ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΥΤΟΥΖΗ, που παλιότερα συνεργάζονταν με την press-bank.gr, που τώρα είναι μεταμορφωμένη σε pressbank.blogspot.grTυχαία πέσαμε στις αφηγήσεις του καλού Βασίλη Κουτουζή...Σκιαγραφούν τα συμβαίνοντα στο δημοσιογραφικό χώρο, μιας εποχής, αλησμόνητης. Δείτε..εφόσον τα του Τύπου σας ενδιαφέρουν... και νομίζουμε ότι ενδιαφέρουν τους επισκέπτες της ιστοσελίδας αυτής, είτε είναι bloggers ,είτε επαγγελματίες δημοσιογράφοι... ( Εμείς ως γνωστόν δεν διαχωρίζουμε ...το είδος..δεν είμαστε δηλαδή ...ρατσιστές!)
20 χρόνια σε ΥΕΝΕΔ - ΕΡΤ
Δείτε και το άλμπουμ 1980-1989 Για περισσότερα στην ιστοσελίδα του Βασίλη ( http://www.koutouzis.gr/yened-ert.htm
Καθένας μας, σ όποιον τομέα και αν δραστηριοποιείται, γράφει μια ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να ενδιαφέρει πολλούς, λίγους ή μερικούς. Μια ιστορία που ίσως να πρέπει να δημοσιευθεί γιατί παρουσιάζει ενδιαφέρον, ή γιατί αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης ιστορίας. Γι αυτό και εγώ αποφάσισα να σημειώσω μερικά, πολύ λίγα από τα συμβάντα κατά τη διάρκεια της εργασίας μου στην ΥΕΝΕΔ – ΕΡΤ. Γιατί αποτελούν μικρό μέρος της πολύ μεγάλης ιστορίας της! Πιστεύοντας ότι και κάποιος άλλος θα βρεθεί να συμπληρώσει άλλα στοιχεία από την ιστορία του πρωτοπόρου αυτού φορέα της τηλεόρασης!
Αρχές του 1975, δούλευα σε εφημερίδες και δεν είχα σκεφθεί την τηλεόραση που τότε έπαιρνε τα «πάνω» της. Ώσπου κάποιο βράδυ, στα βαφτίσια της κόρης του συνάδελφου Τάκη Γεωργόπουλου, στο τραπέζι που ακολούθησε σε κέντρο της Καλλιθέας, συνάντησα το μακαρίτη Κώστα Σισμάνη 
, διευθυντή Ειδήσεων τότε στην ΥΕΝΕΔ.
, διευθυντή Ειδήσεων τότε στην ΥΕΝΕΔ.
Εκεί, πάνω στην κουβέντα μου πρότεινε να πάω στην ΥΕΝΕΔ, και να συνεργάζομαι με το κομμάτι, όπως όλοι άλλωστε. Συμφώνησα και περίμενα να μου δώσει την πρώτη «εντολή». Βέβαια αυτή άργησε να έρθει όπως θα δούμε παρακάτω. Αλλά ήρθε. Και η συνεργασία κράτησε 20 χρόνια.
 |
| Ο ΞΕΠΑΠΑΔΑΚΟΣ ήταν αξιωματικός αλλά με ευρύ μυαλό. Δεν ήταν καραβανάς... Είχε ένα λεβέντη γιό που ένα φεγγάρι δούλεψε δίπλα στον Απ.Βραχιολίδη Είχε μια ατυχία ..Καί σήμερα είναι καλόγερος στο Άγιο Όρος! |
Αντώνης Ξεπαπαδάκος (φωτογραφία 2007) δημόσιες σχέσεις ΥΕΝΕΔ
Σ’ αυτά τα 20 χρόνια είδα κι άκουσα πολλά. Βέβαια περισσότερα έκανα. Δούλεψα σαν ρεπόρτερ [έκανα πάνω από 3.000 ρεπορτάζ] επιμελητής και παρουσιαστής εκπομπών [200 περίπου] κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού, αστροφυσικού περιεχομένου, κι ακόμη σαν αρχισυντάκτης και διευθυντής παραγωγής δελτίων ειδήσεων και άλλων εκπομπών , κατά καιρούς, με τους Γιάννη Δημαρά, Κώστα Χαρδαβέλα, Γιώργο Λιάνη, Νίκο Χασαπόπουλο, Γιώργο Βλάχο, το Σωτήρη Μαργιορή που αργότερα ήταν και προϊστάμενος του ρεπορτάζ, και άλλους.
Τμήματα της αστροφυσικής σειράς «από τη φαντασία ως την αλήθεια» προβλήθηκαν σε αμερικανικό πανεπιστήμιο.
Παράλληλα είχα και συνεργασία στο Ραδιόφωνο της ΥΕΝΕΔ με τους Μενέλαο Δαφνή, Θόδωρο Καρβούνη, Τάσο Εγγλέζο, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, Αργύρη Αργυριάδη, Γιώργο Τσιούνη, Μάρκο Αλατόπουλο, Γιάννη Γόλια και άλλους που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.
Αλλά, το τι έκανα ή δημιούργησα, όπως το Αρχείο Ειδήσεων, δεν είναι αυτό που θα μας απασχολήσει στις σημειώσεις αυτές. Αυτά εύκολα ξεχνιούνται σχεδόν από όλους.
Υπάρχουν , όμως, κάποιες στιγμές που μένουν πιο ζωντανές από όλες τις άλλες, ευχάριστες ή και δυσάρεστες, που τις θυμάμαι τόσο εγώ , όσο, πιστεύω, και οι συμπρωταγωνιστές.
Αυτές τις ευχάριστες, εύθυμες στιγμές θα σημειώσω, λοιπόν.
Όπως είπα στον πρόλογο ο Σισμάνης μου είπε αρχές Γενάρη του 75, ότι θα άρχιζε μια συνεργασία μου με την ΥΕΝΕΔ. Συγκεκριμένα μου είπε «θα σε ειδοποιήσω τηλεφωνικά όταν είναι να πας σε ρεπορτάζ».
Είχαν περάσει τρεις , σχεδόν, μήνες, και τόχα ξεχάσει, πιστεύοντας ότι δεν θα με ειδοποιούσε ποτέ.
Όμως αρχές Απρίλη, κι ενώ είχα μια φοβερή γρίπη, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν η ιδιαιτέρα του, η Μαίρη Δημοπούλου.
_ Κύριε Κουτουζή, μου είπε, σε θέλει ο κ. Σισμάνης, και μου τον «έδωσε» στο τηλέφωνο.
_ Βασίλη, ήρθε η ώρα, μου είπε εκείνος. Θα πας στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς στις 11. Εκεί θα συναντηθεί ο πρωθυπουργός [Κωνσταντίνος Καραμανλής] με τον πρόεδρο της Ρουμανίας Τσαουσέσκου{που δολοφονήθηκε αργότερα κατά την εξέγερση]. Θα τον ξεναγήσει στο λιμάνι. Θα μου κάνεις ένα καλό μεγάλο ρεπορτάζ, σπικαριστό.
_ Αδύνατον, του απάντησα, έχω γρίπη, και ο λαιμός μου είναι κλεισμένος.
_ Δεν πειράζει, κάντο έτσι, εγώ σ ακούω καλά, εντάξει;
Του είπα εντάξει και ετοιμάστηκα για την αποστολή. Πήγα το έκανα και περίμενα ναρθεί το βράδυ για να δω τα αποτελέσματα.
Όταν ήρθε το βράδυ κι άρχισαν οι ειδήσεις, πρώτο θέμα το δικό μου. Αλλά μετά την εισαγωγή που έκανε ο παρουσιαστής Σαράντης Μιχαλόπουλος, ακούστηκε ένας….βραχνο-κόκορας….
«Πω-πω ντροπή» σκέφτηκα. Αλλά απ ότι έμαθα μετά, τον Σισμάνη δεν τον πείραξε καθόλου. Και πίστευε ότι με καλύτερες συνθήκες θα είχα καλύτερη απόδοση.
Παρουσιαστές ακόμη τότε ήταν ο Νίκος Κατσαρός, ο Στάθης Καράς και ο Γιώργος Τζαβέλας.
Όπως και νάταν η αρχή είχε γίνει. Μέσα στον ίδιο μήνα έκανα ένα ακόμη ρεπορτάζ. Και στο τέλος πήρα 400 δραχμές μισθό. Τότε ο μικρότερος μισθός ήταν πέντε χιλιάδες.
Ακολούθησαν οι άλλοι μήνες. Τον επόμενο δε μούδωσε καμία εντολή. Τότε το σύστημα είχε ως εξής: προτείναμε θέματα σ ένα βιβλίο και εκείνος τα ενέκρινε. Όμως και τις δικές μου προτάσεις τις έδινε σε άλλους συνάδελφους [ Νίνα Βλάχου, Σ. Γεωργίου, Α. Αλεξανδρόπουλο, Γιάννη Βραχάλη].
Ώσπου μια μέρα, που μας είχε καλέσει σ ένα ταβερνάκι [στον «Οδυσσέα» λίγο πιο πάνω από την ΥΕΝΕΔ αν θυμάμαι καλά] πάνω στο κρασί και τη συζήτηση , εγώ του «βγήκα με κόκκινο». Διαμαρτυρήθηκα έντονα. Τότε εκείνος μου είπε:
_ Καλάαααα, θα δεις.
Ο ηχολήπτης Παναγιώτης Κάβουρας, που καθόταν δίπλα μου, μου είπε:
_ Έχω την εντύπωση ότι την «έβαψες», ή θα το πετύχεις ή θα σε διώξει!
Εγώ δεν ανησύχησα. Και αποδείχτηκε ότι η διαίσθησή μου ήταν σωστή. Διότι από κει και μετά μούδινε έξι-επτά ρεπορτάζ την ημέρα. Ετρεχα σαν τρελλός. Ευτυχώς κι είχα ένα σαραβαλάκι, ένα άσπρο « σκαραβαίο» Φόλκς Βάγκεν. Αλλιώς θα μ έτρωγαν οι δρόμοι.....
......Αυτοί οι δρόμοι! Ολο στους δρόμους είμαστε. Ακόμα και τα βράδια της Πρωτοχρονιάς. Για να μεταδώσουμε, πιο παιδί γεννήθηκε πρώτο, πιο καράβι μπήκε πρώτο στο λιμάνι με το νέο χρόνο, και άλλα τέτοια.
Εκείνο όμως, που θυμάμαι εντονότερα είναι τούτο:
Αγνωστοι έχουν απαγάγει το μικρό γιο ενός Λιβανέζου εμπόρου και παραμονή πρωτοχρονιάς του 1978, πρόκειται να τον αφήσουν. Έχουμε πάει, λοιπόν, από νωρίς στο σπίτι του στη Γλυφάδα, και μαζί με τους γονείς του περιμένουμε. Ως που, κατά τις 11 το βράδυ, το παιδί έρχεται ελεύθερο πια. Και να οι αγκαλιές, να τα φιλιά, να τα δάκρυα να τα πλάνα, να οι συνεντεύξεις. Γεμάτοι χαρά με το Σίμο Τζουγανάκη που φτιάξαμε ωραίο θέμα, ξεκινήσαμε για το σταθμό τηλεόρασης. Αλλά εκεί στη μέση του δρόμου διαπιστώσαμε ότι είχε μπει ο καινούργιος χρόνος 1978. Κι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ευχές, και να φιλιόμαστε στη μέση του δρόμου! « Άλλο και τούτο»!, θάλεγε κανείς, αν μας έβλεπε…….
Αριστερά, 1978 στην Πάρνηθα, στα χιόνια με τον οπερατέρ Ανδρέα Παπανικολάου. Κέντρο, στο σπίτι του απαχθέντος μικρού Λιβανέζου. Δεξιά, με τον οπερατέρ Κώστα Παπαδάτο και τον μακαρίτη Μπάμπη Κοντό.
Μίλησα προηγούμενα για το σαραβαλάκι μου. Αλλά τι να κάνω, αυτό είχα. Ετσι μ’ αυτό ξεκινούσα για κάθε αποστολή, όπου και να ήταν.
Ένα βράδυ ξεκίνησα με τον οπερατέρ Θανάση Γρίβα για το Γύθειο. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου φτάσαμε στον Αχλαδόκαμπο. Εκεί κάτι συνέβη και σταμάτησε η μηχανή. Δοκίμασα πολλές φορές να ξαναβάλω μπροστά αλλά τίποτα. Τότε είπα του Γρίβα.
_ Θανάση, κατέβα να σπρώξεις…..
_ Τρελλός είσαι; μου απάντησε εκείνος. Στον ανήφορο;
_ Ε, τι να κάνουμε, ρώτησα εγώ, δεν μπορούμε να το γυρίσουμε στον κατήφορο….
Εκείνος άρχισε να γκρινιάζει, μετά έσπρωξε λίγο ώσπου του βγήκε η γλώσσα.
Αλλά τίποτα. Δεν έπαιρνε μπροστά. Και τα παράτησε.
_ Α, να χαθείς εσύ κι ο μαστρακάς σου, μου γκρίνιαξε Εγώ θα γυρίσω πίσω με τα πόδια, και θα σ΄αφήσω να σε φάνε οι λύκοι. Και θα πω του Βαβαρούτσου – ήταν ο διοικητής της ΥΕΝΕΔ- να μη με ξαναστείλει μαζί σου με δικό σου αυτοκίνητο.
Κι έκανε να φύγει.
_ Ρε που πας; του φώναξα.
_ Φεύγω, απάντησε και προχώρησε, ενώ εγώ τα είχα χαμένα.
Αλλά φαίνεται ότι κάπου κρύφτηκε για λίγο και μετά γύρισε γελώντας. Τότε ξαναπήρε «μπρος» κι ο μαστρακάς. Και φτάσαμε στον προορισμό μας χωρίς άλλο απρόοπτο.
