«Κουμάντο στον τόπο αυτόν κάνει ο Χριστός» 

 (του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας)

12 Ιουλίου και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που απλώνεται στα πέρατα της οικουμένης, κλείνει ευλαβικά τα γόνατα μπροστά στον άσημο αυτόν αγιορείτη ασκητή, ο οποίος διακρίθηκε εν «οσιότητι και αγιότητι βίου πολιτευθείς, τύπος τού κατά Χριστόν πολιτεύματος και αρετής ζώσα εικών αποβάς...εις υψηλά πνευματικά μέτρα ανελθών, σκεύος του Παναγίου Πνεύματος τιμηθείς δε παρά Θεού διά του χαρίσματος ιάσεως ασθενών και πασχόντων», καθώς διαλαμβάνει η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξις αναγραφής του εις το Αγιολόγιον της Εκκλησίας.

Ποια ήταν η μορφή του Οσίου Παϊσίου; Γράφει ο βιογράφος του : «το βλέμμα του ζωηρό, εκφραστικό, διεισδυτικό και σπινθηροβόλο. Ειρήνη, σιγουριά και αρχοντιά συνόδευαν τις κινήσεις του. Οι αισθήσεις του παρέμειναν οξύτατες ως την κοίμησή του και λειτουργούσαν πολύ καλά...ήταν από φύσεως ανοιχτός και ευχάριστος, φιλόξενος και ελεήμων, γνήσιος ανατολίτης. Αγαπούσε να διηγείται χαριτωμένες ιστορίες με πνευματικό περιεχόμενο και να γελά από την καρδιά του...θυσιαζόταν για το πιστεύω του και για την αγάπη του προς τον πλησίον, απεχθάνετο τη διπροσωπία, την χαμέρπεια και την ασυνειδησία. Τιμούσε και σεβόταν τους εναρέτους, τους ευλαβείς, όσους είχαν ιδανικά και εργαζόταν για το καλό της Εκκλησίας και του Έθνους, τους φιλότιμους που είχαν πνεύμα θυσίας».

Δεν ήταν μόνο ένας ασκητής που ενδιαφερόταν και αγαπούσε μόνο την Εκκλησία του Χριστού, αλλά, έχοντας από τη βρεφική ηλικία ζήσει τη φρίκη του πολέμου και της κατοχής, αγαπούσε ιδιαίτερα και την πατρίδα. Μήπως αυτό δεν έκαναν και οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας;

Γράφει χαρακτηριστικά προς τον έπαρχο Μόδεστο ο θαυμαστός Ιεράρχης της Καισαρείας Βασίλειος ο Μέγας : «Σε παρακαλώ να απλώσεις το χέρι σου εις την πατρίδα μας που έχει γονατίσει». Σαν καλός ακόμη πατριώτης που έτρεφε ένα ενδιαφέρον για τον τόπο που τον γέννησε και τον ανέθρεψε, τοποθετεί την τιμή προς την πατρίδα δίπλα στους γονείς.

Την ίδια στάση τη βλέπουμε και στον επώνυμο της θεολογίας, Άγιο Γρηγόριο. Γράφοντας στον άρχοντα Σωφρόνιο του λέγει τα εξής : «Να τιμούμε τη μητέρα μας είναι χρέος ιερό. Η μητέρα καθενός είναι διαφορετική, κοινή μητέρα όλων είναι η πατρίδα. Την τίμησες με όλη τη λάμψη της ζωής σου και θα την τιμήσεις και τώρα για όσα σε παρακαλούμε δείχνοντας σεβασμό σε εμένα».

Στην ίδια ακριβώς συχνότητα κινείται και ο ρήτορας των Επισκόπων και απαράμιλλος ιεροκήρυκας, τόσο της Αντιοχείας όσο και της Κωνσταντινουπόλεως, ο Ιερός Χρυσόστομος. Σε μια ομιλία του γράφει με γλαφυρό τρόπο : «Τίποτε δεν είναι γλυκύτερο από την πατρίδα - ουδέν πατρίδος γλυκύτερον».

Έλεγε, λοιπόν, ο Άγιος Παΐσιος για την πατρίδα, ότι είναι μια μεγάλη οικογένεια. Όπως οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη συμμετείχαν στη ζωή του Έθνους, προσεύχονταν, θρηνούσαν, βρίσκονταν σε εξορίες μαζί με τον λαό τους, προέτρεπαν σε μετάνοια, αλλά και προφήτευαν για τα επερχόμενα δεινά, έτσι και ο Όσιος δεν ήταν αδιάφορος για τα εθνικά μας θέματα. Ένας Προφήτης δεν είναι ποτέ εθνικιστής, αλλά ἀγαπά με όλη του την καρδιά την πατρίδα του. Γι΄ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας έλεγε : «Διά Σιών ου σιωπήσομαι».

