ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ ΟΙ BLOGGERS! (1)

Παραπλανητικά προφίλ στο facebook υπόσχονται κέρδη

 Mediasoup

Την αποφυγή στοιχηματισμού σε προφίλ του Facebook, αλλά και άλλων ιστοσελίδων, που υπόσχονται μεγάλες αποδόσεις, εγγυημένα αποτελέσματα και επιστροφή χρημάτων σε περίπτωση αποτυχίας της πρόβλεψης, για αγώνες ποδοσφαίρου, συστήνει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

Σύμφωνα με το σχετικό Δελτίο Τύπου, «οι διαχειριστές των ερευνώμενων προφίλ – ιστοσελίδων υποστηρίζουν ότι κατέχουν εμπιστευτική πληροφόρηση για συγκεκριμένα αποτελέσματα κυρίως ποδοσφαιρικών αγώνων και προτρέπουν τους ενδιαφερόμενους χρήστες του διαδικτύου να στοιχηματίσουν διάφορα χρηματικά ποσά που ανέρχονται ακόμα και σε χιλιάδες ευρώ, ψευδώς υποσχόμενοι υψηλότερες από τις νόμιμες στοιχηματικές αποδόσεις ή επιστροφή χρημάτων σε περίπτωση αποτυχίας της πρόβλεψης. Στη συνέχεια αποστέλλουν στους χρήστες κωδικούς ηλεκτρονικής πληρωμής είτε από προπληρωμένες κάρτες είτε συναλλαγές μέσω εταιριών μεταφοράς χρηματικών ποσών.

Οι ανυποψίαστοι χρήστες του διαδικτύου, αφού καταπείθονται και αποστέλλουν τα συμφωνηθέντα κατά περίπτωση χρηματικά ποσά, ουδέποτε παραλαμβάνουν τα κερδισμένα χρήματα από σωστές προβλέψεις ή την επιστροφή των ποσών που κατέβαλαν, σε περίπτωση λανθασμένων προγνωστικών αποτελεσμάτων». Οι πολίτες μπορούν να επικοινωνούν με την Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στα ακόλουθα στοιχεία επικοινωνίας: Τηλεφωνικά στο 111 88 Με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail) στο: ccu@cybercrimeunit.gov.gr Μέσω της εφαρμογής (application) για έξυπνα τηλέφωνα (smartphones) με λειτουργικό σύστημα IOS – A ndroid - Windows : CYBERKID

Πηγή φωτογραφίας: business2community.com

Για ένα νέο μοντέλο στην online ενημέρωση

Ολα ξεκίνησαν το 1995 όταν οι εφημερίδες ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άνοιξαν πρώτες τον χορό της ενημέρωσης στο ελληνικό διαδίκτυο. Ακολούθησαν κι άλλες εφημερίδες ενώ σταδιακά έκαναν την εμφάνισή τους και τα ενημερωτικά ιστολόγια. Οι μεν πρώτες με βασικό κορμό το περιεχόμενο των εντύπων τους τα δε δεύτερα έχοντας ως κορμό το …copy-paste και την αρθρογραφία «από την κοιλιά». Τα δύο αυτά είδη ενημερωτικών site κυριαρχούν μέχρι τις ημέρες μας.
Κι αφού το περιεχόμενο άρχισε να μεταναστεύει από το χαρτί στις οθόνες των PC, το δρόμο της μετανάστευσης αποφάσισαν να πάρουν και διάφοροι μικροί και μεγάλοι τηλεαστέρες σκεπτόμενοι, ευφυώς είναι η αλήθεια, ότι τα παλιά Μέσα αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν. Κάποιοι έκαναν προσεγμένες δουλίτσες, οι περισσότεροι όχι. Οι νέοι έποικοι του διαδικτύου κουβάλησαν μαζί τους και όλες τις ασθένειες του κόσμου τους χωρίς να προσφέρουν το ελάχιστο στην ενημέρωση. Ασχετοι οι περισσότεροι με τις τεχνολογίες και τις νέες προκλήσεις μπορούσαν μόνο να αναπαράγουν τον κακό τους εαυτό. Παλιό κρασί σε νέα βαρέλια.
Και τι δεν είδαμε όλα αυτά τα χρόνια. Από ανώνυμα ιστολόγια μπλεγμένα σε πολιτικούς και επιχειρηματικούς εκβιασμούς μέχρι λασπο-μπλογκ κι από μαζική αναπαραγωγή (των ίδιων και των ίδιων ειδήσεων) μέχρι site «άποψης» όπου ο κάθε πικραμένος έριχνε την πενιά και ό,τι του φανεί του λωλοΣτεφανή…