Με το Θανάση, καλή του ώρα, είχαμε κάνει πολλά ταξίδια, στο Αγρίνιο κι αλλού, που να τα θυμηθείς όλα, αλλά κυρίως πάρα πολλά ρεπορτάζ μέσα στην Αθήνα. Ένα από αυτά μια πυρκαγιά στο Ρέντη, σε μια μάντρα με πετρελαιοειδή. Τα βαρέλια έσκαγαν το ένα μετά το άλλο σαν βόμβες, αλλά ο Γρίβας εκεί, να πάρει εικόνες.
_ Βρε φύγε από κει, του φώναζα , θα χτυπήσεις…..
Αλλά τίποτα αυτός.
_ Εσύ άμα θέλεις να κρυφτείς, κρύψου….μ’ απαντούσε.
_ Ελα να πάμε να δώσουμε το ρεπορτάζ, τον παρότρυνα.
_ Τώρα σε λίγο να «πιάσω» μια καλή…… έλεγε και ξανάλεγε.
Τότε εγώ τον άφησα, πήγα στο αυτοκίνητο μου-τόχα άλλάξει στο μεταξύ και με το ραδιοτηλέφωνο που είχα, έδωσα πληροφορίες στο σταθμό. Μετά ξαναγύρισα πίσω.
_ Που ήσουνα, κρύφτηκες; με ρώτησε σαν με είδε.
_ Ε όχι και κρύφτηκα, έλα πάμε να φύγουμε.
_ Πάμε-συμφώνησε- όχι γιατί το θέλεις εσύ, αλλά γιατί δεν έχω άλλο φίλμ.
Αριστερά, 1978, Γιάννενα με τον Παναγιώτη Σαλτερή, το Θωμά Παπανίκα, τον Μπάμπη Κοντό, τον οδηγό Παναγιώτη Καλλία, και το φωτογράφο Ηλία Λαζαρίδη. Δεξιά, 1978, Εμίν Αγά, με τους Παναγιώτη Σαλτερή, Μπάμπη Κοντό και Θανάση Γρίβα -στα αριστερά.
Αναφέρθηκα σε δυο περιπετειούλες που είχα με το Γρίβα, αλλά οι πιο σημαντικές και επικίνδυνες είναι τούτες:
Ήταν Οκτώβρης ή Νοέμβρης του 77 , Κυριακή, ημέρα εκλογών. Θα καλύπταμε την ψηφοφορία στην επαρχία. Ένα συνεργείο θα πήγαινε Πελοπόννησο και Αιτωλο- Ακαρνανία, και ένα άλλο θα πήγαινε Στερεά, Εύβοια κλπ. Θα πηγαίναμε με ελικόπτερο, με το εξής σύστημα: Πτήση-προσγείωση στο γήπεδο της πρωτεύουσας του Νομού-επιβίβαση σε περιπολικό της τότε Χωροφυλακής- λήψη σε εκλογικό κέντρο- επιστροφή στο γήπεδο- επιβίβαση στο ελικόπτερο-αναχώρηση για άλλη πόλη.
Εγώ θα πήγαινα με τον Γρίβα στην Πελοπόννησο, και ο συνάδελφος Σωτήρης Γεωργίου, Στερεά κλπ.
Στις 7 το πρωϊ της Κυριακής, πριν ακόμα φέξει, συναντηθήκαμε με το Γρίβα στο Δυτικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, για να πάρουμε το ελικόπτερο, ένα τετραθέσιο «Αλουέτ» της Ολυμπιακής. Εκεί διαπίστωσα ότι ο Γρίβας είχε φέρει μαζί του για να «πετάξει» το δεκάχρονο , τότε , γιο του Σισμάνη, το Νίκο.
_ Που θα πάει το παιδί; τον ρώτησα.
_ Μαζί μας, σε νοιάζει; άρχισε τα «τρελά» του ο Γρίβας. Δεν έχει ανάγκη ο Νίκος, ο καιρός καλός είναι, όσο θα τρέχουμε θα κάθεται στο ελικόπτερο.
Σύντομα μπήκαμε στο «ιπτάμενο κουνούπι» και ξεκινήσαμε. Ο καιρός ήταν πράγματι καλός, αλλά δυτικά, στο βάθος υπήρχαν βαριά σύννεφα. Κι αρχίσαμε το ιπτάμενο τρεχαλητό. Με το σύστημα που είπα πριν, «πιάσαμε» Αργος , Τρίπολη, Σπάρτη, Καλαμάτα.
Κατά τις έντεκα το μεσημέρι πετούσαμε από Καλαμάτα για Πύργο. Και κει στη μέση της διαδρομής,άρχισαν τα …..όργανα. Δυνατή βροχή, απανωτοί κεραυνοί δεξιά αριστερά, χαμός!
_ Πού πάμε, ρώτησα τον κυβερνήτη, τον Παπαβλασάκη.
_ Χα,χα, χα, γέλασε εκείνος , φοβάσαι;
_ Δε φοβάμαι , σκιάζομαι, μουρμούρισα, και κοίταξα, μια το Γρίβα, και μια το μικρό Νίκο, που τάχε χαμένα.
_ Δεν τρέχει τίποτα, είπε ο Παπαβλασάκης, και συνέχισε τραγουδώντας, ίσως για να μας δώσει κουράγιο.
Μέσα από αυτό το χαμό, περάσαμε και φτάσαμε στον Πύργο. Εδώ έβρεχε σιγανά.
Αφού καλύψαμε και την πόλη αυτή τραβήξαμε για Πάτρα. Εδώ είχε λιακάδα.
Μετά την Πάτρα, προορισμός μας το Αγρίνιο. Αλλά μόλις περάσαμε τον Πατραϊκό να πάλι τα σύννεφα θεόμαυρα και απειλητικά. Να οι κεραυνοί στο βάθος απανωτοί.
_ Γύρνα , είπα στον Παπαβλασάκη.
Με κοίταξε με ερωτηματικό.
_Γύρνα καλύτερα , συμφώνησε και ο Γρίβας, φτάνουν όσα έχουμε.
Και γυρίσαμε σώοι!
Το περίεργο είναι ότι ο Παπαβλασάκης, σκοτώθηκε λίγα χρόνια αργότερα, κοντά στον Πύργο, πέφτοντας με ελικόπτερο ψεκασμού. Του τόγραφε η μοίρα του! Αλλά χωρίς εμάς επιβάτες!
Να σημειωθεί ότι προβλήματα είχε αντιμετωπίσει και ο Σωτήρης Γεωργίου, με το άλλο ελικόπτερο. Είχαν πιάσει φωτιά κι είχαν κάνει αναγκαστική προσγείωση χωρίς, ευτυχώς, να πάθουν τίποτα.
Αριστερά, 1979, 21 Φλεβάρη, Γιάννενα απ όπου έκανα ζωντανές ραδιοφωνικές μεταδόσεις, τους Παναγιώτη Σαλτερή, Αντώνη Γεωργιάδη, το δημοσιογράφο Σωτήρη Γεωργίου, και τον ηχολήπτη Θωμά Παπανίκα. Δεξιά, 1979, Καλαμάτα με το Σίμο Τζουνάκη -αριστερά- και το Θανάση Γρίβα.
Πόσα να θυμηθεί και να γράψει κανείς όταν σε μια εικοσαετία τα ρεπορτάζ είναι χιλιάδες, και τα ταξίδια κάθε λογής εκατοντάδες, με πλοία, ελικόπτερα, αεροπλάνα, κάθε τύπου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό! Θυμάσαι τα πιο χαρακτηριστικά ή εκείνα που ευκαιριακά έρχονται στο νου.
Όπως αυτή η πτήση με ελικόπτερο της Αεροπορίας Στρατού προς τα χωριά της Ευρυτανίας, που ήταν αποκλεισμένα για πολλές μέρες από το πυκνό χιόνι.
Πετάξαμε προς τα κει για να τους πάμε εφόδια ή να τους ρωτήσουμε τι θα ήθελαν.
Μαζί μας ο πολιτικός της περιοχής Κώστας Σαψάλης. Ακόμη ένας υπολοχαγός των ΛΟΚ . Αυτός θα κατέβαινε, αν το ελικόπτερο δεν μπορούσε να προσγειωθεί. Ο καιρός είχε φτιάξει , αλλά το χιόνι δυο μέτρα .
Είχαμε φτάσει σ’ ένα χωριό, δε θυμάμαι πώς τόλεγαν, που ήταν σαν αμφιθέατρο. Ο Γρίβας είχε ανοίξει την πόρτα και «τράβαγε» εικόνες.
Όμως σε μια στιγμή ο πιλότος, έκανε μια τέτοια στροφή που είδαμε τα κεραμίδια των σπιτιών από πάνω μας.
Ζαλιστήκαμε! Του Γρίβα τούφυγε η μηχανή, και όλοι βγάλαμε ..τα αντερά μας.
Όταν ισορροπήσαμε , ψάξαμε για ένα ίσιο μέρος να κατέβει το ελικόπτερο. Και βρήκαμε ένα κατάλληλο. Τότε ο πιλότος είπε στο λοκατζή:
_ Κατέβα να δούμε πώς είναι.
Εκείνος υπάκουσε. Δέθηκε κι άρχισε να κατεβαίνει. Κάποια στιγμή νόμισε πως πάτησε σε στέρεο έδαφος.
_ Νομίζω καλά είναι εδώ, φώναξε. Αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του κάτι έσπασε και χώθηκε ως το λαιμό στο χιόνι. Ευτυχώς και είχε δεθεί.
Στο μεταξύ είχαν φτάσει κοντά μας γέροντες κάτοικοι χωριού.
_ Εκεί είναι το νεκροταφείο, μας είπαν, θα πάθετε ζημιά!
Τότε καταλάβαμε τι είχε συμβεί στο λοκατζή:το στέρεο έδαφος ήταν σταυρός που έσπασε.
_ Ηρθαμε να δούμε τί ανάγκες έχετε, τους είπε ο Σαψάλης.
_ Δε θέλουμε τίποτα, απάντησαν εκείνοι, έχουμε πάρει τα μέτρα μας. Και φύγαμε γι’ άλλο μέρος με πολύ χιόνι.
Χιόνι, χιόνι χιόνι! Χιόνι και ρεπορτάζ. Και ευρήματα μαζί. Μια φορά στον Υμηττό, για να δείξουμε ότι έπεφτε πολύ χιόνι, τόριχνε ο ηχολήπτης Παναγιώτης Κάβουρας με το φτιάρι στο κεφάλι μου και ο οπερατέρ τράβαγε.
Όταν το είδε ο Σισμάνης στον «αέρα» είπε έκπληκτος:
_ Βρε μπράβο, τόσο πολύ χιόνιζε εκεί πάνω.
Και δίπλα του η Νίνα Βλάχου, βλέποντας εμένα με μπουφάν και κουκούλα με γούνα σχολίασε για να με πειράξει:
_ Παιδιά ο Κιγκ Κογκ ( ο γνωστός γορίλας), και σκάσαμε απ τα γέλια.
Όμως, πολλές φορές η δουλειά μας δεν ήταν για γέλια , αλλά για κλάματα. Γιατί αναγκαζόμαστε να μπαίνουμε στο χιόνι ολόκληροι. Όπως μια φορά στην Πάρνηθα, που με έδειχνε ο φακός να περπατάω χωμένος ως τη μέση στο χιόνι, σέρνοντας πίσω μου τον οπερατέρ Ανδρέα Παπανικολάου. Γεγονός που έκανε το Διοικητή της ΥΕΝΕΔ Σωτήρη Βαβαρούτσο να πει:
_ Να, τον πληρώνεις τώρα αυτόν τον άνθρωπο, μ’ ένα πεντακοσάρικο-τόσο παίρναμε για κάθε ρεπορτάζ.
Κι ενώ μας είχε πει, να κάνουμε συνεντεύξεις και να τα χρεώνουμε διπλά ή και τριπλά, όταν έφτανε η ώρα του λογιστηρίου μας τάκοβαν.
Ήταν καλοκαίρι του 1976. Εγώ, ο οπερατέρ Φάνης Δούσκος και ο μακαρίτης ηχολήπτης Μπάμπης Κοντός, ξεκινήσαμε για τη Νεάπολη Βοιών Λακωνίας, τα Βάτικα, για ένα δευτερεύον ρεπορτάζ.
Ταξιδεύαμε με το δικό μου αυτοκίνητο, ένα Φιατ 128, πράσινο χρώμα. Είχαμε φύγει νωρίς και σχεδόν το γλεντάγαμε το ταξίδι.
Μεσημέριαζε όταν φτάναμε. Η δουλειά που είχαμε ήταν το βράδυ.Και σκεφτόμαστε πώς να περάσουμε την ώρα μας. Σταματήσαμε σε μια παραλία. Καθήσαμε και χαζεύαμε.
Τότε εγώ θυμήθηκα ότι στο πορτ μπαγκάζ είχα τα ψαροντούφεκα μου.
_ Μάγκες, τους είπα, θα πέσω για ψάρεμα.
_ Ωραία ιδέα, είπαν εκείνοι, κι εμείς θα κάνουμε μπάνιο, κι ας μην έχουμε μαγιό.
Έπεσα και ψάρεψα καμιά ώρα. Όμως τα νερά ήταν περίεργα, ο βυθός μοβ και δεν βρήκα κάτι σημαντικό. Έπιασα ωστόσο έξη -επτά μικρά.
Όταν βγήκα με ρώτησαν:
_ Τι θα τα κάνεις τώρα;
_ Θα δείτε, τους απάντησα.
Μετά μάζεψα ξύλα κι άναψα φωτιά. Όταν έπεσε θράκα, τάβαλα πάνω και τάψησα.
Αφού τινάξαμε τις στάχτες, πήραμε όλοι μεζέ. Κι ήταν πεντανόστιμα.
Το ωραίο στην ιστορία έγινε όταν γυρίσαμε στην ΥΕΝΕΔ .