Έτσι και ο Γέροντας μιλούσε για τα εθνικά μας θέματα, για τους πλαστογράφους της ιστορικής αλήθειας, για τις αδικίες που έχουν γίνει σε βάρος της πατρίδος μας, για τους επιθετικούς γείτονες, για πανσλαβιστές και για όλους εκείνους που βλέπουν τον αιματοβαμμένο αυτόν τόπο με το ασπράδι του ματιού τους : «Ο ένας θέλει τη Θεσσαλονίκη, ο άλλος θέλει να φτάσει μέχρι τη Λάρισα, ο άλλος θέλει το Αιγαίο. Μα τέλος πάντων δεν υπήρχε ποτέ Ελλάδα;».

Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Γέροντας μιλούσε και για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, που είναι θέμα των ημερών μας, έπειτα από τη επάρατη συμφωνία που έγινε στις Πρέσπες στις 17 Ιουνίου ε.ε. · κάτι που μας μείωσε πάρα πολύ.

«Υπερασπιζόμενος την ελληνικότητα της Μακεδονίας ανήρτησε στο αρχονταρίκι το κείμενο του Προφήτου Δανιήλ, που αναφέρεται στον βασιλέα των Ελλήνων Αλέξανδρο και δίπλα του μια μεγάλη χάρτινη εικόνα ενός Αγγέλου από το Σερβικό Μοναστήρι να δείχνει το κείμενο. Παρομοίαζε το κράτος των Σκοπίων με οικοδόμημα που είναι χτισμένο με τούβλα και με φαρσαλινούς χαλβάδες, που είναι κομμένοι σε σχήμα τούβλων και που είναι φυσικό κάποτε να καταρρεύσει.

Το βιβλίο του πρώην Υπουργού Βορείου Ελλάδος Νικολάου Μάρτη, «Η πλαστογράφηση της Μακεδονίας», τον ενθουσίασε. «Δόξα τω Θεώ», είπε, «υπάρχουν και πατριώτες». Πήρε πολλά βιβλία και τα μοίραζε ως ευλογίες. Σ’ ένα από τα βιβλία έγραψε κι ένα μικρό ποίημα το οποίο φανέρωνε αυτή την αγάπη του προς την πατρίδα και ιδιαίτερα προς την Μακεδονία. Έγραφε : «Η λιακάδα σου, Μάρτη, φώτισε για την αλήθεια. Η θερμή λιακάδα σου, Μάρτη, θέρμανε την Ελλάδα. Η θερμή λιακάδα σου, Μάρτη, καίει την σλαβική ψευτιά, των ψευτομακεδόνων».

Έχουμε σκεφτεί τι θα έλεγε σήμερα με το προφητικό του χάρισμα και τον μακκαβαιϊκό ζήλο που διέθετε γι ΄αυτά που γίνονται στον τόπο μας; Πόσες προσευχές θα απηύθυνε στον Θεό για να διώξει τα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από την πατρίδα μας;

Ο Όσιος ανησυχούσε καθώς έβλεπε ότι πολλοί ήταν εκείνοι που επιβουλεύονταν αυτόν τον τόπο. Στο βιβλίο για τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, που εξέδωσε το Ιερό Ησυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στη Σουρωτή, αναφέρεται, συν τοις άλλοις, και ένας λόγος του Οσίου για την πατρίδα : «Η Ελλάδα» είναι μια ωραία πριγκίπισσα, και όλοι θέλουν να την πάρουν, και κουτσοί και στραβοί. Όλοι ψάχνουν να βρουν μια ευκαιρία. Ευτυχώς που κάνει κουμάντο ο Χριστός, γιατί αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι».

Ε, λοιπόν, όσο υπάρχει Ορθοδοξία στον τόπο αυτόν, όσο θα υπάρχει Εκκλησία και όσο οι Άγιοι θα υψώνουν, με πρώτη την Υπεραγία Θεοτόκο, την υπέρμαχο στρατηγό του Γένους μας, χείρας ικέτιδας στο θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης, κουμάντο στον τόπο αυτό θα κάνει ο Χριστός.

Εκείνο το οποίο χρειάζεται νά κάνουμε εμείς είναι να πιστεύουμε στον Θεό, να προσευχόμαστε προς τον Θεό, νά τηρούμε τις εντολές του Θεού, να αγαπούμε τον Θεό και να αγαπούμε την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος. Να έχουμε ομόνοια μεταξύ μας και ομοψυχία, γιατί μόνο με την ενότητα μπορούμε να κερδίσουμε, και όχι με τους διχασμούς, τους οποίους επιθυμούν άλλα ξένα κέντρα διοικήσεων.

Πρέπει να διαθέτουμε, ακόμη, αγωνιστικό φρόνημα και φιλότιμο για να παλεύουμε για την πίστη μας, για την Ορθόδοξη Παράδοσή μας και τα ιδανικά της πατρίδος μας.

Όταν αγαπούμε την πατρίδα, μας τονίζει ο Όσιος, δεν σημαίνει ότι μισούμε τις πατρίδες των άλλων. Όπως κι όταν ένας αγαπάει τη μάνα του, δεν σημαίνει ότι μισεί τις μητέρες των άλλων.

Άρα, λοιπόν, κουμάντο στον τόπο αυτόν κάνει ο Χριστός, μόνο!

Αυτός θα βάλει και την τελευταία τελεία στη ζωή μας και στα έργα μας. Μας το υπενθυμίζει τις δύσκολες αυτές ώρες ο Άγιος Παΐσιος.