Την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώνεται η επιτάχυνση στην πτώση των πωλήσεων των εφημερίδων (φαινόμενο που έχει ξεκινήσει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90) αλλά και την τρομερή έκπτωση της δημοσιογραφίας στην συνείδηση των πολιτών λόγω της τραγικής εικόνας που αυτή έχει στις τηλεοράσεις.

Ο κλάδος αλλά και συνολικά ο τομέας της ενημέρωσης διέρχεται μια άνευ προηγουμένου κρίση που διογκώνεται λόγω της οικονομικής κρίσης. Φτωχότεροι δημοσιογράφοι και Μέσα που δεν μπορούν να βγάλουν τα έξοδά τους σημαίνουν μεγαλύτερη διαπλοκή, πιο κατευθυνόμενη ενημέρωση και κινήσεις απόγνωσης. Μικρές ή και μεγαλύτερες ομάδες επαγγελματιών δημοσιογράφων θεωρούν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να στραφούν στο διαδίκτυο. Δεκάδες ενημερωτικά site δημιουργούνται. Μικρά και μεγάλα. Η διαφημιστική αγορά όμως αδυνατεί να τα στηρίξει παρά μόνο με μικροποσά. Νέες γαλέρες δημιουργούνται. Η ποιότητα της δημοσιογραφίας εκπίπτει ακόμη περισσότερο.