_ Πώς τα περάσατε; τους ρώτησαν.
_ Θαυμάσια, απάντησαν εκείνοι. Έκανε ο Κουτουζής ψαροντούφεκο κι έπιασε κάτι ψαρούκλες να, κι έδειχναν με το χέρι τους ψάρια πάνω από κιλό το καθένα. Τα ψήσαμε και τα ευχαριστηθήκαμε.
Ψαράδες και κυνηγοί λένε τα μεγαλύτερα ψέματα;
Καλοκαίρι του ίδιου χρόνου είχα πάει για ρεπορτάζ στην Κόνιτσα, με το δικό μου αυτοκίνητο. Μαζί μου ήταν ο οπερατέρ Ανδρεας Παπανικολαου και ο ηχολήπτης Παναγιώτης Κάβουρας. Κάπου στο γυρισμό, βρήκα κάποιον που πούλαγε πεπόνια. Πήρα δυο για το σπίτι. Τάβαλα στο πορτ μπαγκάζ, αλλά όπως έτρεχε το αυτοκίνητο πήγαιναν πέρα – δώθε, και κάποιο άνοιξε. Αποτέλεσμα ήταν να μαζευτούν σφήκες. Μία μάλιστα, καθώς οδηγούσα, χώθηκε μέσα στο πουκάμισο μου και με τσίμπησε στην πλάτη. Τσίριξα από τον πόνο. Όταν εκείνοι κατάλαβαν τι είχε συμβεί, ξεράθηκαν στα γέλια οι αχρείοι.
_ Βάλε κατούρημα να σου περάσει, συνέστησε ο «γιατρός» Κάβουρας, έχει αμμωνία.
Και συνέχισε να χτυπιέται από τα γέλια.
Εγώ, που στο μεταξύ είχα σταματήσει, είδα κι έπαθα να συνέλθω από το ξάφνιασμα.
Πριν να προχωρήσω, θα πρέπει να πω ότι οπερατέρ και ηχολήπτες, δούλευαν μόνιμα σε ζευγάρια που είχαν ταιριάξει μεταξύ τους, όπως τους αναφέρω στα διάφορα περιστατικά. Όλοι τους, βέβαια, καλά παιδιά, ευχάριστα, ακούραστοι συνεργάτες μου στο ρεπορτάζ, που δούλευαν για να φανώ, στο κοινό, περισσότερο εγώ, κι εκείνων το όνομά τους , αν έμπαινε, ή είχα τον τρόπο να το αναφέρω κυρίως σε ρεπορτάζ φυσικών καταστροφών. Ωστόσο έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους για την εικόνα.
Κάθε «ζευγάρι» είχε και το δικό του χαρακτήρα, με καθένα κάναμε και διαφορετικές «πλάκες» στο περιθώριο του ρεπορτάζ.
Π.χ. με τους Παπανικολάου- Κάβουρα, έχω να διηγούμαι πολλά που έχουν σχέση με το φαγητό.
Μια φορά που είχαμε πάει στα Γιάννενα- μια από τις αμέτρητες που πήγα για ρεπορτάζ και μεταδόσεις της παρέλασης από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση- οι δυο αυτοί καλοί μου φίλοι, με πήγαν για φαγητό σ’ ένα μαγαζί στη λίμνη.
_ Τι θα φάμε, τους ρώτησα.
_ Θα παραγγείλω τα γνωστά μεζεδάκια, ε Αντρέα; ρώτησε τον Παπανικολάου ο Κάβουρας. Εκείνος συμφώνησε, και σε λίγο απολαμβάναμε τις λιχουδιές. Όταν αποφάγαμε-είχα φάει και πολύ- ο Κάβουρας με ρώτησε:
_ Σ’ άρεσαν;
_ Πολύ ωραία, απάντησα.
_ Ξέρεις τι έφαγες;
_ Μα ποδαράκια πουλιών , δεν είπες.
_ Τι πουλιών ρε , βατράχια ήταν, μου απάντησε κι έπεσε ξερός από τα γέλια.
Δεν τον πίστεψα. Φώναξα τον καταστηματάρχη και τον ρώτησα. Λίγο έλειψε να παραξηγηθεί:
_ Κύριέ μου δεν ξέρατε τι τρώγατε, ρώτησε εκνευρισμένος, ενώ οι άλλοι «είχαν ξεραθεί». Και σεις κύριοι , μην κάνετε τέτοιες πλάκες, τους γκρίνιαξε.
Οσο για μένα έκανα να φάω τρεις μέρες. Όλα μου μύριζαν βάτραχο!
Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συνέβη, όταν , μια άλλη φορά, στα Δολιανά Αρκαδίας, ο πρόεδρος της Κοινότητας, Μητρομάρας, για «να πάρουμε ένα μεζέ βρε αδερφέ» μας έφερε ένα γουρουνόπουλο σούβλας έξη-εφτά κιλά. Ακόμη τρώμε !
Το « δίδυμο» αυτό, είναι αλήθεια έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το καλό φαγητό. Ένα μεσημέρι που περνούσαμε από το χωριουδάκι Βασιλικά, ανάμεσα Ολυμπία-Τρίπολη, ο Κάβουρας επιθύμησε ντοματοσαλάτα και αυγά τηγανητά.
Ρώτησε, λοιπόν, μια ταβερνιάρισσα αν έχει.
_ Βεβαιότατα, και ντομάτες, και αυγά από αλανιάρες κότες, τον αποστόμωσε.
Αλλά εκεί που αφήσαμε άναυδα τα γκαρσόνια ήταν μια φορά στην Πάρο.
Είμαστε τρεις και παραγγείλαμε οκτώ κύρια πιάτα.
_ Πού είναι οι άλλοι; ρώτησε το γκαρσόνι όταν τάφερε.
_ Θαρθούνε, απάντησε ο Κάβουρας. Και το γκαρσόνι ακόμα τους περιμένει. Πάντως τα πιάτα τα μάζεψε άδεια.
Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι εμένα δεν μ’ άρεσε το καλό φαγητό. Αντίθετα μάλιστα. Το ίδιο ίσχυε και για τα άλλα παιδιά. Αλλά μ αυτούς τους δυο τόφερναν έτσι οι περιστάσεις. Κατά τα άλλα όλοι ενδιαφερόντουσαν για κάτι καλό. Μετά δεν χρειαζόταν να το ψάξουμε και πολύ. Τα χρόνια εκείνα η τηλεόραση είχε άλλη πέραση. Μας πρόσεχαν αλλιώτικα, μας φρόντιζαν ιδιαίτερα. Το να πάει ένα συνεργείο τηλεόρασης σ’ ένα μέρος μικρό ή μεγάλο, ήταν «φοβερό» γεγονός.
Θυμάμαι τούτη τη στιγμή, ότι μια φορά που είχαμε πάει , με τον προϊστάμενο των συνεργείων Παναγιώτη Σαλτερή , και κάποιο «ζευγάρι», στην Αλυκή Πάρου, για τα εγκαίνια του αεροδρομίου, μας πρόσφεραν για πρωϊνό, κάτι τεράστια μπαρμπούνια.
Αλλά μιας και μιλάμε για φαγητό, αξίζει να σημειώσω ότι το πιο νόστιμο μοσχάρι και συκώτι στα κάρβουνα, το έφαγα στο πατρικό σπίτι του Φάνη Δούσκου, στους Κουκλιούς Ηπείρου, και μας το πρόσφεραν οι γονείς του Βασίλης και Ευφροσύνη Δούσκου.
Ήταν πολύ καλύτερο από το συκώτι, που διαφημίζουν , κι έχω δοκιμάσει , στα Καλάβρυτα.
Όμως με το φαγητό ξεφύγαμε από τις ιστοριούλες μας και καιρός να επανέλθουμε.
1980, με το Φάνη Δούσκο και τον Αντώνη Γεωργιάδη. Δεξιά, 1979, με τον Παναγιώτη Κάβουρα στην Ελασσόνα.
Ένα άλλο αγαπητό «ζευγάρι» ήταν ο οπερατέρ Κώστας Παπαδάτος και ο ηχολήπτης Σίμος Τζουγανάκης. ΄Αλλο στυλ αυτοί, αλλά το ίδιο ευχάριστοι στην παρέα. Οι πλάκες άρεσαν περισσότερο στο Σίμο. Και τις απολάμβανε ιδιαίτερα.
Κάποιο βράδυ είχα πάει με αυτούς τους δύο, 12 τη νύχτα, στην Τρούμπα, του Πειραιά, να πάρουμε εικόνες από την «επιχείρηση αρετή» που έκανε η Ασφάλεια, ο Μιχάλης Λάος- μετέπειτα αρχηγός-και τα τσιράκια του. Είχαμε πάει με υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Οι μπάτσοι, θα μάζευαν όσους πακιστανούς εύρισκαν, ιερόδουλες και όποιον θεωρούσαν ύποπτο.
Μια στιγμή είδα τους αστυνομικούς να τραβάνε κάποιον και να τον φέρνουν σε μένα. Αυτός διαμαρτυρόταν έντονα, και τους έλεγε ότι κάνουν λάθος.
Όταν πλησίασαν-σκοτάδι βλέπεις- είδα ότι είχαν συλλάβει τον οδηγό μας Κώστα Μπρούσαλη.
_ Είναι πράγματι δικός σας αυτός; Με ρώτησε ένας αξιωματικός.
_ Ναι βρε παιδιά, τους είπα, τι συνέβη;
_ Τίποτα το ιδιαίτερο, τον είδαμε έτσι μαυριδερό, τον πιάσαμε και αφού μας είπε ότι είναι της ΥΕΝΕΔ, τον φέραμε για εξακρίβωση.
_ Εντάξει, έτσι είναι, τους διαβεβαιώσαμε και τον άφησαν.
Ο Μπρούσαλης ακόμα το φυσάει και δεν κρυώνει.
_ Ευτυχώς που δε μου ρίξανε κάνα βρωμόξυλο, λέει όταν το θυμάται.
Αυτά και άλλα συμβαίνουν με τους αστυνομικούς. Μπροστά στο καθήκον δεν βλέπουν ούτε τη ….μάνα τους.
Μια άλλη φορά είχα πάει με τον Κώστα και το Σίμο στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, Σταδίου και Ομήρου. Θα καλύπταμε την απομάκρυνση παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων με γερανό της Τροχαίας. Είχαμε πάει ως εκεί με το δικό μου αυτοκίνητο, ένα πράσινο Φίατ, που το είχα παρκάρει παράνομα, αλλά με την….άδεια της Αστυνομίας.
Ανεβήκαμε για λίγο στον Διευθυντή Γιώργο Αγγελόπουλο, και αφού συνεννοηθήκαμε, κατεβήκαμε να τραβήξουμε «πλάνα». Αλλά τι να δούμε: Ο γερανός της Τροχαίας που είχε έρθει στο μεταξύ, είχε δέσει το δικό μου αυτοκίνητο, για να το πάρει.
Το είπα στον Αγγελόπουλο και κείνος τους γκρίνιαξε:
_ Αυτό βρήκατε να δέσετε, βρε παιδιά….
_ Μα είναι παράνομα παρκαρισμένο κε Διευθυντά, παρατήρησαν οι τροχαίοι….
Ο Αγγελόπουλος γύρισε στο σκοπό και του είπε:
_Καλά εσύ τι κάνεις εδώ, δεν τους εξήγησες;
_ Τους το είπα αλλά δεν με πίστευαν, διαμαρτυρήθηκε εκείνος.
Είδε κι έπαθε ο Αγγελόπουλος να τους δώσει να καταλάβουν ότι το αυτοκίνητο ήταν του συνεργείου τηλεόρασης.
_ Τώρα μια και το φορτώσαμε αυτό θα τραβήξουν, είπαν εκείνοι και το πήραν, για να μου το δώσουν πιο κάτω. Ήταν η μόνη φορά που το αυτοκίνητό μου «έπαιξε»στην τηλεόραση.
Μια και αναφέρθηκα στο αυτοκίνητό μου, ας σας διηγηθώ το ακόλουθο περιστατικό: Ο Κάβουρας, ο Παπανικολάου κι’ εγώ, είχαμε πάει για ρεπορτάζ στο Πόρτο Χέλι.
Στο γυρισμό ψιλόβρεχε, και σε μια στροφή, είδαμε μια «σιτροέν» πεσμένη σ’ ένα χαντάκι. «Τι νάγινε εδώ;», αναρωτηθήκαμε. Και σταματήσαμε να δούμε. Παρκάρησα το αυτοκίνητο στα δεξιά μιας ανοιχτής στροφής.
_ Δεν είσαι καλά εκεί, μου είπε ο Παναγιώτης Κάβουρας, θα γλιστρήσει κανείς και θα σε χτυπήσει.
Πήρα το αυτοκίνητο και το έβγαλα πιο κάτω στο χωράφι. Και πήγαμε να δούμε το τροχαίο. Οπότε, κάποια στιγμή, ακούμε λαμαρίνες να σπάνε. Γυρίσαμε προς το θόρυβο, και τι να δούμε! Ένας οδηγός είχε βγει από το δρόμο και είχε πέσει πάνω στο δεξί πισινό φανάρι, κάνοντάς μου μεγάλη ζημιά. Έσφιξα τα χείλια μου….
_ Α ρε Κάβουρα, γιατί να σ ακούσω!
Όταν κάνεις ένα ταξίδι με αυτοκίνητο, σίγουρα όλο και κάποιο τροχαίο ατύχημα θα δεις. Πολλές φορές είχαμε συναντήσει σκοτωμένους στο δρόμο-κούφια η ώρα- αλλά τροχαίο σε εξέλιξη σπάνια. Συνέβη όμως κι’ αυτό. Γυρίζαμε με τον Κώστα Παπαδάτο από τη Λαμία, όταν σε μια γέφυρα είδαμε ένα αυτοκίνητο να πηγαίνει πέρα –δώθε.
