται αυτονόητο. Άρα η εφημερίδα, που είναι και ένα μέσο που δίνει έναν αγώνα επιβίωσης επειδή ακριβώς ο κόσμος πολυδιασπάται και επιλέγει άλλα μέσα, αναζητεί να εμπλουτίσει την υπάρχουσα στρατηγική της με όσα περισσότερα όπλα διαθέτει. Ίσως έτσι δοθεί τελικά μια απάντηση και στην κρίση που μαστίζει τον Τύπο παγκοσμίως.Είναι πολύ εύκολο να αφήσουμε τις εφημερίδες να πεθάνουν. Εμείς όμως, οι άνθρωποι που αγαπάμε την εφημερίδα, θα δώσουμε τη μάχη που χρειάζεται για να μπορέσει να επιβιώσει.  Είναι λίγο αριστοκρατική η αντίληψη του «γιατί χρειαζόμαστε πρόσθετα;». Αν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι είχαν την αίσθηση του πόσο μαστίζεται σήμερα ο Τύπος, θα είχαν σίγουρα διαφορετική γνώμη.

Τέλος, πιστεύετε ότι οι πανεπιστημιακές σχολές δημοσιογραφίας καταρτίζουν απόλυτα όσους ευελπιστούν να γίνουν δημοσιογράφοι ή είναι σημαντικότερη η εμπειρία την οποία θα αποκτήσουν δουλεύοντας;Σίγουρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η εμπειρία. Αλλά ποια είναι η γνώση που πρέπει να αποκτήσει ένας δημοσιογράφος; Τι θα πει καταρτισμένος δημοσιογράφος; Δηλαδή ένας δημοσιογράφος ο οποίος κάνει οικονομικό ρεπορτάζ πότε είναι καταρτισμένος; Όταν έχει τελειώσει μια σχολή δημοσιογραφίας ή μια σχολή οικονομικών; Με αυτή την έννοια ο δημοσιογράφος δεν εκπαιδεύεται θεωρητικά, εκπαιδεύεται περισσότερο στην πράξη. Θα πήγαινα και ένα βήμα πιο πέρα αν έλεγα ότι δημοσιογραφία είναι η επαγγελματική έκφραση της ελευθερίας του λόγου. Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και ένας εντελώς απαίδευτος άνθρωπος, ο οποίος όμως μπορεί να μεταφέρει έξυπνα και σωστά την εμπειρία του. Είμαι πολύ επιφυλακτικός λοιπόν στο να πω το τι κάνει και το τι δεν κάνει έναν δημοσιογράφο. Υπάρχουν και ερασιτέχνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν είναι λιγότερο δημοσιογράφοι από τους υπόλοιπους.  


 Η εφημερίδα δεν είναι ένα μονοδιάστατο, αλλά ένα πολυδιάστατο προϊόν, το οποίο στο τέλος καταλήγει να τυλίγει μαρίδες. Μέσα σε ένα φύλλο έχουμε από τους κινηματογράφους μέχρι τα αθλητικά ή ακόμη και συνταγές μαγειρικής. Η εφημερίδα έχει μια σχέση με τον αναγνώστη της, μια σχέση επικοινωνίας και πάνω σε αυτό το στοιχείο μπορείς να «χτίσεις» πάρα πολλά πράγματα. Είναι κακό να προσφέρεις μια καλή εγκυκλοπαίδεια ή ένα καλό φιλμ; Γιατί δεν λέτε: «Γιατί η τηλεόραση βάζει μαζί με τις ειδήσεις και ταινίες;». Θεωρείται αυτονόητο. Άρα η εφημερίδα, που είναι και ένα μέσο που δίνει έναν αγώνα επιβίωσης επειδή ακριβώς ο κόσμος πολυδιασπάται και επιλέγει άλλα μέσα, αναζητεί να εμπλουτίσει την υπάρχουσα στρατηγική της με όσα περισσότερα όπλα διαθέτει. Ίσως έτσι δοθεί τελικά μια απάντηση και στην κρίση που μαστίζει τον Τύπο παγκοσμίως.Είναι πολύ εύκολο να αφήσουμε τις εφημερίδες να πεθάνουν. Εμείς όμως, οι άνθρωποι που αγαπάμε την εφημερίδα, θα δώσουμε τη μάχη που χρειάζεται για να μπορέσει να επιβιώσει.  Είναι λίγο αριστοκρατική η αντίληψη του «γιατί χρειαζόμαστε πρόσθετα;». Αν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι είχαν την αίσθηση του πόσο μαστίζεται σήμερα ο Τύπος, θα είχαν σίγουρα διαφορετική γνώμη. Τέλος, πιστεύετε ότι οι πανεπιστημιακές σχολές δημοσιογραφίας καταρτίζουν απόλυτα όσους ευελπιστούν να γίνουν δημοσιογράφοι ή είναι σημαντικότερη η εμπειρία την οποία θα αποκτήσουν δουλεύοντας; Σίγουρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η εμπειρία. Αλλά ποια είναι η γνώση που πρέπει να αποκτήσει ένας δημοσιογράφος; Τι θα πει καταρτισμένος δημοσιογράφος; Δηλαδή ένας δημοσιογράφος ο οποίος κάνει οικονομικό ρεπορτάζ πότε είναι καταρτισμένος; Όταν έχει τελειώσει μια σχολή δημοσιογραφίας ή μια σχολή οικονομικών; Με αυτή την έννοια ο δημοσιογράφος δεν εκπαιδεύεται θεωρητικά, εκπαιδεύεται περισσότερο στην πράξη. Θα πήγαινα και ένα βήμα πιο πέρα αν έλεγα ότι δημοσιογραφία είναι η επαγγελματική έκφραση της ελευθερίας του λόγου. Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και ένας εντελώς απαίδευτος άνθρωπος, ο οποίος όμως μπορεί να μεταφέρει έξυπνα και σωστά την εμπειρία του. Είμαι πολύ επιφυλακτικός λοιπόν στο να πω το τι κάνει και το τι δεν κάνει έναν δημοσιογράφο. Υπάρχουν και ερασιτέχνες δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν είναι λιγότερο δημοσιογράφοι από τους υπόλοιπους. 


Συντάκτης: Κατερίνα Βουτσινά



Είμαστε Τύπος και ...υπογραμμός... Αγαπάμε τους Pressmen αλλά δεν θα τους χαριζόμαστε, αν αυτοί οι ίδιοι δεν σεμνύνονται  τις επαγγελματικές τους  ιερές επιλογές  τους! Ναι στην επιλογή, μα όχι και στην παραλλαγή... τους!

 Στην ενότητα pressmen τους ανθρώπους του Τύπου..Θα πληροφορείστε τα πάντα για οικεία και ανoίκεια προσώπατα του Τύπου, που καλώς ή κακώς είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής εδώ και 200 χρόνια!... Αλήθεια ξέρετε  ότι εκτός του Ομήρου, ότι οι 12 Απόστολοι ήσαν ...δημοσιογράφοι; Με ...Αρχισυντάκτη-ρεπόρτερ  τον Απόστολο Παύλο;

 Η press-bank.gr όπως ο καθένας το μυρίζεται από τη συγκεκριμένη γραφή...την και ζυγιασμένη, ένα επιδιώκει να αφυπνίσει τη φιλοτιμία(αναμφι- σβήτητη) του δημοσιογράφου. Είτε δοτού-διορισμένου- είτε  με την αξιοσύνη του. Οι άνθρωποι του Τύπου ήσαν πάντα, η σημαία και η ελπίδα των λαών. Κάποιοι από μας το ξεχνάμε