Παραδόξως, νέες εφημερίδες κάνουν την εμφάνισή τους ενώ παλιοί τίτλοι είτε εξαφανίζονται είτε μεταλλάσσονται σε σκιές του εαυτού τους. Οσοι έχουν απομείνει από το παλαιό κοινό των εφημερίδων μετακομίζουν στους νέους τίτλους όχι τόσο για το περιεχόμενό τους όσο περισσότερο για τις προσφορές τους. Οι νεώτεροι έχουν ήδη μετακομίσει στο διαδίκτυο, στα ενημερωτικά blog, στα (δωρεάν) sites των εφημερίδων και στα Social Media (Facebook και twitter). Το οικονομικό μοντέλο των παλαιών ΜΜΕ καταρρέει και το μοντέλο των Νέων Μέσων δεν έχει ακόμη βρεθεί. Ετσι τουλάχιστον πιστεύουν οι περισσότεροι…
Είναι όμως αλήθεια αυτό;
ΟΧΙ! Δεν είναι!
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε υπάρξει τόση μεγάλη ζήτηση για ενημέρωση και πληροφορίες. Οχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Αυτό θα έπρεπε να είναι από μόνο του λόγος για να ανθίσουν επικερδείς επιχειρήσεις στα ΜΜΕ. Τέτοιες που να εξασφαλίζουν την βιωσιμότητά τους αλλά και την ανεξαρτησία της δημοσιογραφίας. Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Διότι τα ενημερωτικά «προϊόντα» δεν είχαν πλέον καμιά ποιότητα. Ολοι γράφουν τα ίδια. Η δημοσιογραφική έρευνα παύει να υπάρχει. Ολοι δίνουν έμφαση στην εξαθλιωμένη πολιτική σκηνή που έχει απαξιωθεί και ελάχιστοι στο τι συμβαίνει στον Κόσμο. Τα «αθλητικά» κερδίζουν έδαφος παρά το χάλι κυρίως στα ομαδικά αθλήματα. Τα ίδια συμβαίνουν και στον Πολιτισμό ενώ το οικονομικό ρεπορτάζ δεν εξηγεί, δεν αποκαλύπτει αλλά απλώς περιγράφει και στηρίζει το παλαιό status quo. Ο κατήφορος δείχνει να μην έχει τέλος. Στους παλιούς ιδρυματοποιημένους δημοσιογράφους της διαπλοκής και των Γραφείων Τύπου, δίπλα στα παπαγαλάκια και τους μισθοφόρους, έρχονται να προστεθούν οι κωπηλάτες της κάθε μικρής ή μεγάλης γαλέρας που πρέπει μέσα σε ένα 8ωρο να κοπιάρουν δεκάδες ειδήσεις από το ΑΠΕ ή από άλλες γαλέρες.
Το παλιό υπόδειγμα Δημοσιογραφίας έχει χαθεί αφήνοντας πίσω μόνο τα αρνητικά του και το νέο δεν έχει κάνει την εμφάνισή του ακόμη στην Ελλάδα.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο της καταστροφής το Νέο άρχισε εδώ και λίγα χρόνια να κάνει την εμφάνισή του ενώ σιγά-σιγά διαφαίνονται οι νέες τάσεις στην Ενημέρωση και τη Δημοσιογραφία αλλά και τα μοντέλα πάνω στα οποία αυτές μπορούν να στηριχθούν.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζει κανείς:
Το ThePressProject
Το Info-War και τις παραγωγές του
Το περιοδικό Unfollow
Το περιοδικό HotDoc και το site Το Κουτί της Πανδώρας
Το web-radio RadioBubble και το «#rbnews»
Τον Social-PhotoJournalism Δρομογράφο
Το ERTopen
Το κάθε ένα με τις δικές του δυνατότητες, αδυναμίες και όρια. Ολα με ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα: Την διάθεση για πραγματική ενημέρωση και πραγματική έρευνα. Ολα με ένα κεντρικό πρόβλημα: την ημι-εθελοντική τους βάση που σε καιρούς δύσκολους εμποδίζει την ανάπτυξη. Ολα μαζί και το καθένα ξεχωριστά αποδεικνύουν ότι υπάρχει ελπίδα…
Το αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν και να κυριαρχήσουν στο νέο μιντιακό τοπίο είναι απολύτως στο χέρι τους και αφορά τις επεξεργασίες που η κάθε ομάδα θα κάνει. Δεν θα τα καταφέρουν όλοι. Ομως έχουν ήδη ανοίξει το δρόμο. Οι πολίτες έμαθαν, χάρη σε αυτούς, οτι μπορεί να υπάρξει και μία άλλου τύπου ενημέρωση πέρα από αυτή που προσφέρουν τα Παλιά Μέσα.

Μαζί με αυτά τα site που αποτελούν, ουσιαστικά, μη κερδοσκοπικές πρωτοβουλίες, έχουμε, σχετικά πρόσφατα δύο site που κάνουν τη διαφορά έναντι των παλιών και που είναι η ελληνική εκδοχή των αντίστοιχων, επιτυχημένων, διεθνών «αδελφών» τους:

Το Vice και το Huffingtonpost.gr.

Η συνταγή επιτυχίας, γίνεται προσπάθεια, να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Ακόμη δεν έχει φανεί αν θα τα καταφέρουν. Αν θα στρέψουν δηλαδή το κοινό προς αυτά, απομακρύνοντάς το από τα υπάρχοντα site του copy-paste και της εκ του ΑΠΕ τροφοδοτούμενης ροής ειδήσεων. Είναι πολύ νωρίς να τα κρίνει κανείς από πλευράς ουσίας. Το σίγουρο είναι ότι ανεβάζουν τον πήχη του ανταγωνισμού, στην ενημέρωση, πολύ ψηλά. Με έναν τρόπο αλλάζουν το υπόδειγμα της ψηφιακής ενημέρωσης.

Μια ανάλογη προσπάθεια κάνει και το TheToc της Ελλης Στάη αλλά και το Matrix24 του Νίκου Φελέκη. Να συνδυάσουν, δηλαδή, ροή ειδήσεων και αυθεντικό ρεπορτάζ. Μέχρι στιγμής καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τις μηχανές του κιμά που όλα τα αλέθουν.