_ Κώστα , τράβατο, είπα στον Παπαδάτο. Εκείνος σήκωσε τη μηχανή του κι άρχισε να τραβάει το μεθυσμένο αυτοκίνητο, που τελικά έπεσε απ’ τη γέφυρα σε βάθος δέκα μέτρων.
_ Πάει αυτός, σκεφθήκαμε. Αλλά σε λίγο, τον είδαμε να βγαίνει σώος και αβλαβής από το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο προς έκπληξη όλων που είχαν σταματήσει.
«Βγήκε», όμως, και το ρεπορτάζ, με τον τίτλο « είχε άγιο» και σώθηκε.
Μια άλλη φορά γύριζα με το Γρίβα από το Βόλο, και μούκανε «Ωτο- στοπ» ένα ζευγάρι γιαπωνέζων. Δεν τους πήραμε, αλλά απ’ ότι είδα από τον καθρέφτη, σταμάτησε και τους πήρε ένα φορτηγό. Λίγο πιο κάτω εμείς σταματήσαμε και το φορτηγό μας προσπέρασε. Όταν το ξανασυναντήσαμε ήταν αναποδογυρισμένο. Οι γιαπωνέζοι κι ο οδηγός ήταν χτυπημένοι, και τους φρόντιζε η Τροχαία.
Ποιανού η τύχη είχε δουλέψει……δεν ξέρω ! Του οδηγού ή των γιαπωνέζων;
Ένα «ζευγάρι» για το οποίο δεν σας έχω μιλήσει ως τώρα ήταν ο οπερατέρ Πάνος Γιαννόπουλος και ο μακαρίτης ο Αντώνης Γεωργιάδης, ηχολήπτης.
Μ’ αυτούς τους δυο είχα πάει μια μέρα στην Αίγινα, να παρακολουθήσουμε μια αποναρκοθέτηση που έκανε το αρμόδιο σώμα Στρατού.
Ανάμεσα στα άλλα, ήταν και μια επίδειξη πως σκάει μια νάρκη , αν την πατήσεις.
Ο επικεφαλής αξιωματικός, πήρε μια άδεια νάρκη, χωρίς γόμωση, της έβαλε δυναμίτη και φυτίλι, και το άναψε. Εμείς είμαστε πιο πέρα και θα «τραβάγαμε» την έκρηξη. Αλλά αυτή η έκρηξη, λίγο έλειψε να μας σκοτώσει. Τα καπάκια της νάρκης που είχε χρησιμοποιήσει, πετάχτηκαν ψηλά , και πέφτοντας πέρασαν ξυστά από τα κεφάλια μας. Ευτυχώς χωρίς να μας πετύχουν!
Ο Γιαννόπουλος κατάγεται από τα μέρη του Αιγίου. Εκεί, δε θυμάμαι τούτη τη στιγμή το χωριό, η οικογένειά του είχε πορτοκαλεώνες. Κάθε φορά, λοιπόν που πηγαίναμε προς τα κει, περνάγαμε από το κτήμα τους, και παίρναμε με το τσουβάλι τα πορτοκάλια.
_ Κόφτε ρε μη ντρεπόσαστε, έλεγε και ξανάλεγε ο Πάνος. Εκεί, στην παραλία είχε και μια βάρκα, κι άμα είχαμε καιρό, πηγαίναμε για ψάρεμα.
Ο Πάνος, μόλις είχε περάσει τα είκοσι τότε, ήταν κι ίσως είναι ακόμη, πολύ «νευρικός», με την καλή έννοια, στη δουλειά. Ακούραστος. Να φαντασθείς ότι σένα απόγευμα, με οδηγό τον γράφοντα, ακολουθήσαμε, τον τότε υπουργό Δημοσίων Εργων Αχιλλέα Καραμανλή, σε μια «τουρνέ», Λαμία- Λάρισα-Τρίκαλα-Βόλο, όπου εγκαινίαζε κλειστά κολυμβητήρια. Φορτωμένος τη βαριά μηχανή «Οριγκον» - θα πήγαινε τριάντα κιλά-, μαζί με το Γεωργιάδη, κινηματογραφούσαν συνεχώς. Και στο τέλος ένοιωθε και ξεκούραστος, ενώ εγώ είχα γίνει πτώμα. Γυρίζοντας αργά τη νύχτα, σχεδόν κοιμόμουνα. Τόση ήταν η κούραση που τους έδωσα για λίγο το τιμόνι. Γιατί ενώ εκείνοι θα πήγαιναν να κοιμηθούν, εγώ έπρεπε να «πετάξω» για Μυτιλήνη με άλλο συνεργείο, συγκεκριμένα με τον εξωτερικό συνεργάτη-οπερατέρ και σήμερα έμπορο Βασίλη Τριανταφύλλου. Πράγμα που φυσικά έγινε. Όμως η κούραση, κούραση. Κι ήταν τόση, που όταν ο Βασίλης μούλεγε « λες να πέσει» το αεροπλάνο, του απαντούσα:
_ Ας πέσει, άσε με να κοιμηθώ!
Ο Τριανταφύλλου δεν ήταν ο μόνος εξωτερικός συνεργάτης. Ένας ακόμη, τότε οπερατέρ, σήμερα υποδιευθυντής τεχνικής υποστήριξης Ειδήσεων στην ΕΡΤ, ήταν ο Αποστόλης Πιττής, από τη Σίφνο. Μόλις είχε απολυθεί από το ναυτικό, κι έκανε τα πρώτα του…..βήματα.
Μαζί είχαμε πάει, καλοκαίρι στις Σπέτσες, να καλύψουμε ένα συνέδριο Χημικών.
Μέχρι την ώρα του συνεδρίου, οι σύνεδροι έκαναν μπάνιο. Ε… είπαμε και μεις, έχουμε καιρό, όσο να ντυθούν, ας κάνουμε καμιά βουτιά. Αλλά ξαφνικά ακούσαμε ότι το συνέδριο άρχιζε. Τρέξαμε αλαφιασμένοι. Ν’ αλλάξουμε, και να πάμε στο συνέδριο!…
Περιττό όμως, οι σύνεδροι, έκαναν τη συνάντησή τους με τα μαγιό.
Ε, κάναμε και μεις το ρεπορτάζ με τα μπανιερά μας. Αμ πως, που θάλεγε κι ο Χατζηχρήστος.
Ένας ακόμη εξωτερικός συνεργάτης οπερατέρ ήταν ο Τάκης Χρόνης που τώρα ζει στην Αμερική - όλοι ανήκαν στο Γραφείο Σινάνη, που είχε ειδική σύμβαση με την ΥΕΝΕΔ. Με τον Τάκη, λοιπόν, ένα καλοκαιριάτικο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει στη Λευκάδα. Είχαν εκεί τις γιορτές λόγου και τέχνης. Συγκεκριμένα είχα έρθει από τον Πόρο, τον πήρα και πήγαμε στη Λευκάδα. Φθάσαμε βράδυ και αναζητήσαμε το Δήμαρχο. Τον βρήκαμε σε μια ταβέρνα με την Μαρία Φαραντούρη.
Εκεί φάγαμε όλοι μαζί. Αργά , κάπως , μας ρώτησε ο Δήμαρχος –ένα γεροντάκι :
_ Πού θα κοιμηθείτε;
_ Δεν έχουμε βρει τίποτα, γιατί να, είδατε τι ώρα ήρθαμε!
_ Καλά θα τα βολέψουμε, μας είπε. Αλλά σε κάποια στιγμή τον χάσαμε. Εδώ ο Δήμαρχος, εκεί ο Δήμαρχος…..
_ Τώρα ο Δήμαρχος, μας εξήγησε ο ταβερνιάρης, ο Δήμαρχος έφυγε.
_ Ξέρετε που πάει; ρωτήσαμε.
_ Μα, νομίζω στο σπίτι του.
_ Και μας άφησε σύξυλους;
_ Τι να σας πω εγώ, παρατήρησε ο μαγαζάτορας. Πάρτε τον τηλέφωνο. Να εδώ τόχω.
Πήραμε το Δήμαρχο, αλλά αυτός είχε πέσει και κοιμόταν. Μας είπε να πάμε στο σπίτι του, αλλά δεν το ξέραμε.
_ Βρήτε κάποιον να σας φέρει γιατί είμαι με τις πυτζάμες, μας διευκρίνισε.
Τι να κάναμε, παρακαλέσαμε τον ταβερνιάρη, μας βρήκε κάποιον «οδηγό» και ύστερα από λίγη ώρα φτάσαμε στο σπίτι του, επιτέλους!
_ Να εδώ θα κοιμηθείτε, μας είπε ο Δήμαρχος, και μας έδειξε ένα διπλό κρεβάτι. Είναι το νυφικό κρεβάτι του γιου μου, συνέχισε, που παντρεύτηκε χτες, αλλά λείπει γαμήλιο ταξίδι…..
Ο Τάκης κι εγώ ξεσπάσαμε σε γέλια.
_ Πιος θα κάνει τη νύφη, τον ρωτήσαμε.
_ Εσείς έχετε όρεξη για αστεία, αλλά εγώ νυστάζω, μας είπε κι έφυγε.
Βολευτήκαμε, όπως –όπως, αλλά τη νύχτα, όταν ο Τάκης έπαιρνε στροφή, μούριχνε την ποδάρα του, με δύναμη πάνω μου. Τέλος πάντων, ένα βράδυ ήταν , πέρασε.
Την άλλη μέρα την περάσαμε δουλεύοντας, ως τις επτά βράδυ. Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή είπα στον Τάκη:
_ Στην Κόρινθο, θα πάρεις το λεωφορείο ή το τραίνο, και γω θα πάω στον Πόρο.
Εκείνος διαμαρτυρήθηκε που ήθελα να τον αφήσω στη μέση του δρόμου, αλλά για καλή μας τύχη, στο φέρρυ-μπωτ, στο Αντίρριο, συναντήσαμε ένα συνεργείο της ,τότε, ΕΡΤ, και τον πήραν αυτοί. Και γω ανενόχλητος πήγα στον Πόρο. Και ευτυχώς γιατί αμέσως μόλις πήγα, άϋπνος, χρειάστηκε να φέρω τη γυναίκα μου στον Πειραιά για να γεννήσει την κόρη μου τη Νάγια- είχα ήδη τον Παναγιώτη οκτώ χρονών. Κι ήταν 15 Αυγούστου του 1978.
Τον Τάκη το Χρόνη, τον είχα στείλει πολλές φορές πίσω μόνο του να πάει το φιλμ, όπως μια φορά από τον Πύργο. Τότε ίσχυε η κυκλοφορία των αυτοκινήτων ανά Σαββατοκύριακο, και το δικό μου δεν κυκλοφορούσε.
_ Ολο πλάκες μου κάνεις, μούλεγε κάθε φορά που συναντιόμαστε.
_ Ναι, γιατί εσύ πας πίσω, του απαντούσα, και του θύμιζα, μεταξύ άλλων, μια φορά στη Σύρο, που προσπαθούσε να με φωτογραφίσει κρυφά με την Ελενα Ναθαναήλ, για να τη στείλει στη γυναίκα μου, όπως έλεγε. Βέβαια η φωτογραφία βγήκε αλλά επειδή το θέλαμε εμείς.
Ένα άλλο καλό παιδί, είναι ο Νίκος ο Φιλιππόσογλου- κι αυτός από το Γραφείο Σινάνη. Σήμερα δουλεύει στην ΕΡΤ. Μ’ αυτόν είχαμε αποκλειστικότητα τα νυχτερινά γεγονότα, ιδίως εγκλήματα, όταν μου τηλεφωνούσε, ο αντισυνταγματάρχης της Χωροφυλακής Χρας, ή άλλοι. Πηγαίναμε μαζί με το Γιαμαρέλο, να κάνουμε «αυτοψία»-πριν ακόμα μπει στο αστυνομικό ρεπορτάζ της ΥΕΝΕΔ ο Πάνος Σόμπολος.
Πόσα, στ’ αλήθεια, να θυμηθεί κανείς από μια πορεία πέντε χρόνων στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, σε τόσα μέρη της Ελλάδας, σε τόσα σημεία της Αθήνας και του Πειραιά. Τον Πειραιά, τι απλό, που τον διέσχισα σχεδόν ολόκληρο, στις πλημμύρες του 1977, χωμένος στο νερό ως τη μέση-τότε που πνίγηκαν 33 άνθρωποι - γυρίζοντας από ρεπορτάζ στη Βούλα. Περπάτησα από την Αγία Τριάδα, ως του Παπαστράτου, ένα χιλιόμετρο , μέσα στο νερό, για να πάω στο σπίτι μου, αφού άφησα το αυτοκίνητό μου στο Δημοτικό θέατρο.
Γράφοντας, βέβαια, όλο και κάτι σούρχεται στο νού. Ρολάρει η μνήμη, και ξετυλίγεται.
Θυμάμαι μια φορά πήγαμε και γυρίσαμε με τον Βασίλη τον Τριανταφύλλου, στην Κέρκυρα, σε μια μέρα. Τη νύχτα, όταν γυρίζαμε, κάπου κοντά στην Αρτα , είδαμε στο δρόμο αμέτρητα πράσινα φωτάκια. Τρομάξαμε….αλλά σε λίγο διαπιστώσαμε ότι ήταν ένα κοπάδι πρόβατα, και γυάλιζαν τα μάτια τους από τους προβολείς του αυτοκινήτου που έπεφταν πάνω τους. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει. Όμορφο, πάντως, θέαμα.
Από αριστερά, με τον Ανδρέα Αλεξανδρόπουλο 1976, με τον Τάκη Χρόνη στη Σύρο το 1978, με το Σωτήρη Μαργιορή στο 1985.
Τούτη τη στιγμή θυμήθηκα μια «πλάκα» που κάναμε στον καλό συνάδελφο της ΕΡΤ, το Χρήστο Οικονόμου.