Οι προθέσεις και η στόχευση όλων των παραπάνω, κερδοσκοπικών και μη, είναι θετικές. Ομως δεν αρκούν. Η ενημέρωση και αυθεντικότητα είναι ακριβό σπορ. Ακόμη ακριβότερο είναι το ρεπορτάζ και η έρευνα. Με ελάχιστους ανθρώπους στα Newsroom, χωρίς πολλούς εξωτερικούς ρεπόρτερ, χωρίς ανταποκριτές, χωρίς εικόνα και ήχο -τα περισσότερα- λίγα μπορούν να καταφέρουν. Οσο κι αν το θέλουν.

Η αλήθεια είναι ότι σε μία αγορά όπως η ελληνική κανείς δεν θα μπορούσε να στήσει δημοσιογραφικούς μηχανισμούς ενημέρωσης στα πρότυπα των ΗΠΑ ή της Ευρώπης. Επιπλέον, η αδυναμία των διαφημιστών να κατανοήσουν ότι το τοπίο έχει αλλάξει, ότι εφημερίδες και κανάλια πεθαίνουν, τους εμποδίζει να στηρίξουν τέτοιες προσπάθειες. Με δεδομένο λοιπόν ότι και το κοινό δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να πληρώσει έστω και την ελάχιστη συνδρομή για να διαβάζει ειδήσεις, επιχειρηματικό μοντέλο δεν υπάρχει. Ακόμη…

Και λέμε «ακόμη», διότι μπορεί να υπάρξει. Ομως κανένας δεν στρώνεται να το βρει. Ούτε οι παραγωγοί περιεχομένου (δημοσιογράφοι, κειμενογράφοι, φωτογράφοι κ.ά.) ούτε και οι εκδότες του. Αρνούνται να κάτσουν και να δοκιμάσουν νέους τρόπους. Οπως, π.χ., το crowdfunding. Ή τον συνδυασμό πραγμάτων που πουλιούνται και αγοράζονται (εντύπων, βιβλίων, τηλεφωνικών συνδέσεων, mobile apps, e-books) με «συνδρομή/πρόσβαση» στα site τους. Δεν ξέρουν να το κάνουν. Δεν θέλουν να το κάνουν.

Μπορούν; Φυσικά και μπορούν. Φυσικά και υπάρχουν λύσεις. Και υπάρχουν, διότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρχε τόση μεγάλη ζήτηση για ειδήσεις, πληροφορίες, ιστορίες, έρευνες. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρχε τόσο μεγάλο κοινό το οποίο όχι μόνο διαβάζει και ακούει αλλά συνεισφέρει και το ίδιο μέσα από τη δημόσια συζήτηση με ειδήσεις, εικόνες, βίντεο, σχόλια. Ποτέ μέχρι σήμερα οι τεχνολογίες και τα μέσα καταγραφής και αναπαραγωγής των πληροφοριών δεν ήσαν τόσο φθηνά (όσο η αξία ενός έξυπνου κινητού). Ποτέ μέχρι σήμερα, τόσο οι παραγωγοί περιεχομένου όσο και οι «καταναλωτές» του δεν ήσαν τόσο εκπαιδευμένοι στις τεχνολογίες.

Κι όμως… Πάνω από 5.000 άνθρωποι (δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, τεχνικοί, προγραμματιστές και designers) εργάζονται -οι περισσότεροι υπό άθλιες συνθήκες και με άθλιους μισθούς- στην ενημέρωση γράφοντας τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Οι εξαιρέσεις, όπως είπαμε, ελάχιστες. Φαντάσου οι περισσότεροι από αυτούς να έψαχναν αυθεντικές πληροφορίες, να έκαναν έρευνες, να έπαιρναν συνεντεύξεις, να ταξίδευαν εντός και εκτός Ελλάδας, να έκαναν πραγματικές αναλύσεις και πραγματικό φιλτράρισμα πληροφοριών. Να δημιουργούσαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ περιεχόμενο. Και οι υπόλοιποι να το δημοσίευαν αφού το επεξεργάζονταν γλωσσικά, το μόνταραν ως προς την εικόνα, το διόρθωναν, το συνδύαζαν, το πρόσφεραν σε διαφορετικές μορφές και πλατφόρμες.