Είμασταν στην Παραμυθιά με το Δούσκο και τον Κοντό. Δήμαρχος ήταν ο αδελφός του γυμνασιάρχη και γνωστού τραγουδιστή Στέλιου Μπέλλου. Τότε θελήσαμε να προκαλέσουμε την…. οργή του Χρήστου. Πήγα λοιπόν στο φίλο μου Στέλιο Μπέλλο, και χωρίς να του πω το γιατί, του ζήτησα να πει από το μεγάφωνο ότι παρευρίσκεται συνεργείο της ΥΕΝΕΔ που αποτελείται από τους κλπ.κλ.π.
Ο Στέλιος, που τον εξυπηρετούσαμε συχνά, χωρίς να καλοσκεφτεί, πήγε και μας ανήγγειλε. Τότε ακούστηκε οργισμένος ο Οικονόμου.
_ Εεεεε, είμαστε και μεις εδώ!.
Φυσικά τους ανήγγειλε και αυτούς, αλλά η «πλάκα» είχε γίνει.
Αλλά, κακά τα ψέματα, τη μεγαλύτερη «πλάκα» την έκανα στον… εαυτό μου.
Είχα πάει στο δυτικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, απ όπου έφευγε ο μακαρίτης Δημήτριος Παπασπύρου, πρόεδρος της Βουλής τότε, για υπηρεσιακό ταξίδι, έγραψα τις δηλώσεις του στο μαγνητόφωνο, τόβαλα στο σακάκι μου και γύριζα σπίτι μου για να τηλεφωνήσω στο σταθμό.
Κάπου στον ΄Αλιμο, μούκανε επίμονο «ωτο – στόπ» μια κομψότατη, όπως την είδα από μακριά, γυναίκα.
Κάτι θα της συμβαίνει σκέφτηκα. Σταμάτησα. Πλησίασε στο παράθυρο.
_ Αν σας εξυπηρετεί προς Πειραιά, να σας πάρω, της είπα.
Η απάντηση ήρθε με μια χοντρή ανδρική φωνή:
_ Τι Πειραιά χρυσέ μου, για βόλτα είσαι;
Φυσικά δεν ήμουν, κι έφυγα για το σπίτι μου. Σαν έφτασα εκεί, έκατσα δίπλα στη γυναίκα μου, έβγαλα το μαγνητοφωνάκι από την τσέπη, και το γύρισα λίγο πίσω για να απομαγνητοφωνήσω τις δηλώσεις του Παπασπύρου.
Αλλά ουέ, που κραυγάζουν και στις τραγωδίες. Όταν τόβαλα να παίξει ακούστηκε ο διάλογος με τον τραβεστί. Είχα ξεχάσει βλέπετε να το κλείσω μετά το αεροδρόμιο.
_ Έτσι ε;, είπε η γυναίκα μου. Αλλά ευτυχώς δεν έπεσε παντόφλα.
Τα… έκτακτα συνέβαιναν συχνά. Κι ήταν πολλά και ποικίλα. Ένα βράδυ, που ο Κώστας Σισμάνης ήταν «ματιασμένος»- έτσι λέγαμε όταν έπινε κάτι παραπάνω και δεν είχε διάθεση για εκπομπή- μ΄έβαλε να κάνω την εκπομπή του «Σαν σήμερα» - που μεταδιδόταν σε καθημερινή βάση - ζωντανά από το στούντιο.
Θέμα της ήταν «οι σεισμοί στην Κόρινθο». Στην αρχή το φοβήθηκα, μετά με πίεσε(«θέλω να δω τι αξίζεις»,είπε) και με αρκετό τρακ «βγήκα στον αέρα», αλλά σχεδόν αμέσως έλεγχα τον εαυτό μου, κι όλα πήγαν τέλεια.
Όταν γύρισα στο γραφείο, η Νίνα Βλάχου, που τώρα παρουσίαζε τις ειδήσεις μου είπε:
_ Εντάξει, ο «μπος» είπε πως πέρασες στις εξετάσεις.
_Δηλαδή; ρώτησα εγώ.
_ Θα λες ειδήσεις, απάντησε ο Σισμάνης.
_ Αυτό αποκλείεται, απάντησα.
_ Γιατί, πολύ καλή φωνή έχεις, ευπαρουσίαστος είσαι…..
Αλλά εγώ το απέκλεισα. Μ΄άρεσε να ασχολούμαι με κάτι πιο παραγωγικό. Όπως αργότερα που έγινα εσωτερικός- στην παραγωγή είδήσεων- έκανα ντοκυμαντεράκια κι άλλες εκπομπές , που τις μοντάριζα , με τον Αρη Κανελλόπουλο –έφυγε νέος- ή τον Θόδωρο Αραμπατζή, κι αργότερα με τον Φίλιππο Κεχαγιόγλου ή και μόνος μου, ιδίως όταν πήραμε τα βίντεο.
Φαίνεται όμως ότι ο κύκλος του ρεπορτάζ είχε κλείσει. Γιατί μετά από κάτι ταξίδια στο Ρίμινι με αεροπλάνο C 130 – πήγα τρεις φορές - έμεινα στην παραγωγή ειδήσεων και προχώρησα στα άλλα-εκπομπές κλπ. που ανάφερα αρχή-αρχή.
Ετσι θα κλείσω τον κύκλο του ρεπορτάζ, με το πρώτο ταξίδι στο Ρίμινι Ιταλίας το 1979, που είχα πάει με τον Φάνη Δούσκο και τον Μπάμπη Κοντό. Πέρα από το ότι ήταν πάντα ένα ωραίο ταξίδι, μια πολύ ευχάριστη επίσκεψη σε ξένο μέρος, είχε το εξής πλεονέκτημα: Μπορούσες να αγοράσεις πολλά ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα. Ετσι κι οι τρεις μας, σαν φτάσαμε, αγοράσαμε από μια τεράστια βαλίτσα , και μετά πήραμε «σβάρνα» που λένε, τα καταστήματα - έχει μια ευθεία αγορά πέντε χιλιομέτρων- και μαζεύαμε ότι μας άρεσε. Μια δεύτερη βαλίτσα γεμίσαμε, σε καλές τιμές, στο μικρό κρατίδιο, τον Αγιο Μαρίνο, που η έκτασή του, τα σπίτια και τα μαγαζιά του, χωράνε σ’ ένα τεράστιο κάστρο, στην κορυφή ενός βουνού.
Αριστερά, 1979, Ρίμινι Ιταλίας με το Φάνη Δούσκο. Μέση, 1980, Βενετία, με τον οπερατέρ Ανδρέα Παπανικολάου και τον ηχολήπτη Αντώνη Γεωργιάδη. Δεξιά, 1981, Βενετία, με τον οπερατέρ Γιώργο Δήμα και τον ηχολήπτη- οπερατέρ Σίμο Τζουγανάκη.
Είπα ότι θα μιλούσα για την πρώτη επίσκεψη στο Ρίμινι, τον Αγιο Μαρίνο, και τη Βενετία.
Αλλά να που πρέπει. Τη δεύτερη φορά, 1980, είχα πάει με τους Ανδρέα Παπανικολάου και Αντώνη Γεωργιάδη. Αφού εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε στην πλατεία για μια μεσημεριανή βόλτα. Μόλις είχαμε φτάσει στην αρχή της, έπεσαν πάνω μας δυο Ιταλοί που έλυναν τις διαφορές τους με πιστόλια. Ευτυχώς που δεν φάγαμε καμιά σφαίρα - ο ένας Ιταλός τραυματίστηκε και μετά ο άλλος τόσκασε. Και για λόγους αναφοράς, την τρίτη, 1981, πήγα με τον οπερατέρ Γιώργο Δήμα και τον ηχολήπτη Σίμο Τζουγανάκη.
Επέμεινα λίγο στο Ρίμινι, γιατί ήταν πάντα ένα τουριστικό ταξίδι. Καθόσουν τρεις μέρες, και δούλευες μισή ώρα-όσο κρατούσε το μνημόσυνο των πεσόντων Ριμινιτών- Ιερολοχιτών. ΄Ολες τις άλλες ώρες τουρισμό , σε διάφορες πόλεις και φυσικά στη Βενετία. Γιατί δεν πηγαίναμε μόνοι. Πήγαιναν και καμιά εξηνταριά Ριμινίτες, με τις οικογένειές τους, κι αυτοί τα οργάνωναν. Και ψώνιζαν κι αυτοί. Μέχρι τρακτέρ έφερναν με τη «γουρούνα»( C 130).
Εδώ πρέπει να πω ότι απέφευγα συστηματικά ταξίδια με τον πρωθυπουργό Κων. Καραμανλή στο εξωτερικό. Αυτά ήταν εξόντωση. Μου αρκούσαν οι σπρωξιές που «έτρωγα» εδώ, όταν πήγαινα για ρεπορτάζ, που βρισκόταν εκείνος. Με εξαίρεση βέβαια τις δεξιώσεις στο προεδρικό μέγαρο.
Αλλά είπαμε εδώ έκλεινε ο κύκλος του ρεπορτάζ, κι έχανα την άμεση συνεργασία όσων ήδη ανέφερα. Κι ακόμη του Θωμά Παπανίκα , του επιλεγόμενου «Τομάς», ηχολήπτη, που μου έκανε τις ραδιοζεύξεις, για τις ζωντανές ραδιοφωνικές μεταδόσεις, κι άλλων που πήγαν στα συνεργεία τελευταία, όπως του οπερατέρ Θανάση Σαμπανίδη, του Γιάννη Λυκάκη,του Ανδρέα Λιώση ,τον Κώστα Μαντά , τον Στέλιο Κουτούπη, κι άλλων που δε μούρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό.
Παράλληλα, έχανα την επαφή με τον…έξω κόσμο, τους ανώνυμους αλλά και τους λεγόμενους επώνυμους, όπως ο Νιάρχος, ο Τόμ Πάππας, η Σαρίτα Μοντιέλ, η Γκρέτα Γκάρμπο , οι Ελληνες και ξένοι πρωθυπουργοί, υπουργοί και τόσοι άλλοι.
Αριστερά, 1985, ΕΤ2, με τον Τάκη Γεωργόπουλο και την Ειρήνη Νικολοπούλου. Μέση, 1981, το πρώτο έγχρωμο σήμα ειδήσεων της ΥΕΝΕΔ. Δεξιά, 1979, Σύρος, μια φωτογραφία με την Ελενα Ναθαναήλ, από τον Τάκη Χρόνη.
Είπα πιο πριν ότι ένας κύκλος είχε κλείσει, αυτός του ρεπορτάζ. Κι άνοιγε ένα άλλος, γινόταν μια αλλαγή. Όπως αυτή με το ΠΑΣΟΚ. Μόνο που έγώ μπήκα στην «κυβέρνηση» της ΥΕΝΕΔ, πριν αυτό γίνει εξουσία.
Στα μέσα του 1980, διευθυντής ειδήσεων έγινε ο μακαρίτης Δημήτρης Γιανναράκος.
Και με βρήκε στο νέο μου πόστο, τρίτο στον τομέα παραγωγής - οι άλλοι δύο ήταν ο Τάκης Γεωργόπουλος και ο Γιάννης Πριμηκύριος. Στις αρχές του επόμενου χρόνου, Γενάρη μήνα, του 1981 έπρεπε να περάσουμε από το ασπρόμαυρο πρόγραμμα στο έγχρωμο. Και φυσικά πρώτα οι ειδήσεις. Κι όλα σε χρόνο μηδέν. Επειδή δε ξήλωναν τα στούντιο για να βάλουν τα νέα μηχανήματα, οι ειδήσεις «θάβγαιναν» 1-2-81 από μια έγχρωμη κινητή μονάδα-αυτοκίνητο.
Κι η προετοιμασία γύρω από το οπτικό υλικό, μηδέν. Για να βοηθήσω κάθησα μια ολόκληρη νύχτα και βρήκα από το αρχείο μου, διάφορες έγχρωμες φωτογραφίες και χάρτες. Την άλλη μέρα τις επεξεργαστήκαμε με τους σχεδιαστές Ειρήνη Ζέρβα και Αλέκο Μπαϊραμίδη και τις χρησιμοποιήσαμε στην πρώτη –και μετέπειτα- εκπομπή εγχρώμων ειδήσεων, μαζί με τον Τάκη Γεωργόπουλο, με σχετικά καλή επιτυχία. Παρουσιαστής την πρώτη μέρα ήταν ο Νίκος Κατσαρός.
Αλλά αυτά που αναφέρω τώρα, είναι περισσότερο ιστορία, και καθόλου εύθυμα, όπως ήταν – και είναι - η αρχική πρόθεσή μου. Κι αυτό γιατί στα 15 χρόνια που ακολούθησαν, η δουλειά ήταν πιο υπεύθυνη, πιο απαιτητική, άγχος να τα προλάβεις όλα, να γίνουν καλύτερα, και δεν άφηνε περιθώρια για πολλές «πλάκες».
Ετσι θα περιοριστώ στις λίγες που θυμάμαι, και θ΄ αφήσω τα άλλα , που είναι η πορεία της διεύθυνσης ειδήσεων της ΕΡΤ2, κατόπιν ΕΤ2, ή η προσωπική μου δραστηριότητα.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ
Σήμερα, 2010, η τηλεόραση, όπου δεν μπορεί να έχει πραγματική εικόνα ενός γεγονότος, πχ. της πτώσης ενός αεροσκάφους, μιας δολοφονίας, μιας σύγκρουσης, την «κατασκευάζει» με τα κομπιούτερ, ώστε να σχηματίσει εικόνα ο τηλεθεατής πως έγινε αυτό το γεγονός.
Όμως στα 1981, κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο.
Ετσι όταν στις 6 Οκτωβρίου 1981, όταν δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης από μια ομάδα μουσουλμάνων ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ, και όσο να πάρουμε την όποια εικόνα βίντεο, ως υπεύθυνος αρχισυντάκτης εικόνας της ΥΕΝΕΔ, είπα στον σκιτσογράφο Αλέκο Μπαϊραμίδη, και έκανε ένα σκίτσο, τον Σαντάτ, όρθιο στην εξέδρα, τα άρματα να παρελαύνουν, και τους εξτρεμιστές να πυροβολούν, πάνω από ένα άρμα.
Η εικόνα αυτή μεταδόθηκε κατ επανάληψη και έκανε εντύπωση, γιατί ήταν η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο.
Είχε πια γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ- 1982 , διευθυντής είχε αναλάβει ο Πάνος Κορόβηλας, πέθανε κι αυτός νωρίς- όταν ήρθαν πολλά νέα παιδιά στο ρεπορτάζ. Σαν επιμελητές των βιντεοσκοπημένων ειδήσεων, είχαμε καθήκον να τους συμβουλεύουμε, και να τους υποδεικνύουμε τα λάθη, γενικά.
Μεταξύ άλλων, μια νεαρή ρεπόρτερ -ονόματα δε λέμε- δεν μπορούσε να πει σωστά τη λέξη «άνθρωπος».
_ Α ν θ ρ ω π ο ς, της έλεγα.
_ Α θ ρ ω π ο ς, έλεγε αυτή.
_ Βρε συ , «Ανθρωπος», με «ν».
_ Αθρωπος , επαναλάμβανε αυτή.
Βέβαια πιστεύω, ότι τώρα , μετά τόσα χρόνια θάχει μάθει να το λέει σωστά.
Κάπου στα 1985, -διευθυντής ήταν τότε ο Χριστόφορος Κονταξής- είχα πάει στις μεγάλες μονάδες βίντεο, τα ΣΟΝΥ όπως τα λέγαμε, να παρακολουθήσω ένα «κύκλωμα» που θα «ερχόταν» για εγγραφή, μια ομιλία του τότε πρωθυπουργού Ανδρ. Παπανδρέου.
Και μου είχαν πει, όταν θα άρχιζε, να το «στέλναμε» και στη διεύθυνση ειδήσεων, να το παρακολουθήσουν κι αυτοί, ο Κονταξής, οι νέοι τότε στην ΕΤ 2, ο Σταμάτης Μαλέλης, ο Θόδωρος Στίνης -σημερινοί διευθυντές μεγάλων καναλιών - και άλλοι.
Πηγαίνοντας τρεχάτος εγώ, είδα ότι το κύκλωμα μόλις είχε αρχίσει, και για να προλάβουν να τα δουν όλα, πάτησα ένα κουμπί, που νόμισα ότι ήταν το κατάλληλο.
Αλλά αντί για τον Παπανδρέου, τους «έστειλα» μια τσόντα που μετέγραφε κάποιος.
_ Όχι, ρε αυτό, μου φώναξε ένας από τους χειριστές των βίντεο, και πάτησε αυτός το κουμπί που «θάστελνε» τον Παπανδρέου.
Σχεδόν αμέσως χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από τη διεύθυνση ειδήσεων.
_ Ωχ, πιος τους ακούει τώρα, είπα και το σήκωσα.
Τότε εκείνοι μου είπαν:
_ Όχι αυτό , Βασίλη, το προηγούμενο στείλε.
Δώσε και μένα μπάρμπα…….
Τότε στα βίντεο χειριστές ήταν ο Κώστας Τυλιγάδας, η Κική Γεωργίου, η Καίτη Καναβάκη. ο Φίλιππος Κεχαγιόγλου, ο Σταύρος Σταυρίδης, ο Βασίλης Γιαννόπουλος και άλλοι. Στον Κεντρικό έλεγχο ήταν ο Αντώνης Μπράχος, ο Γιάννης Γκίκας, ο Δημήτρης Σταυρούλιας, ο Μάρκος Πνευματικός, ο Νίκος Πέτσας, ο Γιώργος Μπαλάφας και άλλοι.
Στην ΥΕΝΕΔ είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με όλους τους παλιούς γνωστούς σκηνοθέτες, Μεγακλή Βιντιάδη, Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλο, Νεοκλή Αργυρόπουλο -έφυγε νωρίς-, Κώστα Τσαγκάρη, Θάνο Χρυσοβέργη, Αχιλλέα Βογιατζή, Νίκο Ηλιόπουλο, Γιάννη Μηλίγγο κι άλλους.
1985, Ανασκόπηση της χρονιάς, με τους Αχιλλέα Κυριακόπουλο, Ευγενία Χριστοπούλου, και Αχιλλέα Χρυσοχόου.
Ήταν τέλος του ίδιου χρόνου και ετοιμάζαμε την ανασκόπηση των γεγονότων της χρονιάς που είχε περάσει, με τον μακαρίτη Αχιλλέα Χρυσοχόου, την Ευγενία Χριστοπούλου και τον Αχιλλέα Κυριακόπουλο. Τη σκηνοθετική επιμέλεια είχε ο Θανάσης Σοϊμοίρης.
Ολο το υλικό ήταν έτοιμο, και περιμέναμε να μας ορίσουν ώρα στο στούντιο για να το γράψουμε σε βίντεο. Όμως ο Σοϊμοίρης βιαζόταν. Και κάποια στιγμή που βρήκε το στούντιο κενό με φώναξε:
_ Ελα, έλα, να γράψουμε τους προλόγους.
_ Μα δεν έχω σακάκι, ούτε γραβάτα, του απάντησα.
_ Δεν κατάλαβα, είπε κοφτά. Θα σου βρω εγώ, είπε, κι έφυγε για να γυρίσει σε λίγο, μ΄ένα σακάκι και μια κίτρινη γραβάτα.
_ Τι είναι αυτά ρε, του είπα.
_Καλά είναι, επέμεινε…πάμε να «γράψουμε»….
Φόρεσα το σακάκι, αλλά ήταν πολύ λεπτός ο ….μακαρίτης. Και το «γράψιμο αναβλήθηκε.
Δυστυχώς κι ο Σοϊμοίρης έφυγε νέος από τη ζωή. Όπως κι οι άλλοι τρεις σκηνοθέτες, ο Νεοκλής Αργυρόπουλος, Αρης Κανελλόπουλος και ο Νίκος Ηλιόπουλος, καθώς και οι δημοσιογράφοι Λήδα Βεντούρα ,
Ζωή Φάσου, Λία Αργυριάδου 
,
,
Αχιλλέας Χρυσοχόου, Τάσος Φράγκος και άλλοι. Η Βεντούρα και η Αργυριάδου σκοτώθηκαν σε τροχαία, στο ίδιο δρόμο Αθηνών- Λαμίας, τον ίδιο μήνα, η πρώτη 8/12/1987 και δεύτερη 26/12/1994.
1989, Με τον Γιώργο Μπράμο, σε δεξίωση στην ΕΡΤ. 
Κάπως έτσι κύλησαν τα επόμενα χρόνια. Κι αφού πέρασαν διάφοροι διευθυντές- Γιώργος Δουατζής, Γιώργος Μπράμος, Νίκος Ρίζος, Τάσος Οικονομόπουλος, Αργύρης Αργυριάδης- φθάσαμε στον τελευταίο που δούλεψα μαζί του. Το Χρήστο Μούρτζη.
Ο Χρήστος ήθελε πολύ εικόνα. Κι όταν δεν είχαμε, έλεγε «Βάλε μαϊμού».
« Μαϊμού» λέγαμε μια παρόμοια εικόνα, που ξεγελούσε τον τηλεθεατή, κι ήταν ένα κόλπο που το είχα εφαρμόσει πρώτος εγώ από το 1988, κι έπειτα το πήραν όλοι οι άλλοι, κυρίως τα ιδιωτικά κανάλια, αλλά εκείνοι, πολλές φορές το παράκαναν και το παρακάνουν.
Στα 1993 λοιπόν, ο Μούρτζης, ήξερε καλά τι θα πει «μαϊμού», αφού προερχόταν από τον « ΑΝΤΕΝΝΑ».
Γι αυτό και μια μέρα επέμενε πολύ να βάλω «μαϊμού» που, όμως δεν είχα. Τότε για να του κάνω «πλάκα», βρήκα κι έβαλα πραγματικές μαϊμούδες. Και τον φώναξα να το δει. Δεν ήθελε. «Σούχω εμπιστοσύνη, μου είπε, έπειτα εσύ είσαι υπεύθυνος για την εικόνα». Εγώ επέμεινα. Τότε ήρθε στο μοντάζ , το είδε κι ακόμη τραβάει τα άσπρα του μαλλιά!
Όταν, τέλη του 1993, έφυγε ο Μούρτζης, κι ήρθε ο Δημ. Χατζηδημητρίου, εγώ ζήτησα τα «ρεπά» μου. Εφταναν τον ενάμισυ χρόνο. Ζήτησα, να μου τα πληρώσουν. Αλλά κορόϊδα ήταν να μου δώσουν 4 εκατομμύρια και να μ΄έχουν και στα πόδια τους. Ετσι πήρα τα «ρεπά» μου….. κι έφυγα προσωρινά. Κι όταν τέλειωσαν τα «ρεπά», έφυγα οριστικά.
Αυτά είναι μερικά απ΄ όσα είδα κι έζησα 20 χρόνια στην ΥΕΝΕΔ - ΕΡΤ. Αυτά θυμήθηκα, αυτά σημείωσα, πολλά άλλα παρέλειψα - δεν ταίριαζαν με το σκοπό που είχα. Όσοι με διαβάσουν, ίσως να θυμηθούν κι άλλα ευχάριστα, χιουμοριστικά γεγονότα - μακάρι για να τα συμπληρώσουμε.
Είκοσι χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, που μετά από αυτήν θάκανα μια καινούρια αρχή, όπως μούπε τότε ο γιός μου Παναγιώτης ( Τάκης ), που παραμένει στην ΕΡΤ -δουλεύει από το 1988.
Κι είχε δίκιο, γιατί βρήκα καιρό να ασχοληθώ με πιο προσωπικά μου θέματα -τότε δεν προλάβαινα, δούλευα 12 ώρες την ημέρα. Και κυρίως να γράψω. Όχι μόνο, τα ….απομνημονεύματά μου, αλλά πολλά άλλα πράγματα που μπορεί κανείς αν θέλει να τα δει εδώ. Αυτά κι έχει ο Θεός!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝ. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ
Δημοσιογράφος
Εβρου 108 Πειραιάς ΤΚ 185 44
Τηλ. 46.16.938 693 6685311
e mail: vkoutouz@otenet.gr
ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ - ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΑ < ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΑ < ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑ:
ΜΑΖΙ ΣΤΙΣ 3 Συζήτηση για το περιβάλλον ΓΗ η μάνα όλου κόσμου Σειρά εκπομπών
Η δημιουργία της Ζωής Αθήνα η άλλη πόλη Γυναίκες στο διάστημα Νέα Ζηλανδία Ελληνισμός
Στο μυστηριώδη πλανήτη Το ΟΖΟΝ Φανάρι-Πατριάρχης Αλβανία- Ελληνισμός
Ο τορπιλισμός της ΕΛΛΗΣ Φως-χρωματοθεραπεία Σύμπαν-αστρικό σώμα Μ ε τον Πρωθυπουργό 93
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Από το βιβλίο μου ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ 1982
Η πρώτη επίσημη προσπάθεια για την δημιουργία τηλεόρασης στην Ελλάδα αναφέρεται στο 1952 όταν προκηρύχτηκε διεθνής διαγωνισμός που όμως ακυρώθηκε.
Ο πρώτος πειραματικός σταθμός τηλεόρασης λειτούργησε το 1961 στην έκθεση Θεσσαλονίκης από τη ΔΕΗ. Τότε είδαν οι επισκέπτες της έκθεσης για πρώτη φορά έγχρωμη τηλεόραση κλειστού κυκλώματος.
Παράλληλα λειτούργησε και δεύτερος πομπός που εξέπεμπε 3ωρο πρόγραμμα σε 100 δέκτες της Θεσσαλονίκης και των περιχώρων, με δελτία Ειδήσεων από τον Γιώργο Κάρτερ, και καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τον Αλκη Στέα, το Ελληνικό Χορόδραμα, την ορχήστρα Λαβράνου και άλλα.
Τον επόμενο χρόνο απόκτησε τηλεόραση και η Αθήνα. Ο σταθμός άνηκε στη ΔΕΗ. Το στούντιο βρισκόταν στην οδό Χαλκοκονδύλη 28 και εξέπεμπε στο κανάλι 3. Άλλα ο πομπός έπαψε να λειτουργεί γιατί με την συντακτική πράξη 54/15-6-45, αρμόδιο ήταν το ΕΙΡ – Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας.
Το 1963 επί πρωθυπουργίας Κων. Καραμανλή, αποφασίστηκε η αναδιοργάνωση του ΕΙΡ και η εγκατάσταση κέντρου τηλεόρασης με Ι7 κέντρα εκπομπής. Η μελέτη ανατέθηκε σε Γαλλικό οίκο.
Στις 18 Σεπτεμβρίου του Ι964, που έγιναν οι γάμοι των ήδη έκπτωτων βασιλέων της Ελλάδος, έγινε η πρώτη Ελληνική εκπομπή προς την ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ, το τηλεοπτικό δίκτυο της 'Ενώσεως Ραδιοτηλεοπτικών Οργανισμών της Ευρώπης, της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος από το 1950.
Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν συνεργεία της Ιταλικής και Δανικής τηλεόρασης, που έφεραν πομπούς, κεραίες, κάμερες κ.λ.π.
Ταυτόχρονα έγινε εκπομπή του προγράμματος αυτού από το Λυκαβηττό σε ακτίνα 8 χιλιομέτρων.
Παράλληλα το 1964, αρχίζει να εκπέμπει προγράμματα σε Πειραματική βάση με πρωτοβουλία της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, ο σταθμός Τηλεόρασης των Ένοπλων Δυνάμεων, που το 1966, εγκαταστάθηκε ατά Τουρκοβούνια.