Στη συνέχεια όλο αυτό το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ περιεχόμενο θα μπορούσε να γίνει Syndicated. Θα το μοιράζονταν, με αναφορά πηγών, μικρά και μεγάλα site. Θα «κατέβαινε» στους πολίτες και θα «επέστρεφε» με τις δικές τους προσθήκες. Με την ολοκλήρωση μιας θεματικής ενότητας ειδήσεων θα μπορούσαν να παραχθούν νέα ενημερωτικά «προϊόντα» (e-books, apps) τα οποία θα εμπλούτιζαν συλλογικές ή ατομικές «βιβλιοθήκες». Κάποια δωρεάν. Πολλά με αξία κτήσης/χρήσης.

Ολα αυτά προϋποθέτουν νέα μοντέλα δουλειάς τόσο για τους παραγωγούς όσο και για τους εκδότες ή και τους εκδότες/παραγωγούς. Μεγάλα σχήματα και φαραωνικές δομές δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα ούτε και ξανά στο μέλλον. Δεν λειτουργούν. Δεν βγάζουν τα λεφτά τους. Δεν παράγουν ποιοτική ενημέρωση.

Τη θέση τους οφείλουν να πάρουν τα λεγόμενα clusters. «Χώροι» όπου θα μαζεύονται όλοι εκείνοι που έχουν μία ειδικότητα, ο καθένας θα παρουσιάζει τη δουλειά και την εμπειρία του, τον τόπο και τα θέματα στα οποία εξειδικεύεται ή δραστηριοποιείται. Τα clusters μπορεί να έχουν συνεργατικό χαρακτήρα, να παράγουν δηλαδή τα ίδια περιεχόμενο και να το «πουλάνε» προς τρίτους ή απλά να είναι χώροι κοινής προβολής των μελών τους.

Ενα ακόμη μοντέλο που πρέπει να δημιουργηθεί είναι αυτό των μικρών και μεσαίων «πρακτορείων» περιεχομένων από ενώσεις δημιουργών. Πρακτορεία κάθετα ή οριζόντια, τοπικά ή υπερ-τοπικά, περισσότερο ή λιγότερο εξειδικευμένα.

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν για να αλλάξει ολόκληρο το μοντέλο της ενημέρωσης και να γίνει βιώσιμο:

1. Η κατοχύρωση της freelance εργασίας και η απαλλαγή της από παράλογα φορολογικά και άλλα βάρη

2. Η αναγνώρισή της από τις Ενώσεις επαγγελματιών

3. Η θεσμοθέτηση νέων πρακτικών τόσο στη δημοσιογραφία όσο και στη διαφήμιση (και πρώτα από όλα ο απόλυτος διαχωρισμός τους ως προς το δημοσιογραφικό περιεχόμενο)

4. Η εκπαίδευση διαφημιστών και διαφημιζόμενων

5. Η απόλυτη διαφάνεια ως προς τις πηγές χρηματοδότησης

6. Η αναγνώριση της Ενημέρωσης ως ιδιαίτερα σημαντικού κλάδου για την Οικονομία και τον Πολιτισμό

7. Η διαμόρφωση ενός εξαγωγικού πλαισίου «προϊόντων» ενημέρωσης με δεδομένο και το πρόβλημα της γλώσσας.

8. Η εκπαίδευση των δημοσιογράφων στις νέες τεχνολογίες.

9. Η θεσμοθέτηση προδιαγραφών ως προς τη δόμηση και πιστοποίηση δημόσιων πληροφοριών αλλά και του ελέγχου τους με διαφανείς τρόπους αξιολόγησης.

Ισως κάποια στιγμή να μπορέσουμε κι εμείς, οι παραγωγοί και οι πολίτες να πούμε:

Η «ροή ειδήσεων» πέθανε (και μαζί της το copy-paste). Ζήτω η Δημοσιογραφία!  

Written by ANemos

Αναρτήθηκε στις Εμείς και τα Social Media, Η Κρίση στα ΜΜΕ, Το Μέλλον των Παλαιών Μέσων, New Media, Online Ρεπορτάζ, Social Media,