Στις ΙΟ Απριλίου του Ι965, ο Γεώργιος Παπανδρέου αποφάσισε την αξιοποίηση του σταθμού της ΔΕΗ από το ΕΙΡ, και προκήρυξε διαγωνισμό για την οριστική λύση του θέματος.
Σαν ημερομηνία επίσημης έναρξης ορίστηκε η 25η Φεβρουαρίου 1966. Ή πρώτη αυτή οργανωμένη παρουσίαση τηλεοπτικού προγράμματος περιλάμβανε διεθνή επίκαιρα, την εκπομπή για σας κυρία, ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ με θέμα την Αυστραλία και άλλα.
Ή εκπομπή έγινε από το κτήριο του ΟΤΕ της 3ης Σεπτεμβρίου και έφτανε μέχρι 'Εκάλη, Ασπρόπυργο, Πειραιά. Στην περιοχή αυτή λειτουργούσαν 1200 -1500 δέκτες.
Από δω και πέρα αρχίζουν επίπονες προσπάθειες και των δύο σταθμών για βελτίωση, που οδήγησαν στην οριστική εγκατάσταση της μεν ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή, και της ΥΕΝΕΔ στην λεωφόρο Μεσογείων 136.
Το 1982 η ΥΕΝΕΔ συγχωνεύτηκε στην ΕΡΤ μετονομάστηκε αρχικά σε ΕΡΤ2 μετά σε ΕΤ2 και τελικά σε ΝΕΤ.
Στα μέσα του 1980, διευθυντής ειδήσεων έγινε ο αείμνηστος Δημήτρης Γιανναράκος.
Και με βρήκε στο νέο μου πόστο, τρίτο στον τομέα παραγωγής - οι άλλοι δύο ήταν ο Τάκης Γεωργόπουλος και ο Γιάννης Πριμηκύριος. Στις αρχές του επόμενου χρόνου, Γενάρη μήνα, έπρεπε να περάσουμε από το ασπρόμαυρο πρόγραμμα στο έγχρωμο. Και φυσικά πρώτα οι ειδήσεις. Κι όλα σε χρόνο μηδέν. Επειδή δε ξήλωναν τα στούντιο για να βάλουν τα νέα μηχανήματα, οι ειδήσεις «θάβγαιναν» από μια έγχρωμη κινητή μονάδα-αυτοκίνητο.
Κι η προετοιμασία γύρω από το οπτικό υλικό, μηδέν. Για να βοηθήσω κάθισα μια ολόκληρη νύχτα και βρήκα από το αρχείο μου, διάφορες έγχρωμες φωτογραφίες και χάρτες. Την άλλη μέρα τις επεξεργαστήκαμε με τους σχεδιαστές Ειρήνη Ζέρβα και Αλέκο Μπαϊραμίδη και τις χρησιμοποιήσαμε στην πρώτη –και μετέπειτα- εκπομπή εγχρώμων ειδήσεων, μαζί με τον Τάκη Γεωργόπουλο, με σχετικά καλή επιτυχία.
Οι ειδήσεις σε " χρώμα " παρουσιάστηκαν τον Ιανουάριο του 1981 από την ΕΡΤ και την 1η Φεβρουαρίου 1981 από την ΥΕΝΕΔ. Το ξεκίνημα αυτό για την ΥΕΝΕΔ, έγινε ενώ γινόταν η αλλαγή των μηχανημάτων από " άσπρο- μαύρο" σε "χρώμα". Επειδή μάλιστα οι εγκαταστάσεις 6έν είχαν ολοκληρωθεί, το κοντρόλ γινόταν από αυτοκίνητο, δηλαδή από κινητή μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων.
Την βιασύνη έκανε αναγκαία η μεταρρυθμίσει των εγκαταστάσεων. Έπρεπε την Ι/2/8Ι η ΥΕΝΕΔ να προβάλει τις ειδήσεις σε "χρώμα", δεν μπορούσε πια να προβάλει άσπρο - μαύρο. Βέβαια η πρώτη ειδησεογραφική εκπομπή σε χρώμα, έγινε από την ΥΕΝΕΔ την 1η Δεκεμβρίου 1980. Ηταν η εκπομπή "ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟ" που είχα την αρχισυνταξία και επιμέλεια.
Τα ρεπορτάζ που πρόβαλε ήταν «Τα χρώματα της Κυριακάτικης Αθήνας» με ρεπόρτερ την Εννυ Μαγιάση. Ενα Ι5λεπτο ρεπορτάζ γεμάτο φως και χρώμα, αφού αυτός ήταν ο στόχος μας.
Τώρα όμως 1η Φεβρουαρίου 1981 θα «βγάζαμε στον αέρα» έγχρωμες ειδήσεις και ήταν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.
Αρχισυντάκτης του δελτίου ήταν ο Νίκος Κατσαρός, παρουσιαστές ο ίδιος και η Μένυα ΓΙαπαδοπούλου, σκηνοθέτης ο Μεγακλής Βιντιάδης και στη μίξη εικόνας η Αθήνα Τσούμα-Κακαβοΰλη.
ΣΉΜΕΡΑ 
η Νανά είναι η πρώτη κυρία του μουσικού διαδικτυακού ραδιοφώνου με την εκπομπή της «κάτω από το Κιόσκι». Τη βρίσκουμε στο http://nanatsouma.blogspot.gr όπου Δευτέρα Τρίτη Πέμπτη και Παρασκευή ανεβάζει ηχογραφημένες εκπομπές που τις ακούς αμέσως πατώντας το player , και Τετάρτες 7-9μμ ζωντανά στο www.spirtowebradio.com Για την απόδοσή της….κρίνετε μόνοι σας.
***** Συγκεντρωτικά αναφέρω ότι διετέλεσα αρχισυντάκτης δελτίων ειδήσεων της ΕΤ 2(ΕΡΤ), και των εκπομπών «Χθες-σήμερα-αύριο», «Το 24ωρο» και «Εικόνες της ημέρας». Σαν ρεπόρτερ της ΥΕΝΕΔ και της ΕΡΤ 2 έκανα περισσότερα από 3.000 ρεπορτάζ κάθε είδους, και 1000 , περίπου, εκπομπές, κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού και αστροφυσικού περιεχομένου, σαν αρχισυντάκτης , επιμελητής και παρουσιαστής- εκτός από την καθημερινή επιμέλεια των δελτίων ειδήσεων ( 1975-1995). Έκανα επίσης πολλές ζωντανές ραδιοφωνικές μεταδόσεις (παρελάσεις και άλλα).
*** Για δύο χρόνια, 87-89, έγραφα, επιμελούμην και παρουσίαζα κάθε Σάββατο τη δεκάλεπτη αστροφυσική σειρά «Από τη φαντασία ως την αλήθεια». Η σειρά αυτή θεωρήθηκε πρωτοποριακή γιατί περιείχε παρατηρήσεις -ανακαλύψεις για το περιβάλλον που σήμερα γίνονται πραγματικότητα, τις οποίες κατοχύρωσα στην Εθνική Βιβλιοθήκη.
Εικόνες από δραστηριότητες, επαφές, φιλίες, συνεντεύξεις.....
1979 Πάσχα με Ευάγγελο Αβέρωφ, ΥΕΘΑ 1979 με Κώστα Μητσοτάκη Υπουργός Συντονισμού
1980 με χήρα Αιμίλιου Βεάκη, Σμαράγδα 1980 με Βίκυ Παγιατάκη
Φίλιος Φιλιππίδης (Αγκόπ), Σάσα Μανέτα Χριστιάνα Καβρουδάκη, σταρ Ελλάς 1973
εκφωνήτρια ΥΕΝΕΔ, Βασίλης Κουτουζής
Αλέκος Αλεξανδράκης Τομ Πάπας Κορίνα Τσοπέη
στις Μυκήνες , στο ηλεκτροακουστικό έργο του "Πολύτοπο", 1979. Τεριάντ Μυτιλήνη 1978
Μπέμπα Μπλανς Αλίκη Βουγιουκλάκη Ελια Καλιγεράκη σταρ Ελλάς 67
Με Ελενα Ναθαναήλ στη Σύρο 1978
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΥΕΝΕΔ
Από τον ερευνητή - μελετητή της τηλεόρασης κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΒΑ μου ζητήθηκε να απαντήσω σε διάφορες ερωτήσεις γύρω από την ΥΕΝΕΔ. Ιδού ερωτήσεις και απαντήσεις:
1) Ποια περίοδο εργαστήκατε στην ΥΕΝΕΔ;
Από τον Απρίλιο του 1975 ως το 1995. Στο μεταξύ είχε γίνει ΕΡΤ2, ΕΤ 2.
2) Ποιο ήταν ακριβώς το αντικείμενο της εργασίας σας;
Αρχικά ήμουνα ρεπόρτερ κυρίως αστυνομικών, στρατιωτικών και πολιτικών γεγονότων. Εχω κάνει από 3.000 ρεπορτάζ. Αργότερα έγινα αρχισυντάκτης των εκπομπών «Χθες-σήμερα-αύριο», «Το 24ωρο» και «Εικόνες της ημέρας». 1000, περίπου, εκπομπές, κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού και αστροφυσικού περιεχομένου, σαν αρχισυντάκτης, επιμελητής και παρουσιαστής- εκτός από την καθημερινή επιμέλεια των δελτίων ειδήσεων. Έκανα επίσης πολλές ζωντανές ραδιοφωνικές μεταδόσεις (παρελάσεις και άλλα).
*** Για δύο χρόνια, 87-89, έγραφα, επιμελούμην και παρουσίαζα κάθε Σάββατο τη δεκάλεπτη αστροφυσική σειρά «Από τη φαντασία ως την αλήθεια». Η σειρά αυτή θεωρήθηκε πρωτοποριακή γιατί περιείχε παρατηρήσεις -ανακαλύψεις, που κατοχύρωσα στην Εθνική Βιβλιοθήκη.
Τελευταία έγινα διευθυντής παραγωγής των δελτίων Ειδήσεων ΕΡΤ2 –ΕΤ 2.
3) Ποιο ήταν το περιβάλλον εργασίας στην ΥΕΝΕΔ; Καθώς η ΥΕΝΕΔ ανήκε στο Στρατό, αν και μετά το 74 διαφοροποιήθηκε η κατάσταση, υπήρχε πλήρης ελευθερία πρωτοβουλιών στην εργασία σας; Υπήρχε αυστηρός έλεγχος από προϊσταμένους; Από ποιους και γιατί;
Την εποχή που πήγα εγώ το περιβάλλον ήταν πολύ καλό. Ο αείμνηστος διευθυντής ειδήσεων Κώστας Σισμάνης είχε φέρει άλλο κλίμα, καθώς η δικτατορία είχε πέσει, και οι υπουργοί που επόπτευαν την ΥΕΝΕΔ ήταν πλέον Κοινοβουλευτικοί. Πρωτοβουλίες υπήρχαν πολλές, αν και σε όλα τα ΜΜΕ ακόμη και στο πιο μικρό υπάρχουν πάντα κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Ο έλεγχος ήταν κυρίως δημοσιογραφικός. Οι στρατιωτικοί περιορίζονταν σε οργανωτικά και λειτουργικά θέματα του σταθμού. Αλλωστε ο διοικητής της ΥΕΝΕΔ – ταξίαρχος Αεροπορίας Σωτήρης Βαβαρούτσος, άμεσο πολιτικό προϊστάμενο είχε τον ΥΕΘΑ Ευάγγελο Αβέρωφ.
4) Υπάρχει κάποιο γεγονός-συμβάν σε σχέση με την ΥΕΝΕΔ που σας έχει μείνει αξέχαστο;
Πολλά είναι αυτά τα γεγονότα από την περίοδο που έζησα στην ΥΕΝΕΔ, και έχουν μείνει αξέχαστα. Αλλά ας θυμηθώ εκείνο το ρεπορτάζ της συνάντησης Κ.Καραμανλή- Ν.Τσαουσέσκου στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, που έπρεπε να εκφωνήσω και ήμουνα τελείως βραχνιασμένος. Δεν έβγαινε καν φωνή. Και ήταν το πρώτο που έκανα. Ετσι μίλησα σαν βραχνοκόκκορας.
Ακόμη να αναφέρω την υποδοχή που μας γινόταν στα διάφορα μέρη που πηγαίναμε. Ηταν βλέπετε η Τηλεόραση ακόμη «καινούργιο φρούτο». Σαν να πήγαινε ο…πρωθυοπουργός!
5) Σε σχέση με την ΕΡΤ, πιστεύετε ότι υπήρχαν διαφορές και τι είδους;
Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Ηταν τα δυο μόνα κανάλια την εποχή εκείνη, είχαν μια άμιλλα, ένα καλό ανταγωνισμό, αλλά τίποτα περισσότερο. Μόνο που η ΥΕΝΕΔ κάλυπτε περισσότερα στρατιωτικά γεγονότα. Και φυσικά ήταν πιο αγαπητή σε μια ορισμένη μερίδα κοινού.
6) Η ΥΕΝΕΔ είχε αντιμετωπιστεί μετά το 1974 από τα κόμματα της αντιπολίτευσης με ιδιαίτερη εχθρότητα. Γιατί πιστεύετε ότι συνέβαινε αυτό; Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που αφορούσε το πρόγραμμα της ή απλά επειδή ανήκε στις ένοπλες δυνάμεις και πίστευαν ότι λειτουργεί ως φερέφωνο μιας Δεξιάς εθνικόφρονης ιδεολογίας που δεν τους συνέφερε;
Πάντα τα δημόσια ή κρατικά ΜΜΕ αντιμετωπίζονται από την εκάστοτε αντιπολίτευση με σκεπτικισμό, διότι πιστεύεται – και έτσι είναι – ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Την εποχή εκείνη, τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, σκεπτικισμό έναντι της ΥΕΝΕΔ είχαν και οι κυβερνώντες της Νέας Δημοκρατίας, διότι φοβόντουσαν ότι μπορούσαν να υπάρχουν στα σπλάχνα της σκληροί χουντικοί που να τους έκαναν ζημιά. Ετσι δεν ήταν μόνο η αντιπολίτευση που ανησυχούσε, ήταν και η Κυβέρνηση. Που το λιγότερο που δεν ήθελε να φανεί, ήταν ότι κάλυπτε « σταγονίδια της Χούντας», όπως τα ονόμαζε ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβερωφ.
7) Πιστεύετε ότι η μετονομασία της ΥΕΝΕΔ σε ΕΡΤ2 ωφέλησε σε κάτι; Υπήρχε δηλαδή λόγος να καταργηθεί η ΥΕΝΕΔ;
Ασφαλώς την ωφέλησε διότι ήρθε πιο κοντά στον πολίτη. Επρεπε να καταργηθεί, διότι δεν λογίζεται σε μια δημοκρατία να υπάρχει στρατιωτικό κανάλι.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ
5-12-07
Κανάλι: ΥΕΝΕΔ
Πρεμιέρα: 2 Απριλίου 1970
Ημέρα προβολής: Πέμπτη
Επεισόδια: 13
Διάρκεια: 30’
Σκηνοθεσία: Ιάσων Γιαννουλάκης/Θόδωρος Αδαμόπουλος
Σενάριο: Κική Σεγδίτσα
Καστ: Κώστας Καρράς, Ερικα Μπρόγερ, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Μανώλης Δεστούνης, Κατερίνα Γιουλάκη, Ανδρέας Φιλιππίδης, Τάκης Μηλιάδης
Παραγωγή: Κώστας Σισμάνης
Υπόθεση: Μια βραβευμένη σεναριογράφος επιστρέφει έπειτα από χρόνια απουσίας στο εξωτερικό. Αγοράζει μια βίλα στη Κηφισιά και ζει μακριά από τον κόσμο μαζί με ένα μικρό παιδί. Ενας δημοσιογράφος επιδιώκει να της πάρει συνέντευξη. Δεν τα καταφέρνει κι αναθέτει σ’ ένα ντέντεκτιβ να την παρακολουθήσει. Δεν αργεί να αποκαλύψει ότι η πετυχημένη και πλούσια σεναριογράφος είναι ένας παλιός του έρωτας. Μόνο που τότε ήταν άσχημη και την είχε διώξει με τον χειρότερο τρόπο. Ο δημοσιογράφος καταλαβαίνει ότι το παιδί είναι δικό του και το «χάπι εντ» δεν αργεί. Ο έρωτας επιστρέφει και όλοι μαζί, η σεναριογράφος, ο δημοσιογράφος και το παιδί τους ζουν στη βίλα που έχει ένα φοίνικα στην αυλή.
Info: Είναι το πρώτο ελληνικό σήριαλ και μάλιστα κινηματογραφημένο. Ξεκίνησε από μια ιδέα του Κώστα Σισμάνη, στελέχους της ΥΕΝΕΔ τότε, συνεργάτης για πολλά χρόνια του BBC που συμφώνησε με την εταιρεία τηλεοράσεων URANIA να προχωρήσουν στην παραγωγή του σήριαλ. Η URANIA θα προσέφερε την εκπομπή στα πρότυπα των αμερικάνικων σήριαλ συνεχείας. Βέβαια τότε η λέξη σήριαλ ήταν άγνωστη. Και η πρώτη ελληνική σειρά παρουσιάστηκε ως «ελληνικό θέατρο συνεχείας». Το κάπως αφελές σενάριο, αλλά και τα πολλά τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν δεν έφεραν τα αποτελέσματα που περίμεναν οι συντελεστές της. Η Κική Σεγδίτσα συνέχισε τη δημοσιογραφία και το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ κι ο Κώστας Σισμάνης επέστρεψε στα καθήκοντά του στον τομέα ειδήσεων του σταθμού.
Πρεμιέρα: 2 Απριλίου 1970
Ημέρα προβολής: Πέμπτη
Επεισόδια: 13
Διάρκεια: 30’
Σκηνοθεσία: Ιάσων Γιαννουλάκης/Θόδωρος Αδαμόπουλος
Σενάριο: Κική Σεγδίτσα
Καστ: Κώστας Καρράς, Ερικα Μπρόγερ, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Μανώλης Δεστούνης, Κατερίνα Γιουλάκη, Ανδρέας Φιλιππίδης, Τάκης Μηλιάδης
Παραγωγή: Κώστας Σισμάνης
Υπόθεση: Μια βραβευμένη σεναριογράφος επιστρέφει έπειτα από χρόνια απουσίας στο εξωτερικό. Αγοράζει μια βίλα στη Κηφισιά και ζει μακριά από τον κόσμο μαζί με ένα μικρό παιδί. Ενας δημοσιογράφος επιδιώκει να της πάρει συνέντευξη. Δεν τα καταφέρνει κι αναθέτει σ’ ένα ντέντεκτιβ να την παρακολουθήσει. Δεν αργεί να αποκαλύψει ότι η πετυχημένη και πλούσια σεναριογράφος είναι ένας παλιός του έρωτας. Μόνο που τότε ήταν άσχημη και την είχε διώξει με τον χειρότερο τρόπο. Ο δημοσιογράφος καταλαβαίνει ότι το παιδί είναι δικό του και το «χάπι εντ» δεν αργεί. Ο έρωτας επιστρέφει και όλοι μαζί, η σεναριογράφος, ο δημοσιογράφος και το παιδί τους ζουν στη βίλα που έχει ένα φοίνικα στην αυλή.
Info: Είναι το πρώτο ελληνικό σήριαλ και μάλιστα κινηματογραφημένο. Ξεκίνησε από μια ιδέα του Κώστα Σισμάνη, στελέχους της ΥΕΝΕΔ τότε, συνεργάτης για πολλά χρόνια του BBC που συμφώνησε με την εταιρεία τηλεοράσεων URANIA να προχωρήσουν στην παραγωγή του σήριαλ. Η URANIA θα προσέφερε την εκπομπή στα πρότυπα των αμερικάνικων σήριαλ συνεχείας. Βέβαια τότε η λέξη σήριαλ ήταν άγνωστη. Και η πρώτη ελληνική σειρά παρουσιάστηκε ως «ελληνικό θέατρο συνεχείας». Το κάπως αφελές σενάριο, αλλά και τα πολλά τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν δεν έφεραν τα αποτελέσματα που περίμεναν οι συντελεστές της. Η Κική Σεγδίτσα συνέχισε τη δημοσιογραφία και το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ κι ο Κώστας Σισμάνης επέστρεψε στα καθήκοντά του στον τομέα ειδήσεων του σταθμού.
Κι ακόμη:
ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΚΑΚΟΣ
Το Νίκο Μουρκάκο τον γνώρισα το 1975 όταν πήγα στην ΥΕΝΕΔ. Αμέσως μαζί με τον Κώστα Σισμάνη γίναμε μια παρέα. Είχαμε καθημερινή συνεργασία και ανεβοκατεβαίναμε μαζί με το αυτοκίνητό μου στο σταθμό στη Μεσογείων.
Ο Νίκος Μουρκάκος πήγε στον παράδεισο 26-1-05, στα 81 του χρόνια, κοντά στους φίλους του Δημήτρη Καρέλα και τον Στάθη Μανταλόζη του Εθνικού μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα και όλους τους μεγάλους συνθέτες της χρυσής εποχής του ελληνικού τραγουδιού.
Ο Νίκος Μουρκάκος είχε δέσει στενά τη ζωή του με την πρώτη γραμμή του αθλητισμού, στήριξε όσο λίγοι το ελληνικό τραγούδι και ήταν από τους πρωτοπόρους της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας. Ακόμη και η γυναίκα του η Σοφία ήταν αθλήτρια.
Ασχολήθηκε με τα κοινά του Εθνικού από τις αρχές της δεκαετίας του '50, αρχικά από το πόστο του εφόρου του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Τότε που ο Εθνικός του αείμνηστου Καρέλα με τους Μανταλόζη, Κλικόπουλο, Καζαμπόλη, Καραουλάνη και Μπενιάρδο χτυπούσε στα ίσα τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου και χτυπήθηκε ανελέητα την ώρα ακριβώς που ετοιμαζόταν να κάνει το βήμα καταξίωσης με τη μεταγραφή του Φέρεντς Πούσκας.. Πέρασε από όλες τις θέσεις του διοικητικού συμβουλίου, διετέλεσε γενικός γραμματέας, γενικός αρχηγός, αντιπρόεδρος και τα τελευταία χρόνια της θητείας του πρόεδρος της ΠΑΕ.
Αποσύρθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80, έχοντας προσφέρει περισσότερα από 35 χρόνια, τη ζωή του την ίδια. Το πόσο σημαντική υπήρξε η παρουσία του φαίνεται από το πού κατρακύλησε ο Εθνικός χωρίς αυτόν στο τιμόνι...
Παράλληλα είχε αναπτύξει το δημοσιογραφικό του ταλέντο.
Τη δεκαετία του '50 ήταν διευθυντής προγράμματος στο Ραδιοσταθμό Ενόπλων Δυνάμεων και διατηρούσε εκπομπή που διαφήμιζε τα γνήσια λαϊκά ελληνικά τραγούδια.
Κάθε Κυριακή έκανε κόντρες με τον Μιχάλη Γιαννακάκο του ΕΙΡ για το ποιος θα περιέγραφε πιο γλαφυρά τις ποδοσφαιρικές συναντήσεις της εποχής... Από μικρός είχε κλίση στη στιχογραφία.
Ο Νίκος Μουρκάκος όταν μετέδιδε αγώνες μέσα από τους αγωνιστικούς χώρους. Στη φωτογραφία, τον Μάρτιο του 1961, στο γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας, συνομιλεί με τον κανονιέρη του Παναθηναϊκού Ανδρέα Παπαεμμανουήλ.
Ο Νίκος Μουρκάκος υπήρξε στιχουργός 200 και πλέον λαϊκών και ελαφρών τραγουδιών, που κυκλοφόρησαν στις δεκαετίες 1950 και 1960 και έγιναν επιτυχίες με φωνές μεγάλων ερμηνευτών όπως: Καζαντζίδης - Μαρινέλλα («Ζιγκουάλα», «Για μας ποτέ μην ξημερώσει»), Νίκος Γούναρης («Εσύ με κάνεις και γράφω τραγούδια»), Τώνης Μαρούδας («Μυστήριο»), Καίτη Μπελίντα («Δεν ξέρω τι να κάνω»), Μπιθικώτσης («Ο Πατρινός»), Πάνος Γαβαλάς («Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο»), Πόλυ Πάνου («Ένα σφάλμα έκανα»), Μανώλης Αγγελόπουλος («Οι πρόσφυγες»), Τρίο Μπελκάντο («Το τσουλούφι»). Κι ακόμη το Κίνδυνος Θάνατος του Χιώτη...Για κείνη που έφυγε, Δεν μπορούσα ποτέ να βρω, Δικαίωμά σου, Θυμάμαι, Μη με πληγώνεις, Τι κι αν μου λείπεις, Ξαναγύρνα γλυκό μου αγόρι, Της ζωής μου το τραγούδι, Δεν υπάρχει άλλη λύση, και πολλά άλλα. Τις επιτυχίες του τραγούδησαν τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής:
Εκτός από τη δραστηριότητά του ως στιχουργού, ο Μουρκάκος είχε μεγάλη προσφορά στο ελληνικό τραγούδι όταν με την ιδιότητα του παραγωγού αλλά και του διευθυντή προγράμματος του Ραδιοσταθμού Ενόπλων Δυνάμεων πρόβαλε το ποιοτικό ρεπερτόριο δημιουργών και τραγουδιστών. Την 4ετία 1953-'57, όταν ήταν απαγορευμένη με βασιλικό διάταγμα η μετάδοση ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών, ο Μουρκάκος καθιέρωσε σταδιακά ζωντανές εκπομπές όπου έπαιζαν και τραγουδούσαν μουσικοί, συνθέτες και τραγουδιστές της εποχής εκείνης. ΒΚ
Η Σάσα Μανέτα και το ουράνιο τόξο στο σαλόνι της
Η καλή μας φίλη Σάσα Μανέτα, από τις πρώτες δόξες της ΥΕΝΕΔ, στιχουργός και συγγραφέας, μίλησε το απόγευμα της Παρασκευής 23/6/11 στο Αλτερ στην εκπομπή "Οσο υπάρχουν άνθρωποι", για ένα ανεξήγητο, περίεργο, φαινόμενο, που έζησε μέσα στο σπίτι της στο Κάτω Χαλάνδρι δύο φορές, με διαφορά μίας ημέρας. Πριν από λίγους μήνες είδε στο σαλόνι της το ουράνιο τόξο το οποίο φωτογράφισε με το κινητό της. «Με ζωντανά χρώματα και πεντακάθαρο», όπως λέει. Τα έχασε προς στιγμήν, δεν τρόμαξε όμως, όπως μας είπε, και προσπάθησε να εξηγήσει αυτό που συνέβη.
1970:Φίλιος Φιλιππίδης (Αγκόπ), Σάσα Μανέτα
τηλεπαρουσιάστρια ΥΕΝΕΔ,
Βασίλης Κουτουζής
***Και για να μην ξεχνιόμαστε ...μια και δόθηκε η ευκαιρία της αναφοράς του ονόματος της Σάσας Μανέτα, που εξαφανίστηκε από το προσκήνιον, άγνωστον διατί... υπήρξε συνεργάτης του Απ.Βραχιολίδη στην ραδιοφωνική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ... " ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ", μαζί με την άλλη βεντέτα της εποχής ΚΕΛΥ ΣΑΚΑΚΟΥ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου